“Ýyi yolculuklar dilemem henüz çok erken ayrýlýk dilimde,”
Bir yandan yaþanýlanlar ne kadar derinse,dile gelmeyenler daha derinlerde derim.Dönüp arkama bakamayacak kadar korkaksam, gelecek zamanlarda sensiz olmaktan da o kadar korkarým.kelimeler yine diziliyor oysa cümle kurmaktan o kadar yoksunum ki.

Dar bir zamandý,zor zamandý, kendimi kaybetmeye baþladýðým bir zamandý;
Bir zamanlar diye baþlardým her konuþmaya baþladýðým da bir zamanlar…
En derinindeydin yaþamýn, ne çýkmak için bir istek, ne de batmak için baþka bir istek peþindeydim.

Öylesine boþluða býrakmýþ kendimi, savruluyordum “sýðýnmak”
Nereye?
Kime?

Kendimi astýðým! gecelerin ardý, arkasý kesilmez olmuþtu. Cisimlere, maddelere isim ad verdiðim “acý “günler…

Kaç pencere eskittim ,kaç pencere dedim ayný an’ý yaþadýðým günler
“Ben” O’da kim? dediðim an’lar.

Kendimden kaçýp sýðýnabileceðim bir “Dileðim” oldu.Onca kalabalýk içinde tek deðilmiydim evet, evet tektim. Üzerime atýlan topraklarý kaldýramayacak kadar tek ve küçük…

Ah…ne olur, ne olur ,tüm yaþanýlanlar yaþanýlacak olanlar rüya olsaydý, kabuslara razýydým.

Tanýþtýðým yeni duygulardan, tanýk olduðum an’lardan uyansaydým.
Ölüyordum! Dirilip, dirilip, yeniden ölüyordum!
Bitmeyecek son bulmayacaktý.

Geçmiþ…

Elimden alýnan tüm sevgilere Lanet okuyordum!!! Yiten,Giden,Yok olan…
Korkuyorum,
Sevmek ve kaybetmek korkusu bu,
Fýrtýnaya,korkuya yenik düþmeyen sen, “korkuyorum diyorsun!”
Elim ayaðým buz kesiyor. Üþüyorum! Benim olan ne varsa kaybettim Ben “Beni” Kaybettim. Sahip olduklarýma sýmsýký sarýlmamýn sebebi bundanmýy dý

Beni terk etmemen, yaralarýmý sarýp sarmalaman gereken bir zamanda sessizce terk ettin beni.Kýrgýným ,buruk bir haldeyim.
Duyuyormusun…?

Çýðlýklarýmý duyuyor musun…? Kime Emanet ettin diye sorsalar ne derdin kim bilir;

Sayýsýz sorularým var, cevaplarý olmayan. içimdesin ama yanýmda deðilsin.Susmalarýmýn sebebisin, çaresizliðimin sebebisin, oysa sana anlatacak öyle çok þeyim var ki!!!
Yoksun, “Gitmelerden nefret ediyorum”.Sebebi sensin!.

Sana yaþlar biriktiriyorum,silinmeyen teselli edilmeyen hüznün yaþlarý,yaðmur biriktirmek gibi.. söylenmeyen sözlerim var kalbim ile dilim arasýnda sýkýþýp kalmýþ ,çok yoruldum “Senden” yana.

Göz yaþlarýmýn tanýk olduðu dileðimi, benimle beraber dilerken aðladýðýný hissettim Anne!
Þimdi susuyorum.
“Kelimeler aðýrlaþýyor cümlelerim bir kuytuda saklanýyor ve ben yine gömüyorum kendimi senden çok uzaklara…”

Gömüyorum kendimi her dirildiðinde tekrar öldürüyorum!
Kalbim kanýyor , Senden habersin

“Yaralarýmý sarýp sarmalayan, Biri var Peki Ýpek dokunuþlu bundan senin haberin var mý?”
Ve en güzeli ne biliyor musun.? bana prenses diye seslenen Biri var

Yükseldiðim her yer anlamsýz