II
Tüm mahalleliyle birlikte mezarlýktan döndük. Bizi mezarlýktan dolmuþ þoförlüðü yapan Abdurrahman Aðabey almýþtý. Hasan Dedenin emeðinin geçtiði isimlerden sadece birisiydi. Yýllar öncesinden kalan dolmuþuna týkýþ týkýþ doluþmuþtuk. Mahalleli Hasan Dedenin acýsýný unutmuþ bir þekilde dönemeçlerde bir saða bir sola birbirimizin üstüne çullanmamýza gülüþüyrdu. Mahalleye vardýðýmýzda akþam ezaný okunmak üzereydi. Karnýmýn zilini duymamazlýktan gelerek ve babamla annemin baðýrýþlarýný umursamayarak kendimi Hasan Dedenin evine doðru attým. Polisler hala evin etrafýnda resmen ablukadaydýlar. Ýkiþerli gruplar halinde evin etrafýnda dolanýyorlardý. Sanki büyük bir suç iþlenmiþçesine. Muhtar Cavit amcanýn dediðine göre Hasan Dedenin otopsi raporunda kalp krizi nedeniyle öldüðü yazýyordu. Peki polislerin Hasan Dedenin evinin etrafýný çevirmesinin nedeni neydi? Bilmiyorum doðrusu. Hasan Dedenin evinin karþýsýndaki kirli kaldýrýmýn üzerine oturup onunla olan anýlarýmý gözlerimin önünde canlandýrýyorum. Bahar vakti budadýðýmýz meyve aðaçlarý, yazýn dallarýna çýkýp salladýðým karadut aðacýnýn dibinde teker teker topladýðý dutlarý. Ve sonrasýnda halk pazarýna götürüp ucuzdan sattýðýmýz günleri. Ýþte Hasan Dede tam karþýmdaydý. Ve bana el sallýyordu. Ama Hasan Dede þimdi neden bu kadar gençti? Anlayamadým. Üstünde neden fosforlu elbiseler vardý? Çok geçmeden bana yaklaþanýn Hasan Dede olmadýðýný bana baðýran bir polis olduðunu fark ettim. Öylesine dalmýþtým ki maziye. Ah Hasan Dede ah. Yaktýn mahallemizi.
Gece vakti evin yolunu tuttum. Eve gittiðimde Babam çoktan uyumuþtu. Annem ise televizyon karþýsýna geçip patik örüyordu. Belli ki beni beklemek için uyumamýþtý. Gözleri kan çanaðý olmuþ zor ayakta duruyordu. Kendimi direkt yataða attým. Üzüntüden açlýðýmý bile unutmuþ haldeydim. Hasan Dede’nin ölümüne tüm mahalle üzülmüþtü fakat ben daha çok üzülmüþtüm. Çünkü sürekli beraberdik. Okul çýkýþlarýnda Hafta sonlarýnda ve tatillerde. Aklýmýn her yerinde emeði vardý. Beni felsefeye ve aþka baðlayan kiþiydi.
Güneþin doðmasýyla birlikte uyanýverdim. Bizimkiler fark etmeden gizlice çýkýverdim evden. Dýþarý çýktýðýmda polisler halen evin etrafýndaydýlar. Ama geceye göre sayýlarý bir hayli azalmýþtý doðrusu. Bir fýrsat bulmalýydým eve girmek için. Gizlice evin arka tarafýna doðru geçmeye çalýþtým. Ama etraftaki polislerin görüþ açýlarýndaydý. Arkadan girmemin tek yolu Hasan Dedenin kerpiç evinin arkasýndaki on katlý binanýn arkasýnýn tel örgüleri üzerinden atlayarak geçmekti. Sonunda ölüm olduðunu bilsem de o eve girecektim. Hasan Dede’nin birkaç özel eþyasýný alarak kendimle yaþatmak istiyordum. Büyük binanýn arkasýnda doðru geçtiðimde dikenli tel örgüler sanki Hasan Dede’nin evi on katlý binaya tehditmiþ gibi yapýlmýþtý. Sanki bir apartman deðil kaleydi. Ýnadým korkumun önüne çoktan geçmiþti bile. tiþörtümü çýkartýp elimde yumak yaparak dikenli teli ikiye böldükten sonra üstünden yavaþça geçmem gerekecekti. Tam üzerinden geçerken jilet dikenler pantolonumu yýrtarak bacaðýmda birkaç yerimi kanattý. Ama bu bana engel deðildi inerken de ellerim kan içinde kaldý ama olsun. Deðerdi tüm bunlar Hasan Dedenin anýsýný saklamaya. Sürünerek arka kapýya doðru gittim ve kapýyý açarak içeri girdim. Ýçeri girdiðimde Hasan Dede’nin bütün eþyalarý ayný yerinde duruyordu. Antrede öylece duran buz mavisi çevirmeli telefonu belli ki uzun zamandýr hiç kimseyi aramamýþtý. Çünkü rakamlarýn olduðu boþluklar toz kuyusuna dönmüþ durumdaydý. Daðýnýk kitaplýðýnýn üstünde gezen huysuz kedisi boncuk ise halinden gayet mutluydu. Yerde sürünerek yatak odasýna doðru devam ediyorum. Yatak odasýna girdiðimde masanýn üzerinde yarý açýk bir þekilde duran kenarlarý hafif paslanmýþ olan tütün tabakasýný, babasýndan kaldýðýný söylediði durmasýna ramak kalmýþ köstekli saatini,yuvarlak çerçeveli okuma gözlüðünü, ve adýný hiçbir zaman öðrenemediðim Rusça kitabýný sýrt çantamýn içine attým. Hasan Dede’nin mirasýný yaþatmalýydým. Birden dýþ kapýnýn gýcýrdamasýný duyuverdim. Belli