Derin bir huzur içindeyim bu gece…
Ýçimi tatlý bir huzur ve ifadesi zor bir hüzün kapladý…

O minicik ellerin notalar üzerindeki nazlý salýnýþýný izlemek, incecik parmaklarýnýn notalarla sihirli dansýnýn , gözlerine yýldýz ýþýltýlarýný kattýðýný görmek ruhumu derinden etkiledi…Minik kýzým bu gece bana, tam anlamýyla bir müzik ziyafeti çekti… Sakin sessiz köþeme oturmuþ, kitabýmý okumakta olduðum ve Ciciannenin Genç Türkiye Cumhuriyetinin kurulduðu ilk yýllarda piyanosunun baþýna geçip, derin bir aþkla baðlý olduðu Rýza Selim Bey ve konuklarýna piyano resitalleri verdiði zamanlarýn kýyýsýnda dolaþýrken, minik kýzýmýn parmaklarýnýn notalarla buluþmasýyla odaya doluveren eþsiz müzik naðmeleri, beni zaman içinde bir yerlerde donduruverdi… Bir an Ciciannenin deli dolu, kývrak ve neþe dolu hali yansýdý kýzýmýn siluetine…Yada kýzýmýn pür neþe , þen þakrak, gururlu ve maðrur ifadesinde canlanýverdi Ciciannenin ilk gençlik yýllarý... Zamanýn ve mekanýn donduðu ,insanýn hayatý boyunca unutamayacaðý, her anýmsayýþýnda iliklerine kadar bir titremeyle yenileyeceði muhteþem anlardan biriydi…

Bir an kýzýmýn gözlerinde, baþarýlý olduðunun tasdik edildiðini görmek isteyen maðrur bakýþýný gördüm…Ve içimin eridiðini hissettim… Sanýrým mutluluk denilen þey bu olsa gerek diye düþündüm. Bana dönüp “Atatürk bu þarkýyý da çok sever miymiþ anne?” diye soruþunda ki duygusallýðý , bir gece önce Atatürk’ün 10.Yýl Nutkunu, ilk kez Atatürk’ün kendi sesinden duyduðu anda ki gözlerinden boþalýveren inci tanelerini ve hýçkýrýklara boðulurcasýna aðlayýþýný düþününce ve “ben aðlamýyorum anne, ben aðlamýyorum” diyerek aðlamasýndan utanýþýný, ama kendine engel olamayarak Atatürk’ün sesini duydukça hýçkýrýklara boðularak boynuma sarýlýþýný anýmsayýnca gözlerimden yaþlar süzülüverdi… O an anladým ki minik kýzým Atatürk’ün sevdiði þarkýlarý çalmaya çalýþarak ona ulaþmaya ve onun gözüne girmeye çalýþýyordu… Ben onun daha önce hiç bu kadar hevesli ve duygusal bir þekilde notalarla buluþtuðuna þahit olmamýþtým… ”Evet bebeðim, Atatürk bu þarkýyý da çok severmiþ “ dediðimde yüzünde beliren aydýnlýk ve gözlerindeki ýþýltý beni kendi çocukluðuma götürdü.. Sanýrým bende tam onun yaþýndayken babamýn evimize getirdiði kocaman ve þýk çerçeveli Atatürk portresinin karþýsýna geçer ve onunla konuþurdum. Bir 10 Kasým gününde ölüm yýldönümü olmasý sebebiyle hissettiðim derin üzüntü nedeniyle, týpký kýzým gibi hýçkýrýklara boðularak aðlamýþ ve en sonunda o kocaman portresine uzanýp dudaklarýna bir öpücük kondurmuþtum. Öptüðüm ilk erkek olmuþtu Atatürk…Yanaklarýmýn kýzardýðýný, bir utanç duyduðumu ama içimde duyduðum derin sevginin bir belirtisi olarak onu dudaklarýndan öpmüþ olmaktan da gurur duyduðumu hatýrlýyorum…Ne de olsa öptüðüm ilk erkekti O . Þimdi yüzümde beliren bu masum gülümseyiþe neden olan o sihirli aný , yaþadýðým sürece hatýrlayacak olmam bile yetip artýyor bana… Ve kýzýmýn notalara dokunuþundaki hazzýnýn ardýnda, bu masum ve derin sevginin yatýyor oluþu, ayný hýçkýrýklarla aðlayýþý , gözlerine yýldýzlar yaðdýran o gururlu ve mahcup tavrý ne kadar da tanýdýk geliyor bana…

Cicianneden bana, benden kýzýma uzanan, tarihin kýyýlarýndan dolaþarak zamanýn içinde kaydýðým ve deðiþmeyen bir Atatürk sevgisine þahit olduðum bir aný yaþamak…Bir anne olarak yaþadýðým en duygu dolu anlardan biriydi… Notalarýnla yaþa bebeðim, o masum ifadeni , gözlerindeki yýldýz ýþýltýlarýný ve sevgi dolu yüreðini dilerim ki hiç kaybetme… Ve Atatürk’ün minik kýzý olarak, içinde yaþattýðýn sevgiden sakýn ola hiç utanma… Bu gece minicik ellerin, yýldýz gözlerin ve sevgi dolu yüreðinle bana yaþattýðýn muhteþem huzur için sonsuz teþekkürler sana…Ve ne mutlu bana…