Seni düþündükçe üstüme kasvet çöküyor.Sanki dünyanýn bütün aðýrlýklarýný ben kaldýrýyormuþum ya da kaldýracakmýþým gibi..Hatta kaldýrdýðým o aðýrlýk-larýn altýnda eziliyormuþum gibi. Seninle görüþeme-diðim þu günlerde senden öylesine uzak ve varlýðýna o kadar yakýným ki... Yeniden þu dünyaya gelme þan-sým olsa yine seni seveceðimden o kadar eminim. Ama dünyaya yeniden gelme þansým kadar yoksun…Yoksun iþte...Ve gecelerin ortasýnda dünyayý aydýnla-tan bir yýldýz kadar çoksun... Olmayýþýna inat,ölümüne çoksun.Her ne kadar yokluðunda geceyle gündüzü pek ayýrt edemesem de yine de çoksun benliðimde. Dünyanýn neresine bakarsam bakayým gözümün eriþ-tiði her yerde sen varsýn.Hatta hep var olacaksýn. Anlasana pamuk prensesim; ben sana aþýðým deli-cesine… Beni aramasan da aþýðým sana. Biliyorum çok uzaklarda hatta çok yakýnlarda bile olsan sen de beni seviyorsun ve benim seni delicesine düþündü-ðüm þu saatlerde. Önündeki kaðýda kaleminden dökü-len bu cümleleri gördüðünde önce þaþýrdý genç adam-Ne zaman yazdýðýný bilemedi çünkü. Niye yazdýðýný da bilemedi. Bilemedikleri çoðaldý düþündükçe. Niye yal-nýz olduðunu bilemedi. Neden kendisini kimselerin anlamadýðýný bilemedi. Nasýl olup da bir türlü mutlulu-ðu yakalayamadýðýný bilemedi. Ama þimdi niye aranma-dýðýný ve hatta Kardelenini niye arayamadýðýný hiç bile-medi. Bilemedikleri boðdu onu. Annesini niye zaman-sýz kaybettiðini bilemedi sonra. Arkasýndan niye sev-diklerini birer birer kaybettiðini düþündü onu da bile-medi. Düþünceler daðlar gibi çökünce omuzlarýna, sil-kinmeyi denedi. Kalkmalýydý, öyle ya, yapayalnýzdý ve þimdi kalkmazsa birazdan aðýrlýklar iyice çullanýnca hiç kalkamazdý. Baþýný çevirip pencereden bakmayý denedi. Akþamýn alacasý çoktan çökmüþ, gün geceye doðru hýzla yol almaktaydý.Soluk bir yýldýzýn soluk ýþýðý yaladý suratýný.”Ben o yazdýklarýmý demek aydýnlýkken yazmýþým” diye düþündü.”Yýldýzlarýn bu loþ ýþýðýnda ne yazabilir ne de yazdýklarýmý okuyabilirim çünkü.”-Uzaklardan gözlerin eriþemeyeceði,ellerin tutamaya-caðý kadar uzaklardan karanlýklarý yýrtan bir baykuþ sesi geldi.”Hayýrdýr inþallah” dedi. ”Ýnþallah hayýr olsun.” Baykuþ seslerine it ulumalarý karýþtý.Bir ara-lýk,bir at kiþnedi gibi geldi aslýnda ama buna emin olamadý.Birazdan bu seslere gök gürültülerinin ho-murtularý da eklendi.Birden parladý gökyüzü ve bir yýldýrým küresi dengesini saðlayamayýp çaresiz ken-dini yeryüzüne býraktý. Ne zamandýr gözyaþlarýný içine akýtan gökyüzü sarsýlarak aðlamaya baþladý.”Arkada-þýný çok seviyor olmalý” diye düþündü. Hemencecik kendiyle baðdaþtýrdý olayý.Kendiyle ve Kardeleniyle. Kardelen de onun dilinde bir þarkýyken, dudaklarýnýn arasýndan düþüp gidecekti aþk mitolojisinin yaprak-larýnýn arasýna. Yok olacaktý güneþte eriyip giden kar-lar misali.Olmayacaktý hayatýnýn gelecek bölümünde.-Mahmurlaþtýðýný hissetti birden. Ayný zamanda açlýk-tan midesinin kazýndýðýný da..”Bir þeyler yesem” diye düþündü. ”Uyumalýyým” diye bir baþka düþünce karþý-ladý ilk düþüncesini. Uzaklardan bir yerlerden bir ninni sesi geldi kulaðýna. Çocukluk yýllarýna gitti birden bire. Annesinin elini hissetti saçlarýnýn arasýnda. Onun sý-cak dudaklarýný alnýnda duydu.”Uyusun oðlum” diyor-du ninnisinin arasýnda.”Uyusun da büyüsün” diye ek-liyordu.”Uyudum be anam, hem uyudum hem büyü-düm, büyüdüm de ne oldu sanki.” ”Uyu oðlum sen uyu” diyen annesinin sesine kandý, uyku gözlerini yendi, açlýðýný yendi, yalnýzlýðýný yendi. Gözünde anne-sinin nur yüzü, kulaðýnda o güzel sesi çýnlýyordu. Gerinerek esnedi yataðýnýn üstünde. Gözlerini tavana dikmiþ, sanki oraya yapýþýp kalan anne-sinin nur yüzünü izliyordu.”Nur içinde yat anneciðim” dedi. Demesiyle annesinin silüetinin kaybolmasý bir oldu. 10 ARALIK 2005