Aþkýn ayak basmadýðý bir þehir
Kucaðýnda teslim etti seni o eylül
Gecesini hiç bilmediði bir iklime...
Önceleri yadýrgamadýn bu yalnýzlýk kentini,
Kendi þehrinin kaldýrýmlarý, korkularý,
Gürültüsüydü sokaklardaki...
Köþe baþýnda bir sarhoþ genç kýza laf atýyordu,
Az ilerde rüþvet alýyordu iki polis,
On yedilik delikanlý babasýna yakalanma korkusuyla
Balkonda gizlice sigara içiyordu.
Apartman altýnda selpak satýyordu bir çocuk,
Karþý evde ýþýklar sönüyordu tek tük..

Her þey aynýydý buraya kadar...
Sonra yabancýsý olduðun bir sevginin
Kollarýnda açtýn gözünü.
Böyle el deðmemiþ, beklentisiz sevgiler
Kalmamýþtý geldiðin yerde.
Bir hayale þiirler yazmýyordu þair,
Ve gelmeyecek biri beklenmiyordu
Terkedilmiþliðin gece nöbetlerinde...

Bu þehrin aþýðý olmalýydýn sen,
Aþkýn nasýl yaþanacaðýný gösteremediðin duraklarýn
Kelepçesini söküp bileklerinden,
Bugüne kadar sürdürdüðün heveslere inat
Gerçek bir aþkta kaybolmalýydýn.

Bir gece o þehir, kýskandý bu yalnýzlýk kentinin
Þairliðini, o eski zaman aþklarýný.
Utanýp þehirliðinden, tekrar çaðýrdý seni
Býraktýðý duvarýn önünden.
Ve sen, sorgulamadan aldatýlmýþlýðýný,
Geri döndün o lanet þehre.
Yeni yalan zamanlara teslim ettin
Kimsenin bilmediði o eski zaman kadýnlýðýný..

Belki bu þehri çoktan unuttun.
Hepsini unutsan bir derin sýzý kalýr geriye
Bu yalnýzlýk kentinden.

Çünkü aþkýn ayak izine rastlanmayan o þehirde
Hiç bu kadar sevilmedin...