Kaç bin gününü çalardý ömründen insanýn bu en güzel yerinde kördüðüm olan iliþkiler? Hangi vitamin iyi gelir, hangi ilacýn farmakolojik özellikleri keserdi unutulmuþluðun ateþli nöbetlerini?
Hangi enstitü koymuþtu sevdalarýn süresinin standartlarýný, böylesine tehlikeli olduklarý için mi kan rengiydi aþklarýn uluslararasý sembolü ve hangi türü daha aðýrdý, yüzde kaçtý en hazýmsýz olanýnýn kolesterolü?
Kaç zamandýr yazýyordum sakat ve ihtiyar bir kaldýrým dilencisine dönmüþ umutsuz sevdalarla, bir kaçak sigara tütününe harman edilmiþ ayrýlýðýn her dumanda katran olan hüznünü ve böyle trajikomik sorularla meþgul ederken beynimi her hücresinin içine hapsedilmiþ "sen" in giderek kronikleþtiðini fark ediyordum.
Artýk gözlerimin retinasýna düþen sabit bir gölgeydi hayalin. Gecenin sessizliðini yýrtan adýmlarýmýn ritmik notalarýnda, parça parça olan rüyalarýmýn reklam aralarýnda, her sokaðý senin çýkmazýna varan bu þehrin aðýr havalarýnda hala senin hükmün geçerliydi.
Oysa neler yazmak isterdim þimdi; gözlerinin rengini, "seni seviyorum diyebilmenin o güzelim ahengini, bülbülün güle, gülün bülbüle olan sevdasýnýn hikayesini ve sonbaharýn o þaheser portresini...
Beni bu rutubetli ve puslu cümlelerle baþ baþa býraktýðýndan beri öfkeliydim odamýn duvarýna çerçevelediðim o cansýz simana.
Þimdi nahoþ bir tablo her þairin ilhamý olan sonbahar ve gül gözü yaþlý bir Mecnun, bülbülü vurmuþlar faili meçhul...
Belki bir cevap bulunur bir gün beynimde yankýlanan her bir soruya da seni unutabilmenin formülü çözümsüz muammalarýn en zoru...
Yaðmurlu bir havada gün batýmýndan gün doðumuna durmadan yürüsem kaç kilometre yol alabilirdim ve seni yýkayýp temizleyebilmesi için o yaðmurdan kaç milyon damla düþerdi santimetrekaresine yüreðimin? Hangi hayasýz duygularýn evrimiydi aþk, hangi vatan haini Türkçe sözlüklerine sokmuþtu veda kelimelerini? Kim dayanabilirdi bu amansýz yürek aðrýlarýna ve kaç kürek toprak gerekirdi seni gömebilmek için, vurulan o bülbülün yanýna?