Ýnsan yalnýz doðar, yalnýz yaþar ve yalnýz ölür. Yalnýzlýk ruhun özünde saklýdýr. Sokaklarýn, caddelerin kalabalýktýr ama yüreðin yalnýzdýr çoðu zaman. Gülücüklerin yüreðinden kopup yerleþmez dudaklarýna. Kahkahalarýna ses veren sen olmazsýn bazen. Karýþmak istersin mutluluklara, sevinçlere ama bir el yapýþýr yüreðine ve yalnýzlýðý sindirir içine biraz daha.
Uçurtmalar, salýncaklar tat vermez çocuk kalmýþ hislerine. Sarý saçlý bebeðin gülmez gözlerine. Fotoðraflar tanýmadýðýn insanlarla dolu olur. Ve iþte o zaman tümüyle teslim olursun yalnýzlýða. Herþeyiyle sana ait kalabalýklar düþlersin. Gözlerinin deðil, yüreðinin gülmesini beklersin hep bir ümitle. Þarkýlarý içten söylemeyi dilersin. Birþeylere kavuþmak ve hayallerinin gerçekle kucaklaþmasýný görmeyi umarsýn. Beklersin, beklersin.... Ama ses seda gelmez ne hayallerinden ne de gerçeklerden. Hep kaçarlar senden, hatta gölgenden. Onlarý ürküttüðünü düþünürsün, kendine kýzarsýn. Günlerce küsüp, yüreðinle konuþmazsýn. Ama bilirim onlar da fayda etmez yalnýzlýðýna.
Þarkýlardan dilek tutarsýn.Ama kahretsin onlarda yalnýzlýk üstünedir hep. Çay içersin, birkaç dostla sohbet edersin ama nafile yalnýz býrakmaz seni yalnýzlýk. Gece olur uykuya yenik düþersin. Gerçekte olmasa bile düþlerinde kalabalýklara karýþmak istersin. Kýrmýzý goncalar, dudaklarda gerçek gülücükler görmek için dualar edersin. Ama rüyanda bile bir dilek aðacý ve kendinden baþka hiçkimseyi asla göremezsin.....