“Varsayýmlarýn yokluðunu vurduðu kundaðýndadýr asýl çocuk! Baþlýk çiftleþmiþse, yokluk birleþmiþ demektir bedeninde… Belki bundandýr kayanýn ufalanma vakit yanlýþlýðý…”

Dolaplar…
Týka basa, daðýnýk
Daðýnýk er(k)ekleri
Darmadaðýn eden kadýnlar gibi

Her giysi bir fragman,
Her dolap siyah-beyaz bir sinema

” Ellerimde yüzünün vardý, yüzünü saracak eller ve ipekler aradým
Ýnciler yumuþak saklanýrdý.
Bir zamanlar yüzünün gülen camlarýndan kesilen avuç içlerim þimdilerde yine kanýyor… Seni bu gece ince bir aðrýya sardým..
(ç)aldýðým gülüþün, dizlerini karnýna çekmiþ, büzülmüþ
Kýrmýzýsý koklanmadýðýndan çürümüþ bir gül gibi en dipte “

Bu çekmece,
Sende kaybolduðum çýkmaz sokaðým
Kapayamadým…

Hatýrlar mýsýn?
Kaç otobüs geçmiþti de duraktan, biz halâ birbirimize gidip gelmiþtik!
Ellerinle göðsüme kazýdýðýn adýn…
Belki ondan hep sol yanýma yaslanýrdýn
Hep solumda uyumadýðýn gibi…
Þimdi bütün kazaklarýmýn sol yaný mezar…
Ben sana nasýl da gömülmüþüm!

Bu dolap,
Sana ulaþamadýðým þehir,
Kapayamadým…

Aldýðýn kitaplarý okumuþtum..
Senden (ç)aldýðým çocuk boynumdaydý..
Nefes alamamýþtým..
Zaten yokluðun tekil bir idamdý!
-ki ben
Kendimi bir tek sana asmýþtým…