Yaðmur yaðýyor diyorum kendime. Dýþarýdan gelen seslerin onayýný alarak beynimden. Yaðmurlu bir sabahta tanýþmamýz geliyor aklýma ,titriyorum. Gevþetiyorum yorganý sýkan parmaklarýmý, açýkta kalan sýrtýmý örtüyorum usulca yeniden yaðmurun sesine takýlýyorum. Aslýnda boþuna onca telaþ, rekabet ve koþuþturma. Ýþte senin yerinde bir boþluk, iþte benim aklýmda boþluðun tarifsiz sýzýsý ve içinde kaybolduðum yalnýzlýk.
Oysa daha dün sabah, sýcacýk bir yatakta uyanmýþ ve varlýðýnýn içimi rahatlatan hissiyle, daha bir sarýlmýþtým sana.

Þimdiye aramasý lazýmdý diyorum. Öfkesi daha dinmedi herhalde. Loþ, umutsuz ve bekleyiþle dolu bu sabahý nasýl yenmeliyim. Uyumak diyorum kendime , biraz daha koparmalý bu gerçeklikten kendimi yada gözlerimi en azýndan.
Yavaþça dönüyorum yatakta, üstümden düþüyor yorgan ve hafif bir ürperti geçiriyorum. Hava gittikçe soðuyor…
Arka tarafa dönünce yokluðunu görüyorum yeniden, bir býçak kesiði daha hissediyorum yüreðimde ,derinden. Ne ateþli gecelere ev sahipliði yapmýþtý bu yatak, oysa þimdi soðuk yalnýzlýðýmýn esaretini taþýyor sessizce.

Saatler oldu, hala senden gelecek haberin umudunu ýsýtýyorum içimde. Fitilim tükeniyor. Iþýðýn odam da tükendiði gibi. Yaðmur durdu galiba, ne diyorum biliyor musun;
eminim yine o çýnar aðacýnýn altýndaki banka oturmuþ, burnunda ýslak toprak kokusu, Seyhan’ýn dalgýn sularýný izliyorsundur. Ýçindeki öfkenin yavaþça kapýlmasýný istiyorsun sulara, “dersini almýþtýr.” Diyorsun.

Umudum soðuyor. Ben mi aramalýyým acaba. Bu sefer, beyaz bayraðý ben almalýyým elime, affet demeliyim, yokluðun ruhumu zehirliyor, ne olur unut eskiyi demeliyim. Bunlarý bekliyorsun deðil mi ?
Hayýr daha buz tutmadý umudum. Yoksa inat mý var bu bekleyiþin ardýnda gurur mu.

Yorgan yine açýldý, sanki kalk artýk diyor, saatlerdir boþa bekliyorsun. Kalk artýk.
Kalkýyorum ; masanýn üstündeki sigaraya doðru yönelirken, bir þeye bastýðýmý hissediyorum. Telefonun…
Demek saatlerdir bunun için aramadýn. Sinirle kapýdan çýkýnca telefonu düþürmüþsün, kapanmýþ.
Kapanan telefon, Alevlenen umut. Açýyorum perdeleri sonuna kadar, Doðru banyoya gidiyorum, temizlenip, üstümü baþýmý düzeltmeliyim. Büyük ihtimalle evin yolunu tutmuþsundur çoktan.

kadife eteðimi ve en sevdiðin bluzumu giyip masayý hazýrlýyorum,akþam yemeði için. Ýkimizde hak ettik artýk baþ baþa, güzel bir akþam yemeðini.

Kapý çalýnýyor, içimde kanat çýrpýyor bir güvercin gibi heyecan. Son kez aynanýn karþýsýna geçip , bir iki el hareketiyle saçýmý düzeltiyorum. Yüzümde çocuksu bir tebessüm açýyorum kapýyý.

1.     son
Ýki polis duruyor karþýmda, Ellerindeki kimliði gösterip; “Bu þahsý tanýyor musunuz?” diye soruyorlar.
Evet tanýyorum diyorum neden bir þey mi oldu diyorum. Yüreðim patlamaya hazýr bomba.
“boðuldu” diyorlar. “ Seyhan’ýn kýyýsýnda bulundu.”
Boðuluyorum, Ýçimdeki umut delip parçalýyor yüreðimi. Gözlerim kapanýyor, sonra seni görüyorum.
“ bir çýnar aðacýnýn altýndasýn, yüzünde bir tebessüm. Bana bakýnca tebessüm kayboluyor. “neden geç kaldýn” diyorsun.


2.     son
Koca bir demet karanfil duruyor kapýda. Üstünde bir not, “beni affet. aþaðýda seni bekliyorum.”


laciverTT