Küçük bir çocuk nasýl oyun oynuyorken mutluysa ve oyun dakikalarýnýn hiç bitmemesini istiyorsa ben de öyle salýncakta sallanýr gibi mutluyum yanýnda. O çocuðun masumluðunu henüz yitirmemiþ ve ne olduðundan habersiz sevgisindeki tomurcuklardan açtý kalbimde. Seninleyken hava hep güneþli, uçurtmalar bulutlarýn arasýnda ve de umutlar hep yanýmda.
   Seni gördüðüm gün gözlerinin hiç görülmemiþ mavisiyle boðulduðumu sanmýþtým. Bana bakmýþtýn...O gözler bana bakmýþtý. En maviydi gözlerin. Denizler, hatta okyanuslardan bile mavi. Mavilerden mavi. Ýnsanýn içine iþleyen, bir býçak gibi saplanan mavi. Güzelliðiyle öldüren mavi. Hem de bana geldi. Ýnsanýn ömrü boyunca sahip olabildiði en güzel hediye misali.
   Gölgelerden çýkarcasýna bir masal kahramaný, bir beyaz atlý prens ya da bir Orta Çað þövalyesi gibi sormaksýzýn en derin yeri aldýn kalbimde.
   Kýr çiçekleri gibi bir o yana bir bu yana savrulmaktan korkmadan ölesiye bir yoðunlukla, delice aþýk oldum sanki. Aþkýn bir yerlerde gerçekten varolduðunu biliyordum; ama bana tekrar, hiç rastlamayacaðýna inaýrken; aþk unutulmuþluðuma özür diler gibi mavi denizleri önüme serdi, hem de tüm denizleri.
   Gözlerin denizse duygularýn balýklar, yosunlardý ve tüm doðallýklarýyla yine sen de saklýydý. Gözlerine inanamýyordum ilk baþta ama þimdi içime buram buram sinmiþ, uçsuz bucaksýz bir sevgi gibi.
   Ýster fýrtýnanýn kendisi ol, ister lodos. Sen mavi hayatsýn benim için. Senin için aþktan, aþký göze almaktan ve kalbimin yeniden kýrýlma ihtimalinden korkmuyorum.
   Seni ihtimallerinle seviyorum, hayatý sevdiðimden çok. Ama maviliðini; en maviliðini; mavilerden maviliðini daha çok seviyorum. Hem de her þeyden çok!