derin kuyularýn sessizliðiyle,
yarým kalmýþ türküler
ve bir acý söylence býrakýp geride
tanýk oldu Þehr-i Manisa;
bir yoksul köy hikayesine.
ve gözyaþlarýný uçurdu Niobe
ýþýðýný mum ateþlerinde saklayan bulutlara,
hoyrat,
geceyarýsý saðýrlýðýyla,
sessiz aðýtlarýn yaðmurlarýyla kondu Kybele;
Kýrkaðaç’a, Akhisar’a, Soma’ya.
*
nice sancýlara gebelenmiþ zamanýn dýþýnda,
yýldýz aydýnlýðýnda düþler konan sofraya
musallattý yokluk,
musallattý oðula, geline
ve karasabanýn
býçak suretiyle buluþtuðu tarla
ne ilaca yetiyordu
ne de aþa-ekmeðe.
*
mevsimler yaðdý Spil’in üstünden,
aðaçlarýn özü saklandý çekirdeklerin içine
ve aþk saçtý
yoksulluða dönüþümünden,
kýþkýrtan bir bahar aktý damarlardan,
sorular geçti buz yanýðý yaþamýn alazýndan;
neden bu kardelen ölümü,
bu kýrlangýç göçleri de ne?
bu kanayan zaman,
bu çocukluk anýlarý,
bölünen uykusu annenin?
yeter miydi sarý kýzýn aðýtlý sütü çeyize,
fýrfýrlý eteðe,
yün yataða,
beþibirliðe?
*
ipekliye, atlasa, kadifeye,
yalnýzca gözleri dokundu kýzlarýn
ellerinin yerine
ve ýþýðýn parlamasýyla
dansa baþlayan satene.
bir büyük telaþla yapýldý
patiskanýn, ketenin, amerikanýn.
kurþun yarasý acýsýyla,
kökboyasý vurdu çevrelerin yüzüne.
ve naylon ip düþtü
floþ yerine kanaviçelere.
*
yaþlýlýklarýna taþýyacaklarý anýydý,
gelinlik kýzlarýn “çeyiz bakmasý”...
dýþarda cývýl cývýl bir hayat,
ve yitik gelinlerin öyküsü
belki de hiç hatýrlanmayacaktý.
güneþ gelmiþ dayanmýþtý üstlerine,
fýsýldamýþtý
daðda anemonlar kavruk acýlarýný,
ve gülüþlerine
hüzün düþürüyordu boy aynalarý.
*
evli kadýnlarýn imecesiyle,
ve imdada yetiþen bohçacý Rukiye’yle
“çeyiz toplamaya” uyandý köy
birikirken takvim yapraklarý
bin dokuz yüz kýrk yedi’ye.
*
Emine;
köyün en genç gelini,
öksüz þarkýlarýn nihavent dinletisi;
doðurgan sevgisini gezdiriyordu yüreðiyle.
o da evlenmiþti bir kimliksiz fýrtýnada
yorgun çeyiz imecesiyle.
fýrsattý bu aþina düþmana,
halden bilmeze,
söz anlamaza;
bu kurþuni direniþ,
bu karþý çýkýþ
boþ sandýk enkazýna.
ve yürüdü kudurmuþ hiçliðin içinden
minnet borcunu ödemeye,
yürüdü evine iki göz oda
güvercin ürkekliðiyle Emine.
*
önce;
dede yadigarý el yazmasýný
indirdi duvardan.
gülüþü çarptý çerçevenin eskiyen boyasýna,
ve gölgeler geçti
tozlu, beyaz camlardan.
“ey misafir!
kýl namazý,
kýble bu caniptedir.
iþte leðen, iþte ibrik,
iþte peþkir; iptedir...”
*
masa örtüsü, yatak örtüsü,
ve süpürge örtüsü
birer birer çýktý naftalinli yalnýzlýðýndan.
biraz zahire,
gül desenli gaz lambasý,
açlýðý sorgulayan genç ömür türküsü,
ve buz ýþýðý bir kömür ütüsü
aktý çiçekli entariye
kýnalý parmaklarýndan.
*
bir serçe telaþýyla,
nazlý nazlý uçup gitti Emine.
ve bir tutam sevgi sýcaklýðýyla
yamalý bohçasýna sardýðý yarým elmayý
sabah güneþiyle sundu gelin evine.
*
demez miydi eskiler,
ve koynunda bir kutsal kitap gibi
taþýdýðý sözler;
“paylaþtýkça büyütürsün mutluluðu”
ve o da anlatmalýydý kocasýna
sürgülenmiþ kapýlarý aþan Ýshak kuþunu.
uçurduðu kuþlarýn takýlarak peþine
koþarcasýna evine döndü Emine.
*
zaman öðlendi;
bir kurþun zehirinde biriken,
ve ardalarýn gölgesinde gizlenen.
ve oðul kaybetmiþ annelerin
aðýtýndaydý zaman.
toprak iþçisiydi kocasý Emine’nin,
güçlü-kuvvetli / karayaðýz bir adam.
*
ispirto ocaðýnýn
bir dipsiz boþlukta ýþýyan ateþinde
kaynadý tarhana,
aðýr aðýr týkýrdadý kurufasulye,
yarýlan ekmeðin buðusunda
kayboldu kaþýðýn tabakla buluþma sesi.
iyi aþçýydý Emine,
uzak çaðlardan gelmiþ
kan-ter içinde bir kýsrak,
caný diþinde halayýk,
sesinin yankýlandýðý zamanlarda fýsýltý,
ve iyi avrattý Emine.
