DÖNDÜM....AMA BÝLMEDEN

Ve son damla da düþtü...kucagýmda bebegimle cardakta oturuyorum.ruzgar bu gece hafif esiyor, ama yine de üþüyorum. Bebeðimi sýmsýký sardim elimde biberenu onu besliyorum. Aslinda tüm gün kendimle ugraþmaktan onu sanirim unuttum. Özür dilerim bebeðim...
O, bir yandan biberonunu tutup diðer eliyle de yüzüme dokunmaya çalýþýyor ama ben kendimle beraber kalma hissinden kurtulamiyorum.
Sanki, sanki bir ‘an’.....aslinda beni cok acitan ama bir türlü hatirlayamadigim ne düþünürsem düþüneyim bir türlü tanimlayamadigim bir an var hislerimde...
Rüzgar bu gece çok güzel esiyor...Bebeðimin o kadifemsi saçlarini da uçuþturuyor,o da eðleniyor kendince.Üþümesinden korkuyorum hem de kollarimin arasindayken.
O....Karþýmda duruyor....sevdiðim adam. Önüne koyduðu kitaba dalmiþ ve kafasi yerden hiç kalkmýyor.Arada bir ayný anda yüzlerimizi rüzgara doðru çevirdiðimizi hissediyorum. Rüzgar önce onun yüzüne çarpýyor sonra ayný hýzla bana...kendime geliyorum ve onu ayni anda yaþadýðýmýzý biliyorum.
Karþýmda ama nedense hiç konuþasim gelmiyor.Sanýrým onun da öyle kafasýný ne zaman kaldýrsa yalnýzca rüzgara dönüyor.
Tanrim! Bakiyorum da ne kadar yaþlanmiþ oysa daha cok genciz ikimizde ve bizim bir bebeðimiz var. Babasýna ne kadar da benziyor. Gözleri özellikle ayný onun gibi gözlerimizin ötesine bakiyoruz sanki...daha ne kadar ufacýk ama ne kadar anlam dolu bakýyor bana.
Bebeðime bakýnca sanki ona bakýyor gibi oluyorum. O ise bizimle hiç ilgilenmiyor, konuþmak istemiyorum....ve nihayet aðzým acýldý:
-Sevgilim! neden bizimle ilgilenmiosun diyorum.
O hiç tepki vermiyor. Bir kere daha ona doðru eðilerek "Sevgilim" diyorum. Birden ne olduðunu anlamamýþ bir halde irkiliyor. Bir kez daha:
- Sevgilim iyi misin? diye soruyorum. Çýldýrmýþcasýna yerinden kalkýyor, "Bu ses" diyip saða sola koþturuyor. Ben "ne oluyor iyi misin" diye soruyorum. O kulaklarini týkayýp aðlamaya baþlýyor:
-Ne olur git buradan....üzgünüm....ne olur git buradan.... üzgünüm ...
Sürekli ayný þeyi tekrarlayýp duruyor baðýrýyor. Ne olduðunu anlamaya çalýþýyorum tutamýyorum kendimi aðlýyorum bebeðimiz de baþlýyor aðlamaya....
-"O' na lütfen bunu yapma! Bebeðimizi korkutuyorsun" diyorum.
O an' da susuyor. Bir süre sessizleþiyoruz ikimizde. Sonra yeniden aðlamaya baþlýyor bu kez daha sakin. Kucaðýmda bebeðim, ben de karþýsýna çöküyorum. Bu defa susup onun istediði zaman konuþmasýný bekleyeceðim. Sürekli "üzgünüm isteyerek yapmadým" diyor. Ben de "neden üzgünsün" diye soruyorum...
- Çünkü sizi ben öldürdüm diyor....
Tanrim! Beynimde ýþýklar çakýyor sanki rüzgar daha da kuvvetlenmiþ gibi..Bebegimiz üþüdü aðlamaya baþlýyor....ve...hatýrlýyorum! O aný hatýrlýyorum..
Rüzgar vardý gece vardý ben bu gece gitme dedim, o ýsrar etmiþti.
Gitti...ama döndüðünde bizi bulamadý. Evet hatýrladým....
Yüzüne dokunmak istedim ama onu ürkütmek istemiyordum hala aðlýyordu.
Üzülme! demekle yetindim. Bebeðimi alýp oradan gitmeliydim...Gidiyordum ama nereye gittiðimi bilmiyordum ve bilmeyecektim.
                              Çardak                    01:01                14.05.2004 Cuma
                                             Eskisehir- Öncag apart