Bazen insan kendini hiçbir yere ait hissetmez ya, gitmek uzaklaþmak ister. Sanki giderse ait olmadýðýný düþündüðü yerden uzaklaþýrsa ait olduðu yeri bulabileceðini sanýr. Üzerini kabuk kaplamýþ gibidir. O kabuðun içinde oldukça gerçek ben olamýyordur. Kendini arayýp duruyordur. Kendini bazen baþka birinde bazen baþka bir yerde arýyordur. Ama o kabuktan bir çýkabilse, olucak, gerçek ben olucak. Oranýn içine sýkýþmýþ kalmýþ gibi, gerçek beni istiyor, ahhh þu kabuk bir kýrýlsa, bir çýksa o kabuktan, bir çýkabilse.

Ama bilmiyor nasýl çýkacaðýný, arýyor gerçek beni. Bazen bir insanda, bazen bir çiçekte, suda, toprakta, bazen de gökyüzünde. Nerdesin “ben” dedikçe, sesini duyan olmuyor, duyamýyorlar, kabuktan öteye geçemiyor ses.

Dünya döndükçe insanlarda onunla birlikte dönüyorlar. Ýnsanlar döndükçe “ben” yuvarlanýyor. Her yuvarlanýþta baþka insanlar görüyor. Ama hepsi dönüyor bu insanlarýn, hepsi. “Ben” yine yuvarlanýyor, yuvarlýyorlar. Dönmeyi bilmiyor, zaten dönmekte istemiyor. Ama insanlar dönüyor her seferinde.

Yuvarlanarak gidiyor baþka yerlere, baþka insanlar tanýyor gittiði yerlerde, kendini aramaya gerçek “ben” i bulmaya kararlý. Görüyor ki ne kadar yol alsa, baþka insanlar tanýsada deðiþmeyen, hep ayný olan birþey var. Dünya dönüyor, ne yazýkki içindekilerle birlikte dönüyor. Ama “ben” durmuyor, yuvarlanmaya devam ediyor.

Bir yerlere aitim diyor, “ben” i bulucam diyor. Kabuktan çýkmayý bilmeden, bilemeden. Bazen duruyor, nerdeyim, kim bu insanlar, ne yapýyorlar böyle, neden böyleler diyor, baþka þeylerde diyor. Hiçbirine cavap gelmiyor. Cevap bulamadýkça gerçek “ben” i daha çok istiyor, o cevaplar diyor, o biliyordur bu insanlar niye böyle dönüyorlar diye.

Cevabý aradýðý her insan, her yer daha çok yoruyor onu. Cevapsýz soru olmaz diyor. Anlýyor “ben” i önce “ben” de aramasý gerektiðini.

Önce kendini anlamaya çalýþýyor, deðiþtirmeye, özgür býrakmaya. Kabuk çatlýyor, az da olsa duymaya baþlýyor kabuðunu çatlatmayý, kýrmayý baþarmýþ insanlar . Sonra farkediyor, onu duymayanlar da var hatta daha mý fazlalar ne. Anlýyor onu duymayanlar kabuðu içinde sýkýþmýþ olan diðerleri. Kendinden önce, sesini dýþarý duyurmaya çalýþan diðerleri.

Kabuðunu çatlatmayý baþarmýþ biri olarak diðerlerine de yardým etmek istiyor, yardým etmeye çalýþýyor. Daha öðrenecek þeyi var. Kabuðundan çýkamadan diðer kabuklarý çatlatmanýn, kýrmanýn çok zor belkide imkansýz olduðunu bilmiyor.

Çatlamýþ kabuðundan diðerlerine yardým etmeye çalýþýyor, ama onlarýn bundan haberi bile yok kendi içlerinde yardýmdan habersiz yardým bekleyenler. Biraz uðraþsalar onlarda kabuklarýný çatlatabilse belki birbirlerinin sesini duyarlar ve belkide birbirlerinin kabuklarýný kýrarlar.

Çatlamýþ kabuðundan uðraþýyor kýrmayý denediði kabuktan habersiz. Gücü yetmiyor, yettiremiyor. Önce kendi kabuðundan tamamen çýkmasý gerçek “ben” i özgür býrakmasý gerekiyor. Ya da kabuðundan kurtulmuþ birinin yardým etmesi gerekiyor. Ya da çatlamýþ bir kabukla birbirlerine yardým etmeleri gerek. Yardým etmeye çalýþtýðý kabuða bu þekilde yardým edemeyeceðini anlýyor. Kabuðun kendi kendini çatlatmasý veya en güzeli tamamen kýrmasý gerekiyor.

Çatlak kabuk yeni birþey daha öðrenerek yoluna devam ediyor. Çatlamýþ kabuðunu nasýl kýracaðýný düþünerek. Ve diðer kabuklarýn nasýl kýrýlacaðýný.

Anlýyor ki bu dünyadaki en zor þeylerden biri bir insaný deðiþtirmek.