*
kocasý,
bir yandan yedi yemeðini,
bir yandan Emine’nin çocuksu sevinciyle
anlattýklarýný dinledi.
anlaþýlmaz bir suskunluk
yürüdü dev adýmlarla,
ateþe kesmiþ daðlarýn kuþatýlmýþ burcuna.
*


þimdi yoksul odadaki bir saðýr sessizlikti.
gizlemediði öfkesiyle kalktý sofradan;
bahçede kanat yaralý kuþlar
çiçeðe zorluyordu kan güllerini.
bir azgýn boða soluðu
süzüldü býyýklarýndan.
*
kapý ardýndaki baltayý kaptý hýþýmla.
ve bileðinden tutarak
Emine’nin zayýf bedenini;
bir çuval gibi sürdü bayýra.
gözyaþlarýyla ezildi toprak,
yaðmur koktu çayýr çimen.
yýkýldý birer birer ardýndan
geçtiði her sokak,
ve kendini anlatýrken bir çiçeðe
biten bir rüyada açtý son yaprak.
*
ateþle dans eden kelebekler,
üzüm þehrinin sýcaðýnda yitmiþti.
..yoktu artýk kaybettiði düþlerin kenti.
baðrýnda çöreklenen yumruk acýsý,
ve nedamet,
ve yarým kalan
kelebek yumuþaklýðýndaki týnýlarýn þiiri.
..ve anlamýþtý ki;
Emine, kendini ihbar etmiþti.
*
bir dere kenarýnda durdular.
zeytinler maviye çatýlanýyordu.
ve infaza,
ve diyete.
kaç çobanýn yalnýzlýðýný örten sýzýsý,
sevincinin bittiði yerde baþlýyordu.
“-hangi elinle verdin çeyizi!..”
diye gürledi kocasý.
ve sað eline niþangah oldu
bir aðacýn omçasý.
..oysa,günün en çok bu saatlerini seviyordu...
*
bir çýð koptu güneþten,
bir çift kumru karýþtý
üç cemre ürküsüne.
maviyi bir ýslýk sesiyle
parçalayarak indi balta,
kütüðün üzerinde titreyen serçe yüreðine.
kulaðý saðýr eden kan çaðýltýsýyla,
yere düþen eline baktý Emine.
*
acýyla karnýnda sakladý kollarýný,
çýðlýðý yankýlandý Hasanyaran tepesinde.
ve suçüstü yakalanmýþçasýna yakardý:
“-birini kestin, ötekini kesme!..”
*
elinin kýnasý artýk görünmüyordu.
keklik kanadýna emanet
bakýrýn rengi,
hayalindeki renklerin kýyýsýna vuruyordu.
ve önünde diz çöktüðü söðüdün gölgesi,
bir türkü rüzgarýyla
avucunda salýnýyordu.
“deðirmen baþýnda vurdular beni
kilimli çarþafa oðul,
sardýlar beni.
vurma zalým vurma
nar danesiyem
anamýn-babamýn oðul,
bir danesiyem...”
*
bir kelepçe yangýsýyla,
çöktü kocasý diðer bileðine.
bu eller deðil miydi
yoksulluðunu deþifre eden,
ve saldýran mahremiyetine.
ve bir daha kalktý balta...
ve yaðmalandý düþleri,
bu üzüm kentinin baðbozumunda.
çeliðin ýþýltýsý, çýðlýðýyla buluþtu
ormancý artýðý bir kütüðün yarasýnda.
Kýzýlçam’dan, Karaçam’a
bir acý ýssýzlýk çöktü bütün aðaçlara.
yarým kaldý karacalarýn yunmasý,
çiçekler yabancýlaþtý renklerine
ve son kez baktý ellerine,
hýçkýrýk libasýnda bir duman
sýzdý ciðerine;
..gözlerini kapadý Emine.
*
baþýndaki yazmaya kefenledi ellerini
burnundan soluyan kocasý.
ve attý derenin çaðlayan sularýna.
parçalandý suda köpük,
havada bulut býçaklandý.
bir soluk alýmýnda,
çýnladý kýrlarýn ve göklerin feryadý.
tütün,
tuz,
kül,
acýnýn izdüþümlerini daðladý,
saçlarý savruldu rüzgarda Emine’nin;
týrnaðýnda kalmýþtý eskiyen kýnasý...
*
Simav, Bakýrçay, Eynes, Gördevs,
bir fukara destaný taþýdýlar Gediz’e.
türbede Yedi Kýzlar
kucak açtýlar gelinlere
ve “Kesik Elli Emine” söylencelerine.
*
artýk karanlýðý yutan parmaklarý olmayacaktý.
ve uzanan dost eli bir daha tutamayacaktý.
avuçlarýndan su içiremeyecekti kuzulara,
bir daha yüzük takamayacaktý,
saksýda kuruyacaktý menekþe,
ardýndan el salladýðý trenler,
sac ekmeði,
el falý,
ve parmaklarýnýn keþfettiði
bütün ülkeler,
bir daha olmayacaktý.
*
artýk, bir yangýn artýðý küldü.
ve boyun eðmiþti yoksulluðuna,
kimsesizliðe,
ve boyun eðmiþti bu anlamsýz yenilgiye.
son defa baktý ellerini alan dereye.
ve sessiz bir kahkaha ile güldü Emine.
*
..güldü Emine...
artýk, boþ bir aný defterinin arasýnda
kurumaya terkedilmiþ gül’dü Emine...