seni ne zaman nasýl gördüðüm hiç önemli deðil, gerçekten.. seni ne zaman hissetmeye baþladýysam o zaman miladý kabullendim ben.. geçmiþ öykülerden,destanlardan, filmlerden vs. esinlenip gelmiþtin karþýma ve öylece duruyordun iþte.. sen hayal edilendin bu kadar basit. her þey apaçýk ortadaydý.. hayallerim gerçeklik kazandý senle... hayallerime sýký sýkýya baðlý deðildim, haklýsýn ama.. sana ve gerçeðime öyle sýký sýkýya baðlýyým ki.. yaþamýmý ikiye böldüm senden öncesi ve senden sonrasý..
senden öncesi.. bir sürü yaþam (hayatýn içinde), durmadan ilerleyen zaman ve anlam veremediðim insan topluluðunun çýkar davalarý, maskeli yüzleri, karamsar deðildim, sadece gerçeðim oydu benim tanýmladýðým gerçeklikte insanlýk böyleydi.. oysa ben basit yaþamak istiyordum. olduðu gibi yaþayan ve zaten normal yaþamýný idame ettiren insanlarý görmek istiyordum.. ama yoktu iþte, bir mücadele aslýnda hesapsýz bir karmaþa, kaos içerisindeydi herþey. þehir bunaltýyordu, çünkü o da insanlarýn maskesiyle bütünleþmiþ, konuþmayý öðrenmiþti ve iðrenç sesler çýkartýyordu.. insanlarla bir aðýzdan konuþuyordu, kendi gerçekliðinde, dilsiz olarak kalsaydý belki de en azýndan onu maskesiz olarak hayal edebilirdim ama ne yazýk ki o da bulaþýcý hastalýktan nasibini almýþtý.. geçmeyen bir leke gibi insanlarýn beynini ve kalbini biçimlendiren ve olduklarýnýn dýþýnda forma sokan bir hastalýk.. çaðýmýzýn hastalýðý "sahtelik".. tüm insanlara inat ben farklýydým.. olmak istediðim gibi yaþýyordum.. maskelerimi çok nadir zamanlarda maskesi olduðunu düþündüðüm insanlara takardým.. baþarýlý olduklarýný hissetmelerinden nefret ederim... savaþçý ruhum kabul edemez yenilgiyi.. meydanda,sokakta her nerede yürüyorken.. "nereden nereye" sorusunu deðiþik bir frekanstan kendi dilimce söylerdim... ben buraya ait deðilim, hiç bir zaman olmadým....
günlerden bir gün masal kahramanlarýnýn masallarýný býrakýp dünyama gelip sohbet etmelerini saðladýn... bu dünyada masalsýlýðý, hayalciliði, çaðdaþlýðý karýþtýrdýðým zamanlardý... geliþin, masallardaki beyaz atlý kahramanlarý andýrýyordu, görselin oysa ki Dünya Klasiklerinden di, ruhun kadife gibi yumuþaktý ve ayný yumuþaklýkta okþuyordu ruhumu... sarfettiðim sözleri sarfettiðime þaþýrýr halde buldum kendimi.. gözlerin okyanustan, gökyüzünden ve bahardan güzeldi...   
ilk genç kýzlýk yýllarýmda olmama olasýlýðýný hesaplayýp gözleri okyanustan, gökyüzünden ve bahardan daha güzel olan birisine aþýk olabilirim belki demiþtim.. biraz ukala biraz da muzip bir gülümsemeyle..
senin gözlerin içimdeki yalnýzlýðý (dünya yalnýzlýðý) söküp alýp, bakýþ açýlarýmý þekillendirirken kendi perspektifimle seninkini özleþtirmemi saðladý.. bir arkadaþým ayný nesneye herkes ayný þekilde bakabilseydi, o zaman bire bir birbirini anlama olurdu derdi.. haklýydý.. ama ben o nesneye ayný þekilde bakmak deðil, baþkasýnýn bakýþ þeklinin kendimden daha makul olabileceðini düþünme ihtiyacý hissediyordum.. ve buldum.. ben sen de þehrin aslýnda bir den fazla dili olduðunu, insanlarýn binbir yüzüne raðmen,senin de umursamaman gereken ama ayný anda saygý duyman gereken bir tarafýnýn olduðunu gösterdin..
insanlara veya þehre inat veya her neye inatsa (kastedilen aslýnda rahatsýz edici tutum,inanç,etik her neyse) müthiþ haz aldýðým ruh ilaçlarým vardý benim.. elektronik müzik dinlemekten daha hoþ ne olabilirdi dünyada... ben artýk elektronik müziði eskisi kadar sýk dinlemiyorum mesela.. ben seni dinliyorum.. daha tarzsýn mesela.. daha naturel.. aradýðým gibi..
artýk kahve fincanýndan çýkan buðunun yükseliþini takip etmiyorum.. eskisi kadar haz vermiyor bana..
çünkü sen yüreðime dokundun... bunu nasýl ne þekilde baþardýn bilemiyorum ama yüreðime dokunurken bilincimin buna izin vermesine sebep oldun.. benimle aslýnda kimsenin olmayan bu dünyayý ve gerçekte bu dünyanýn kimsesizliðini paylaþtýn.. aslýnda var olan ama olmasýný arzulamadýðýmýz bütün aksiliklerin her zaman varoluþçuluðunu, tüm çeliþkilerin aslýnda çeliþmekte olduðu þeylerin kabul edilebilir olduðunu öðrettin sen bana... eðer zekanýn,kalbinin ve ruhunun bir eþi veya tümleyeni olsaydý bu dünyada, kayýp bir çukura düþerdim.. bildiðim gerçeklikte sen teksin ve ben yeryüzünde ki herþeyi bir kez daha seninle þekillendirdim... seninle öðrendim, içimde büyüttüðüm þeylerin önemsizliðini, ve aslýnda dünya da sebepsiz nedensiz tesadüflerin bir baþlangýç olduðunu..
bu öyle bir baþlangýç ki, tüm öðretileri sýfýrlýyor. stephen king romanlarý gibi geldiðin noktaya geri gelebiliyorsun, ancak romanlardaki gibi tekrar ayný yerden baþlamýyor bulmaca... sonucu var.. mutlu bir sonuç var bu takip te ...."AÞK"...