DOKTOR MUSTAFA 19 MAYIS TIP FAKÜLTESÝ SAMSUN

Çok eski yýllardan biriydi.
19 mayýs týp fakültesinin acilindeydim, yatacaðým plastik cerrahi bölümünde yer yoktu ve burada bir çuval gibi bir sedyenin üstündeydim, tek baþýma.
Ömrüm böyle manzaralarla doludur.
Yanýmda kal da diyemezdim kimseye.
Bir annem vardý, ve ben orada yapayalnýz beklemedeydim, feci bir þey oldu, altýma sýçmýþým, tuvalete gitme imkaným sýfýr, perde vardý iyi ki, hemþireye durumu bildiremezdim, bildirseydim hastabakýcý gelirdi, utanýrdým ölürdüm utanmaktan.
Sýrt çantamda gerekli þeyleri alýp kendimi temizlerken bazý ýslak mendil gibi þeyler yere düþtü, hemþire birkaç kez gidip gelmiþti ve bana kýzdý; “bunlarý neden yere atýyorsun!” diye, resmen bana çýkýþtý.
“Altýma sýçtým ve sen beni azarlýyorsun!” demedim, çok zoruma gitti.
“Düþtü yanlýþlýkla” dedim.
O sýðýr kalbimi öyle kýrdý ki…kadý böyle içimde yýllar geçmesine raðmen.
Orada nöbetçi doktor Mustafa’ydý, bana yaklaþýmý çok iyiydi, ona bunu söyledim, sohbet ettik.
Hastaneden çýktým filan, haberlerde bana bakan doktorun öldüðünü duydum, inanamadým, þok geçirdim, doktor kýrým kango kanamalý hastalýðýndan kýsa sürede ölmüþ, gelen bir hastadan bulaþmýþ hastalýk, keneden bulaþan hastalýk.

Sonra, hastaneye gittiðimde acile, oraya gittim ve doktoru sordum, evet, yanlýþ okumamýþým, biriyle konuþtum, adam gitmiþ, genç doktordu, o gözlüklü, kýsa boylu güzel adam çarçabuk çekip gitmiþti hayattan, aileden bir yakýným ölmüþ gibi hissettim, daha önce hiç böyle hissetmemiþtim.
Doktorun büyük idealleri vardý bence, çok erken gitti, faydalý bir adam çarçabuk gitti. Her doktoru sevmem; ama ona kaným ýsýnmýþtý.
Pamuk ipliðine baðlýdýr hayatlarýmýz, aniden gidersin.
23 nisan 2024 günü Samsun Atakum sahilinde gezerken pineklediðim yere, az öteme iki genç oturdu, bir genç kýz ve genç erkek, haski köpek gezdiriyordu çocuk.
Birileriyle muhabbet edecek hiç havam yoktu ve tam önümden geçip yan tarafýmdaki banka oturuverdiler ve her nedense çocuða bir þeyler demek istedim, köpek yüzünden.
Sohbet baþladý.
Ta Hakkari’den gelmiþ fýrýncýnýn oðlu, týp beþinci sýnýfta.
Böyle yetiþmiþ çocuklar dolu..ama bir kaza oluyor ve hiç yere ölüp gidiyorlar. Kaza mý nerden çýktý, durdum sonra düþündüm, ya ben neden bu çocukla muhatap oldum? Bunun sebebi nedir diye? Sezime þu düþtü: Bir kaza olacak, çocuk boþ yere ölüp gidecek. Böyle binlerce kazayla insan ölür, Çok basit kazalar, karþýdan karþýya geçecektir filan. Ya çok güçlü bir dua, bir enerji lazým insanlara, bazý insanlara bu lazým; aksi halde ölecekler. Dua insaný korur, birinin birine bütün gücüyle ruhuyla ettiði dua, dilekleri…
Bir kere gördüðüm bir çocuk, ince, uzun, esmer…sanýrým onu yine görürüm günün birinde…adýmý soyadýmý, yazar olduðumu vs. anlattým. Kýz arkadaþý sanýrým yanýndaki…
Bu iki güzel genç insan…Allah onlarý korusun.
Beni annemin duasý korur, babamýn.
Kýz kardeþlerimin…peki sizi?
Dindar annemin kalbi kýrýlmasýn diye Allah beni koruyor, korumuþtur.
Annem tertemiz bir kadýndýr, dindardýr.
Ben de ona layýk bir evlat olmaya çalýþýyorum.
Annem býkýp usanmadan Kuran okur.
Sizin evde Kuran okuyan var mýdýr?
Meditasyon saçmalýklarý..denedim onlarla asla gerçek bulunmuyor.
Gerçek Kuran ile bulunuyor.
Kuran ruhu var annemin enerjisinde.
Çakralarý (enerji merkezleri) onlarý bilmez ama.
Ben onlarý bilirim.
Yoga’dan anlarým, hayatýmý o kurtarmýþtýr.
Namaz kýlmýyorum, oruç tutmuyorum.
Bu iki ritüel deðerlidir.
Ama kýlmýyorum, kýlar gibi romanlar yazýp okumalar yapýyorum.
Ruhum Kuran bence, kalbim…

