Arada bir yükseklere çıkıyorum
Kolluyorum yolları, bayırları
Ne vakit bir şeylerin belki de senin
geldiğine dair bir sanrıya kapılsam
Ardından hep fırtına hep yıkım
Bazı zamanlar rüyalara dalıyorum
Yüzünü seçemiyorum ama yakın
belki de uçurumlar ötesinde
Ulaşamıyorum uzandıkça hep düşüyorum
Yollara dökülüyorum kimi zaman
Geçmek isterken geniş çöllerden
Serabın çıkyor karşımdasın fevkalade
Düşmüşken ardına bakıyorum kurumuşum
Sonbaharda dökülürken sarı, mahzun
Yeşil dalların olduğuna inanıp bırakmıyorum
direniyorum hayata, yokolmağa, toprağa
Savrulup ta sonrasında yellerde
Tanımadığım bir diyarın alışamadığım yerleşikliğinde
Sakinleşemeksizin hiçbir zaman hep yadırgamaklı
Avutuyorum kendimi kaptırıyorum akıntılara
Ne vakit adın dolandı dilime gözün geldi gözüme
Evet aşk belki de bilinmeyene, ulaşılmayana
Bir inanç, bir umuttur gezerken akıldan uzak
Bir ihtimaldir belki de tükenmekli iken
Işık hüzmesidir karanlıklar ötesinden
KİTAP İZLERİ
Sırça Köşk
Sabahattin Ali
Sırça Köşk: Yıkılmaya Mahkûm Bir Düzenin Alegorisi Sabahattin Ali, son eseriyle sadece bir öykü kitabı değil, aynı zamanda cesur bir veda ve sarsılmaz bir ithamname
İncelemeyi Oku
