YAÞAYAN BÝR ÖLÜ OLMAK

Ömrün sonuna geldiðimizde, ne yaptýk diye düþünürüz.

Binbir meþgale içerisinde çocuklarýmýzýn büyüdüðünü ve yaþlandýðýmýzý fark etmeyiz bile..

Ve ardýmýza baktýðýmýzda, umutla baðlandýðýmýz iþimizin, bize fazla bir fayda saðlamadýðýný, geçimimizi ve rahat bir yaþantýyý temin etmekten baþka bir kazancý olmadýðýný görürüz.

Evliliðimizde eþimizin bizden memnun olup olmadýðýný bilmeden geçen onluk sistemli yýllar, çocuklarýmýzýn yuvadan uçup eþleriyle birlikte yaþamalarý....Bir de bakarýz ki, eþimizle yine bir baþýmýza kalmýþýz..

Bir de bunun üzerine eþlerden biri kaybedildiðinde, yalnýzlýkla bir baþýmýza kaldýðýmýzý görürüz. Annemiz ve babamýz çoktan ahrete intikal etmiþtir...Kardeþlerimiz ve arkadaþlarýmýz da öyle...

Belki yaþayanlar varsa bizden kilometrelerce uzaktadýrlar...Ya da kendi meþgaleleri ile oyalanmaktadýrlar.

Ýnsan yalnýzlýða alýþtýrmalý kendini....Her þeyi, bütün hayatýný bir gün yalnýz kalabileceðini hesaplayarak kurmalý...

Erkekse ev iþlerini öðrenmeli, kendine bakabilecek kadar...

Kadýnsa, biraz ekonomiden anlamalý...Ýþlerini yapabilecek insanlarý yaþlanmadan kazanmalý...

Bütün bunlar iyi de, ya maneviyat...Bir ömür geçtiðinde, bu dünyadan göçen bir istatistikten baþka ne olacaðým diye düþünmeli de insan...

”Neyi baþardým, neyi deðiþtirdim, neyi onardým, kimleri mutlu ettim, kimlere umut oldum?” diye sormalý..

Aslýnda ömür bitmeden, hesaba varan sayýlý günler tükenmeden, hesaba çekmeliyiz kendimizi...

Ve bir anda yolumuzu ve istikametimizi yüce amaçlara çevirmeliyiz.

Çünkü bekleyecek ve düþünecek olursak, vesveseler tüketebilir enerjimizi...

Niyet edip harekete geçmek gerek...Gerisi bize Allah’tan yardým olarak sebepler halinde gelecektir...

Ve daha özel ve dolu dolu yaþanmýþ bir geçmiþ býrakacaðýz ardýmýzda...

Öldükten sonra devam eden hayýr dualarýyla ahirete daha mutlu adým atacaðýz...

Ýnsan ne olduðuna deðil, nasýl yaþadýðýna bakmalý..

Neler ortaya çýkardýðýna, nelerin sebebi olduðuna....

Eðer vicdaný rahatsa, nefsinin kendine söylediðine aldýrmamalý...Çünkü nefis her zaman açgözlüdür, hata yapmaya ve þýmarýklýða yatkýndýr.

Akýl ve iman ile nefsin volümünü kýsýp, vicdaný beslemeli...

Ve dua etmeli, yapýlacak ve yapýlabilecek her þeyi zamanýnda yapabilmek için...Ýstikameti çizebilmek için.

Atalarýmýz, boþ iþlerle uðraþmazlardý...Ve bu yüzden , mükemmel eserler ortaya çýkardýlar...

Kültür ve sanat ürettiler boþ zamanlarýnda...

Gafletle yaþadýðýmýz, hayal ürünü hayatlarýn izleyicisi olduðumuz, zaman kýtlýðýndan þikayet etmemize sebep olan tembelliðimiz için Allah bizleri affetsin ve yaþayan ölüler olmaktan , iþ iþten geçip son nefesimizde uyanmaktan bizleri muhafaza eylesin...