En þansýz kimseler oturup þiir, öykü, roman yazmaya çalýþýrlar, edebiyat sitesine yollarlar vs.
Ne acýnasý durum.
Yazar olmak kaderdir, çocuklukta baþlar, yaþý geçkin teyzeler yazar olmak peþinde, þaircik.

Oturup namaz kýlsalar…ne iyi ederler…


Ýçim tertemizdi, ve Allah aydýnlanayým diye karþýma bazýlarýný gönderdi.
Bu kýzlardan biri, þeytani olmayan kýz, romanýný yazdýðým metin, “Dindar Kýzýn Kendini Arama Çabalarý.”
Ýþte o metindeki kýz beni akýl almaz geliþtirdi.
Aþýk olmak.
Normalde olmazdým; olmayacaktým.

Normalde insan kendi kendine asla aydýnlanmýyor, insanýn aydýnlanmasýna birileri vesile olur.
Normalde ben din denen þeyi sevmem, sevmezdim.
Benim bu hayatta dinle iþim olmazdý.
Hiç tanýmadýðým bir alan, ýþýkla tanýþtým.
Benim bir ýþýðým var, kalitesi.
Ama tanýþtýðým ýþýðýn kalitesi bambaþka.
Ýþte ben bu ýþýk karþýsýnda sýfýr oldum.

Þeytani kýzlar var, o kadar gaddarlar ki.
Seviþme peþinde, uyuþturucu baðýmlýsý kýzlar, kara kalpli kýzlar, sevmek onlara göre seviþmek, insanýn hayatýný mahvederler, kibirlidirler.
Þerefsizdirler.
Kötücül enerjileri vardýr.
Korkunçturlar.
Onlarý severseniz bütün çakralarýnýz bozulur, delirirsiniz.
Delirdim.
Neyse ki Allah yardým etti; kurtardým kendimi, sonra, “ya ben bu boku mu sevmiþim” diye düþündüm.
Kendime geldim.
Kopuk iki kýzdan sonra karþýma gelen dindar kýz ayrý bir zehir oldu hayatýma; ama geliþtirdi beni.
Zor yoksa geliþme yoktur hayatta.
Kýz benim tam zýt merkezdeydi. Annem gibiydi.
Atý eksiyi besler ama.
Ýki ayný insan birbirini asla besleyemez.

Bütün acý tecrübeler en iyisidir, akýl almaz bir üniversitedir bunlar.
Düþe kalka ilerleriz; bunu unutmayýn.
Pes etmeyin, çok acý çekerseniz çekin.
Devam et ve tek bir þeye tutun.
Kendini var et, bir þeye, bir amaca sarýl.
Kýza, aþka deðil ama.
Allah’a sarýl.
Bir tutkuya sarýl.
Ben yazarlýða sarýldým.
Beni bu kurtardý.
Baþýný çevirir kýz, sana bakmamak için inat eder, pisliktir, gýcýktýr, kalpsizdir, görmezden gelir seni.
Böyle boklar binlercedir.
Þunu biliniz, en güçlü þeytan, kötücül enerji vs…bunlar zaman zaman enerjimize, çakralarýmýza sýzarlar, siz pes etmeyip direnirseniz..direnin…bunlar yerleþtikleri yerden çýkmadan baþka çara bulamazlar, bu kusmak gibidir zehri, tonla aðrý sýzý duyarsýnýz, direnin, çýkarlar girdikleri yerden, düþünceleriniz bozulur, mahvolursunuz, insan enerjisi kýz gibi bebek gibi hassastýr, siz yeter ki mücadele edin direnin, savaþýn, azimli olun, onlarý böyle atabilirsiniz sadece, onlarýn frekanslarýný bloke böyle edersiniz, Kuran ile, dua ile. Meditasyonla asla yenemezsiniz onlarý, onlar sizin meditasyonunuza kahkaha ile gülerler, þudur, iyilikle cevap verin, öfkeye uymayýn, kalbe öfke girince bütün yeteneklerini kaybeder.
Sakin kalarak direnin…vücudunuz sizi deðil; ruhunuz vücudunuzu yönetsin.
Önce Kuran gücü, sonra meditasyon iþe yarar, ikisi bir iþe yarar.
Esmaül Hüsna iþe yarar…o isimleri zikretmek…
Namaz kýlmak iþe yarar.
Bazýlarý çok zorlu yoldan geçerler ve onlar zor yolu aþmak için neye sarýlýrlar? Allah’a, dediklerine, dualara.
Diðerlerinin yolu zorlu deðildir, içerler, sýçarlar, zevk alýrlar, kof dizileri izlerler, zevklere odaklýdýrlar. Çünkü saðlam dertleri, belalarý yok.
Ötekiler ise acý çekerler ve buna katlanmanýn ya da aþmanýn tekniklerinin uygularlar. Kof insanlardýr, kof siyasetçileri desteklerler, diðerleri derin insanlardýr. Derin siyasetçileri görür onlar.

