Ýþte bu benim hikâyemdir, kim olduðuma takýlmayýn ne olduðuma, ne olmadýðýma… Bu içinde kýrýklýklarýn kol kola volta attýklarý bir dizi yýkýmýn tablosudur olsa olsa… Her þey baþlamasý gerektiði zaman diliminde baþladý ne biraz olsun önce ne de biraz olsun sonra, aslýna bakýlacak olursa tam da baþlayan þeyin ne olduðunu henüz anlayamadým ve fakat bildiðim daha doðrusu emin olduðum yegâne þey bende sebebiyet verdiði o artýk asla dönüþü olmayan deðiþimdir. Bakarken uzanan vadilere, doðaya, güzelliðe düþer aklýma asla, bir daha asla onlar kadar doðal olamayacaðýmý bilmek… Tüm yapmacýklý tavýrlarla yalandan bir hayatý yaþamak ve garýmdan ayrýlan mutluluk trenini bir daha hiç yakalayamamacasýna uðurlamak, ardýndan bakmak… Ben yorgun, ben yitik, ben hep mahzun, aðlamaklý iþte bu benim hikayem…

Kýsa sürmesi gereken bir hikâye bu zaten anlatacaklarým kendi içinde aðýrlýðýný, uzunluðunu barýndýrsa da kýsadýr esasýnda. Günlerim hep ardý ardýna sanki sona büyük bir umut baðlamýþçasýna bitirmek suretiyle geçerdi þu hayat denen beklenti yerinde. Her þey rutinine oturmuþtu ve artýk geride kalmýþtý tüm sapaklar seçim bir tek ölümle yaþam arasýnda yapýlma yolunda kullanýlabiliniyordu… Anlam yoktu, belki de hiç olmadý ve hatta belki de olduðunu söylemek bile þu dünyada büyük bir ahmaklýktý.

Ne yapardý ise benim gibi yalnýz insanlar, nasýl haykýrma yollarý bulmuþlardý ise içlerindeki acýyý, gamý iþte ben de bu yolda kendime karanlýk köþeleri seçmiþtim ta ki duyulmasýn sesim yakarýþlarým… Her akþam gün batýmýndan biraz önce varýnca günün o son duraðýna, güneþin son göz kýrpýþlarýna özlem ve de hüzünle bakardým içimde bir dolu acý veren hisle… Ýnsan hep dýþa kapalý oluyor böylesi anlarda fakat bir an geldi ki o yakarýþlarý duymamak içten deðildi evet çok da uzaðýmda olmayan bir yerden içimi burkan, kederimi unutturan hýçkýrýk sesleri… Aldýrmaz görünmek tüm gidiþata, hiç kimseye hayatýnýn odak noktasýnda sadece kendinin olmasý ve diðerlerine aldýrmamak, tam da ben diyebileceðim bir davranýþ bozukluðu. Bazen anlýk, sýçrama yaparcasýna deðiþimler yaþanýr öyle ki eyleme geçirdiðiniz anda bunu yapanýn siz deðil de bir baþkasý olduðunu var sayarsýnýz ama bendim o evet þimdi dururken karþýsýnda gömmüþken yüzünü ellerine dayanamadým ve sordum neydi yýkan kendisini, cevap olarak boynuma sarýlmasý o güne deðin hiç aðlamadýðým kadar içten, sýcak bir dizi gözyaþýna boðulmama sebebiyet verdi.


