Hep bir süper gücüm olduðunu savundum küçüklüðümde!Ýlk baþta tek istediðim “pasta” dediðim anda önümde aklýmdan geçen çeþitte pastanýn aniden belirmesiydi.Daha sonra “süper kýz” olduðumu düþünüp,bulduðum her yükseltiden attým kendimi uçabilmek için.Birde gözlerden ýþýk saçma ve insanlarýn içlerini görme durumlarý vardý tabi.Uçmayý bir becerebilseydim sýra onlarada gelecekti ama...
Taki bir yaz tatilinde,yine anneannemin yanýnda;yaylada çocukluðumu,yeþiller,daðlar,köy ekmekleri ve sevginin en güzeliyle geçirirken tanýþtýðým “örümcek adam” karakterini fark edene kadar.Tabi ki ilk iþim evin içinde zaten bizlerden birileriymiþ gibi dolaþan örümceklerden birini alýp elimin üstüne koymak ve beni ýsýrarak “örümcek kýz!!” yapmasý için onu zorlamak oldu!Uzun ince bacaklý örümceklerin hiçbiri bu kutsal görevi baþaramadý.Eminim bacaklarý ve kafasý kýllý olanlardan olsalardý zevkle ýsýrýrlardý “örümcek kýz” hayallerimi.
Uzun lafýn kýsasý þu yaþýma kadar çok deðiþti süper kahraman rollerim.
Þimdi nemiyim?Sanýrým ogünlerle karþýlaþtýrýldýðýnda bir zavallýyým.Oysa ki nekadar önemliydim tek baþýma anneannemin yaylasýnda.Bazen çobandým,bazen þehirli küçük kýz...Ama tek baþýma o kadar özeldim ve süperdim ki!Þimdi koca bir þehirde,hayalleri ölmüþ,kalabalýk bir yetiþkinim.
Aslýnda okadar süperdim ki anneannemin yaylasýnda...