Derin insanýn kalp gözü açýktýr, ruh gözü.
Kof insanýn o gözleri kapalýdýr.

Ýnsanýn intihar düþünceleri…þeytani varlýklardan, kötücül enerjilerden kaynaklanýr, alýn çakrasýnýn bozulmasýndan, beyin loblarýnýn iþgal. altýnda olmasýndan.
Altýn çakrasý…iki kaþ arasýndaki sihirli bölgedir, orasý en hayati yerdir, ön lob, düþünce merkezidir.
Orasý bozulursa insan delirir, korkunç þeyler yapar. Ýntihar, cinayet..vs…
Alýn çakranýz çok güçlü olursa, yýldýrým gibi…sizi kimse kandýramaz…uyutamaz, aldatamaz…
Alýn çakrasýna saldýrýlar olur, o kadar ki baþýnýz aðýrýr. O bölgeye aðrý saplanýr.
Siz aydýnlandýkça, siz uyandýkça, siz farkýna vardýkça saldýrýlar güçlenir; bunu asla unutmayýn.
Boþ baþa dik durur, dolusu aþaðý eðilir, bilge sözü.
Öðrendikçe hiçleþin.
Egonuzdan arýnýn.
Tutunduðumuz her þey yalan.
Rüya uydurma makinesi.
Tamamen uydurma bir gerçekliðe tutunup bir halt sanýyoruz kendimizi.
Aldatýrýz kendimizi.

Yaþamak ruhumuzu arama ve bulma, onun önderliðinde yaþamamýz için bir yolculuktur, serüvendir.

Ruhani yaþam tarzý kurtuluþ demektir.
Din bunu bulmamýz için icat edilmiþtir.
Þeytanlardan ve kötücül enerjilerden korunma yöntemleri içerir.
Normalde Allah’ýn bir dine, bizden gelecek duaya ihtiyacý yoktur ki.

Sevgi, bilgi, azim, mücadele içeren bir yaþam dilerim insanlara…ruhani ve yürek merkezli…

Ýþin var; atýlýrsýn, çalýþamazsýn sonra.
Karýn var; aldatýr, kaçar gider.
Çocuk var; basar gider; hainlik eder…
Her þey kaçar gider elde tek ruhun kalýr, kalbin.
Çok komik ve acýnasý halimiz..taptýklarýmýz…

Zarif bir biçimde direnmek.. kadar güzel bir þey yok bebek bilinci…o bilinç gibi…
Kötülükleri bu saf bilinçle yenebiliriz.
Bebek olduðunuz anlara dönün.
Ben döndüm durdum.
Dönüp duruyorum.
Dönüp duruyorum.
Dönüp duruyorum.
Sizler bulutlar içinde bu gece gökyüzü…ay…