Bana hep onu asla yalnýz býrakmamý bunu yaparsa kendisinde büyük bir tahribata yol açacaðýný söylerdi. Kimdi o nasýl olup ta bulmuþtu beni yahut ben onu, nasýl olurdu da bunca zaman, bunca boþa geçen günün ardýndan þimdi artýk yakalayabilmiþtim mutluluk denen kanatlý olguyu. Her gün batýmý artýk içimi burkmaktan ziyade bana anlam katýyordu ve ruhumu okþuyordu… O bir uzak diyarlar deðeri iken þimdi bana tüm eþyadan daha yakýndý, ben de hiç sorgulamadým hiç sýkmak istemedim canýný eski zaman yýkýntýlarý ile. Her sabah uyandýðýmda biliyordum ki yaþadýðým bu evrende beni seven ve beni düþünen birisi var ayný havayý soluduðum ayný sudan içtiðim… Karþýlýklý aðladýðýmýz o yer o saat bize sadece buluþup aktarmaðý anýmsatýyordu sevmekle ilintili, anlamlý ve de gerekli bakýþlar, sözler bütününü. Hiç ayrýlmamak… Hep bundan bahseder ve hep çok korkardý elimi tutup gözlerimin içine bakar ve bana “ne olur beni hiç býrakma” derdi… Her hikâye sürekli güzel gitse hep bizimkisine benzese derdim kendime, yazýlmýþ tüm trajedi öykülerini toplatmak geçerdi misal aklýmdan üzücü her yanýný silmek hayatýn… Yaþamak gerekiyor, bazý roller var ve bunlarý oynamasý lazým birilerinin ben seven sevilen rolündeyken, baþkalarý aðlayan, aç kalan, sokakta yatan, ezilen ve hatta ezenlerdi. Ben korkarken ayrýlýktan baþkalarý korkardý karanlýktan, uçaktan, ustasýndan… Durup ta bazen düþündüðüm olurdu bu bir rüya mý diye ve rüya ise hangi ilacý bana içirsinler ki uyanmak bir daha mümkün olmasýn.

Ayrýlýk ah be! canýna yandýðým ayrýlýk, bir ay sadece bir aylýðýnaydý anlattým, anlattým ve yine anlattým… Hep aðlamaklýydý, bakýþlarýnda bir yaralanmýþlýk vardý içim daðlanýyordu fakat mecburiydim, fakat bu kaderdi… Bir ay sonra dönecektim sadece bir ay; sözler, yakarýþlar ve en acýsýndan ayrýlýk manzaralarý aðlamakla baþlayan hikâyemiz gibi…

Döndüm bir ay sonra, tam da vaat ettiðim zamanda ve fakat yoktu o sanki uçup gitmiþti sanki sýrra kadem basmýþtý peri kýzlarý gibi… Çok sordum gören tanýyan var mý diye hep olumsuz cevaplar aldým… Yine gün batýmlarý, yine hüzünlü yine acýlý, yine kahýrlý… Yanýyordu içim ben kül olmaya çok yakýndým. Buluþtuðumuz yer þehrin üst taraflarýnda güzelce bir parktý batý tarafýnda bekçi kulübesinin on, on beþ metre uzaðýndaydý bazen bize uzaktan baktýðýný görürdüm yaþlý, saçýna aklar takmýþ bekçinin… O gün yine nidalar atmak üzere gitmiþtim malum sýðýnaðýma, yýðýlmak benzeri bir hareketle oturdum o malum bankýn üstüne, çok sonra fark ettim ki bekçi gelmiþ de yanýma oturmuþ bakýyor benimle batan güneþe. Baþta kalkmak geçti aklýmdan sonra fark ettim ki bir þeyler söylemek ister gibi bir duruþu vardý ve sonuç olarak ta konuþmaya baþladý:

Evladým bilsen ne kadar da çok sevindim düzelmene, senin buraya her gelip oturduðunda kendi kendine konuþup yanýnda birisi varmýþ gibi davranmana çok üzülürdüm yazýk derdim kendi kendime gencecik delikanlý… Belki rahatsýz etmiþimdir seni bunlarý söylemekle ama inan ki içimde kötü bir niyet yok seni kendime yakýn gördüðüm içindir sýrf bu kelamým ben de iyi bilirim yalnýzlýðýn ne olduðunu insana neler yaptýrdýðýný karým öldüðünden beri bazen görür gibi olurum hayalini gerçekmiþ gibi. Aldýrma hiç, býrak oluruna yiyip bitirme kendini bak önünde koca bir hayat var elbet bir gün biter bu halin sen de mutlu olursun, bize düþense o güne kadar sabýrla, býrakmadan kendimizi saklamak aklýmýzý gelecek mutlu günlere…