En acýmasýz eleþtirmeniyim kendimin haksýzlýk ettiðimi bile bile... Öyle olsaydý herkes, dünya daha yaþanýlasý olurdu belki de... Bu acýmasýzlýk bazen kamçý, bazen iyi de, kendime güvenimi yok ediyorum. Yeteneklerimin üstüne gitmek yerine; küçümsüyorum. Komplekslerimden soyunamýyorum ne yapsam, kabuklarýný yoluyorum arada bir...

Bir de önyargýlarýmdan soyunabilsem... Ki hoþgörümün pencereleri bu kadar açýkken... Ýletiþim denklemini çözüp, küreyi þeffaflaþtýrabilsem...

Türküm... Doðruyum... Kaderciyim... Bu kefeni bir yýrtabilsem... Kader, çoðu kez yeni sürprizleriyle kutsarken alýnlarýmýzdan öperek, bazen de pranga oluveriyor akýntýsýna kapýlýverince... Neden?

"Hayýr! " diyebilmeyi ne çok isterdim...Ya da tepki verebilmeyi umarsýzca... Ah niye bu vicdan? Bu iyiniyet? Bu dikkat? Çok daha mutlu mu olurdum insanlarý -belki kýrarak-reddedince bir hayýrla?

Bir yaftayla dolaþýyoruz, kim takýyor bunlarý alýnlarýmýza? Ne kadar büyüse de insan, ne kadar çabalasa kaçamýyor kafalardaki intibalardan... Boþa bunca makyaj,..

Ah! Ne olur atsak maskelerimizi? Ama o zaman da ne kadar severiz acep birbirimizi? Fitnelik, hýrs, ihtiras ve kinimizi, göstersek bakabilir miyiz yüzlerimize? Kazýsak ne çýkar altýn kaplamalý yalancý suretlerimizi?

Düþlediðim kadar insaným... Ýnsan olduðum kadar hatalý... Hatalý olduðum kadar gerçeðin peþinde ve gerçekleri saklayacak kadar hain... Olduðum gibi mi görünüyorum: HAYIR! Ama göründüðüm kadar da deðilim. Duygusal olduðum kadar çýkarcý, çýkarcý olduðum kadar çýkmazdayým.

Ýnsaným; ne kadar saklasam da kötü yönlerimi... Çirkiliklerimi görmeyi haketmediniz... Belki mazeret deðil bu ama, siz istediniz... Karþýmda alternatif "izmleriniz", ben de Polyannacýlýk oynadým farketmediniz.

Ne çok istedim çomak sokabilmeyi... Þöyle ortasýna kokuþmuþ, yapýþkan çarkýn. Ama aðzýmý da mý bantladýnýz? Ýtiraf ediyorum: BÝR KORKAÐIM BEN!