ki içeri polisler girmiþti. Seslerinden iki kiþi olduðu anlaþýlýyordu. Kendi aralarýnda “bu arsa hiç para etmese bile üç veya dört milyon eder” diye konuþmalar geçiyordu. Ne yapacaðýmý bilemiyordum. Sesler giderek yakýnlaþýyordu. Kendimi hemen yataðýn altýna attým. Ýçeri giren iki polislerin postallarý hemen gözümün ucundaydý. Polislerden birisi “inþaat firmalarý burasý için çoktan bir görüþme yapmýþtýr devletle, acaba bir varisi var mýydý?” dedi. Diðer polis ise “mahalleli kimi kimsesi yok diyor ama mutlaka birisi çýkar. Çýkanda zaten hemen firmalardan birine satar burayý büyük fýrsat” diyerek devam etti. Telsizlerine gelen anonsta amirleri dýþarý çýkmalarýný istemiþti. Polisler dýþarý çýktýklarýnda bende tam yataðýn altýndan yavaþça çýkarken parkenin çivisi pantolonuma takýlý verdi aniden. Bacaðýmý hýzlý bir þekilde çekmemle pantolonumun yýrtýlmasý bir oldu.sinirlenerek çiviye bir tekme attým. Ve birden parke yerinden çýkýverdi. Parkenin altýna doðru baktýðýmda altýnda bir þey olduðunu fark ettim. Tam parkenin altýndaki deliðe bakacakken içeri birkaç polis daha girivermiþti bile ani bir çeviklikle kendimi direkt odanýn kapýsýnýn arkasýna doðru atýverdim. Polisler içerideki eþyalarý toplayacaklarmýþ. Birden duraksayýp kendi kendime soruverdim “acaba polisler burayý neden bu kadar önemsiyor?” diye. Biraz daha beklersem polisler beni fark edeceklerdi. Onun için hemen kendimi Hasan Dede’nin yatak odasýndaki arka bahçesine bakan penceren kendimi bahçeye atýverdim. Hýzla arkadaki binanýn tellerinden atlayýp eve doðru koþmaya baþladým.
Eve girdiðimde babam hala uyuyordu. Bugün boþ günüydü. O yüzden keyfini çýkarýyordu. Çantamý odama atýp keskin bir kekik kokusuyla annem beni kahvaltý için mutfaða çaðýrdý. Belli ki kekikli omlet yapmýþtý. Sofraya oturur oturmaz omleti hýzla yemeðe baþladým yanýnda tereyaðý bal ile güzel bir kahvaltý yaptýktan sonra odama geçip hasan Dede’nin özel eþyalarýný kendi dolabýmýn içine koyuverdim. Karýþýk gardýrobumdan okul elbiselerimi çýkararak giyinmeye baþladým. Derse on dakikadan daha az kalmýþtý. Ders kitaplarýmý çantama koyduktan sonra evden çýkýverdim. Okula giderken polis kalabalýðý hala Hasan Dede’nin evinin önündeydi. Bir kýsým eþyalarýný bahçesine çýkarmýþlardý. Tam evin önünden geçerken üç tane siyah cip yanaþýverdi Hasan Dede’nin bahçesinin önüne. Ortadaki cipten gayet gösteriþli güneþin vurmasýyla hemen güneþ gözlüðünü takan takým elbiseli bir adam iniverdi. Evin arsasýnýn etrafýnda dolaþarak biraz göz gezdirdi. Tam o sýrada orada bekleyen polislerden birine bu adamýn kim olduðunu sordum. Polis bana adamýn çok zengin bir iþ adamý olduðunu söyledi. Taþlar yavaþ yavaþ aklýmda oturmaya baþlamýþtý. Belli ki arsayý birilerine peþkeþ çekeceklerdi. Koþarak okula doðru devam ettim. Okula vardýðýmda herkes çoktan derslere girmiþti. Okulun yüksek gri merdivenlerinden sýnýfa doðru çýktým. Derse yine her zaman ki gibi geç kalmýþtým. Kapýyý çalýp içeri girdiðimde Hacer öðretmen bana içeri girmemin tek þartý ders bitene kadar tek ayak üstünde beklemek olduðunu söyledi. Aksi takdirde devamsýz yazacaktý. Hacer hocanýn bu acýmasýz teklifini kabul edip ders bitimine kadar tahtada tek ayak üstünde bekledim. Sýnýftaki arkadaþlarým artýk bu durumuma alýþmýþlardý bile. Aklým hala Hasan Dede’nin yataðýnýn altýndaki delikteydi. Derslerim bitmiþti ve eve doðru düþünceli ve meraklý bir þekilde eve doðru yürürken yol üstü tekrardan gizlice Hasan Dede’nin evine girmeyi düþündüm. Havanýn kararmasýyla bu iþin daha kolay olacaðýný düþünmüþtüm. Ama evin önüne geldiðimde polislerin içerde oturduðunu fark ettim. Bu gece belli ki içeri girmem imkansýzdý. Direkt eve geçtim. Eve vardýðýmda annem kapýyý açýverdi. Babam arkadaþlarýyla halý saha maçýna gitmiþti. Normal zamanlarda beni halý saha maçlarýna götürmediði için kendimi yýrtardým ama þuan hiç umurumda deðildi doðrusu. Yorgunluktan tüm vücudum fena bir aðrý içindeydi. Kendimi daracýk yataðýma atýverip okul elbiselerimle birlikte hemen derin bir uykuya dalý verdim.