KÖR KEDÝ BÝLÝNCÝ

Kör kedim var, sürekli kendini geliþtirir, pes etmek, umutsuzluk diye bir þey yok, kulaklarýyla, patileriyle çözüyor her þeyi ve haritalandýrýyor dünyayý, mahalleyi, çevreyi, dün tramvay yoluna gitti, tramvay geçmiþ, sabahýn köründe, ezilmemiþ, kedinin durduðu yok, gören kedi gibi geziyor, ve ben þaþýyorum onun hayatta kalma mücadelesine.
O halde biz de kör kedi gibi azimli olabiliriz.
Böyle yaþamak lazým.
Sürekli geliþtiriyor kendini.
Normal insan, evim, arabam, karým çocuðum var diyor, iþim, “ben oldum” kafasýnda, vicdan da, yok, insanlýk da yok adamda, kadýnda, zerre bile deðil evrende.
Ýnsan sürekli derine gitmeli, kendini aþmalý, esiri olmamalý hiçbir þeyin, hepsi geçip gitmiyor mu, öleceðiz? Peki o zaman bu delilik, azgýnlýk, kalpsizlik neden? Bu kabadayýlýk, faydasýzlýk neden? Ruhsuzluk neden?
Neden yalancýlarý iktidar yapýp durur halk?
Ruhaniyet, kalp yok insanlarda.
Yaþ ilerliyor ve hepten çýkmaza giriyor insanlar.
Laftan anlamýyor, geliþmek istemiyorlar.
Delilik üretiyorlar.
Geliþen deðiþen biri görmedim kendim hariç, hep ayný kafadan gidip geliþtirici dönüþtürücü sözler diyenlere zerre deðer vermiyorlar.
Hastalýk üretiyorlar, çakralarý bozulmuþ, gerçeði dersen sana deli diyorlar, týmarhanelik olmuþlar.
Çok þey yaþadým ama arýzalandýysam kabullenirim.
Çakralarým bozulmuþ, tam neresi, farkýna varýrým; düzeltmek için savaþ veririm, günler haftalar, aylar yýllar sürer.
Bir yerimde kötü enerji var; atmak için yýllar verdim, 25 sene, halen uðraþýyorum mesela.
Azýlý bir savaþ mekanizmasý var içimde, ben pes etmem, ben bir numara bulur, ben onlarý def ederim, benim kalbim büyüktür, ruhum…ben mücadeleyi asla býrakmam!

Ha; çakralarýn bozulur, sokaða çýkmaya korkarsýn. Takýntý sahibi olursun.
Eh, geçtim bu yollardan.
Bipolar bozukluk diyorlar.
Þizofren diyorlar vs…
Ben bütün çakralarýmýn kontrolünü ele geçirdim, onlarý kimse saptýramaz, saptýrýrsa da ben düzeltir, insan bu hayatta düþe kalka ilerler, mahvolurum ve genelde böyledir, kendime gelmem günler haftalar sürer; ama kendime gelirim sonunda, ve kafam öyle güzel iþler ki…içimde iyicil þeyler vardýr ve onlarý korurum, beden, bu yapý içine sýzan bok böcek zehirli haþarat…onlarý süpürüp dýþarý atarým…ben sürekli kendimi aþmak için çabalar dururum…
Ben annemin dualarýný boþa çýkarmayacaðým.
Ben ona layýk bir evlat olacaðým!
Tabi namaz kýl kýl dur da..enerjide bozukluk varsa bunu namaz düzeltmez ki.
Çakra denen þeyleri de doktorlar bilmiyor.
Belli ilaçlar verirler insana. Bilenlere sormak, araþtýrmak lazým.
Ben hep kendi kendime araþtýrdým buldum, kimse yardýmcý olmadý ki!

Aydýnlanma yolunda…tuttuðum onlarca günlük…binlerce rüya…akýl almaz…gerçek üstü tonla olay, hepsi kayýt altýnda…çünkü araþtýrýrým…kayýt ederim…kimse bana deli filan da diyemez…günün birinde yayýnlarým bunlarý…korkunç þeyler…iðrenç þeyler…kabuslar…normal bir insanýn utanacaðý her þey…insan olmaya çalýþýrken çok þey görürüz…bu akýl almaz bir savaþtýr, insan olma savaþým…

Bu bir delilik hali gibi.
Geliþme arzusu.
Bu geliþme teknikleri beni o kadar ileriye götürdü ki…günün birinde bir baþkasýnýn bedenine girdim ve oradan dünyaya baktým. Bu gerçekti. Bunu yaþadým! Ýnsan böyle þeyleri bilinciyle yapabiliyormuþ, yapýnca kavradým. Uykuda deðildim. O bedene girdim.
Bu beyin transferi gibi bir þeydi.
Ruh transferi.
Bunu ruhumla yaptým!
Ruhum gitti ve o bedene girdi, beynine, alýn çakrasýna.
Ruhun çok az gücünü kullanýrýz.
Çok az ve haberimiz yok gücünden, muhteþemliðinden.

Ruhumla yaptýklarým…bunu birçok ermiþ yapmaz, yapmamýþtýr, yapamaz.

Ben zaten bir ermiþ yaþamýnýn ay ýþýðýnda yaþýyorum sürekli.
Aksi halde bu seviyede olamazdým.

Her þeyi yanlýþ anlatýyorlar.
Gençlere, çocuklara…
Her þey bir düzmece…
Ýnsanlar uykuda…
Kabus: devlettir, büyülerdir, ailelerdir!
Aileler þeytanlara çocuklarýný hediye ederler.
Aileler aile olsa þeytanlar açlýktan geberir.
Ama aileler þeytanlarý besler cahillikle.