Sýradan bir insandý.
Sýradanlýklarýn içinde yitip gitmemek için,bir paragrafýn içine hapsetmiþti kendini.
Tek zararlý alýþkanlýðý sigaraydý,bazýlarýna göre de þiir yazmak.
Hançerli kelimeleri biçim biçimdi.
Gözlere mutlak surette nem katardý mýsralarý.
Onun adý Hüseyin'di.
Talebeydi.
Boy boy kitaplarý kalemleri vardý.
Çoðunun ucu þiir yazmaktan körelmiþ,iþporta iþi kurþun kalemler taþýrdý.
Ucuz bir odada kýt kanaat geçinir,duþsuz bir odada yatardý.
Pek kimseyle konuþmazdý yerli yersiz.
Herkese açmazdý þiirlerini.
Gece oldu mu dökülüverirdi beynindekiler satýrlara.
Onun adý Hüseyin'di.
Kaçmýþtý bir yerlerden.
Kopup gelmiþti þehrin kum tanelerinden biri olmak için.
Celal vardý okuldan,bir de Hasan.
Bir tek,ikisiyle paylaþýrdý az sayýdaki sýrlarýný.
Bir tek Hasan'la Celal bilirdi Hüseyin'in umutlarýný.
Kar yaðarken yazardý, yaz gelene dek yazardý.
Ne mektup beklerdi birilerinden
ne geldiði yere döneceði günü.
Yakýþýklý çocuktu kimse farketmesede.
Onun adý Hüseyin'di.
En çok demli çayý þekersiz severdi.
Bir de dudaklarýna yapýþtýrýp sigarasýný,kendi çapýnda bir þeylere çatmayý.
Bir dað gibiydi düz ovada.
Daðýn tepesinde bir ova gibi.
Türkü söylerdi dinleyenler can dostlarý.
Kimseye iliþmezdi.
Ne kimsenin yolunu kesti
ne yolu kesildi.
Öylesine,yaþamýþ olmak için yaþayanlardandý.
Onun adý Hüseyin'di.
Derken okul çýkýþýnda birgün
Hüseyin yine demli bir bardak çayý avuçlarýna sarmýþ, Hasan'la Celal'i bekliyordu.
Biraz gecikti ikiside.
Gelirken de üç kiþiydiler.
Bir kýz vardý yanlarýnda,Hüseyin'le tanýþtýrdýlar.
Kýz adýný söyledi önce,sonra elini uzattý.
Hüseyin sevmedi kýzýn adýný
Ona kendi bir ad taktý.
Bir þiir aþýðýydý kýz.
Hüseyin okudu,kýz dinledi.
Kýz tebrik etti kibarca ve Ýstanbul Türkçesi ile
Hüseyin masum ve mütevazice kýzaran yüzünü gizlemeye çalýþarak
''Saðol'' dedi.
Kýz gitti.
Hüseyin kýza þiirce bir isim taktý.
''Buram buramdý geliþi,Reyhan olsun'' dedi.
Sonraki gün Reyhan yine geldi.
bir sonraki gün
ve daha sonrasýnda da..
Hatta aylarca.
Hüseyin ilk kez hissetmekteydi kalbinin çarptýðýný
Ýlk kez duyumsamayý öðrendi Reyhan'ýn gözlerinde.
En el deðmemiþ özlemle Reyhan'dý artýk baþlamýþlarýn sonu
ve sonrakilerin tek baþlangýcý.
Artýk mýsralar Reyhan'a akýyordu.
Sevgiler de öyle..
Þiirli,türkülü,sohbetli günler geldi geçti.
Reyhan'ýn ''Merhaba''sýnýn Hüseyin'in ''Memnun oldum''unun üzerinden yýllar geçti.
Hüseyin kendinden çok sevdi.
Ona yazdý,onu yazdý,onu söyledi.
Artýk sýradan insanlarýn arasýnda,sýradanlýklarýn içine hapsetmiyordu kendini.
Ayna ile aralarýndan su sýzmýyordu mesela.
Nasýl da gülüyordu gözlerinin içi umutla.
Bir kýþ günü,Hüseyin'in demli bir bardak çayý sardýðý bir gün
Reyhan geldi.
Bu kez merhabalarýn en soðuk olaný döküldü dudaklarýndan
''Gidiyorum''dedi kýz.
''Hem de dönmemek üzere''
-Ne zaman?
-Yarýn.
Bardak kýrýldý.
Hüseyinbaþtan sona yarýldý.
Zorunlu sohbetler yapýldý o akþam,o son akþam.
Mecburiyetler ve lanet olsunlarçoktan kesmiþti Reyhan'ýn biletini.
Kim zapt ederdi bilinmez o gece Hüseyin'i.
Reyhan gitti.
Artýk son bir görüþü kalmýþtý Reyhan'ý.
O son akþamHüseyin sýðamadý milyonlarca insanýn sýðdýðý þehre
Uyuyamadý.
Önce uyuyamamaktan,sonra uyanamamaktan korktuðu için uyuyamadý.
O akþam Hüseyin en güzel þiirini yazdý,kaðýdý katladý.
ve hayatýnda ilk kez ýlýk ýlýk aðladý.
Zamanýn da kahpeliði üstündeydi
hemen sabah oldu.
Güneþ doðdu.
Hüseyin dondu.
Öyle zordu ki adým atmak ve aðlamamak.
Aðýr aðýr sürüklenerek çýktý odasýndan.
Gitmesi gereken yere gitti.
Sigara içti,soðuk soðuk terledi.
Saatine baktý.
Bir sigara daha yaktý.
Reyhan geldi.
Söyleyemedi Hüseyin.
Söyeleyemedi.
''Gitme yol uzak,dönüþ yasak'' diyemedi.
Reyhan elini cebine götürdü.
Muavin teleþle çaðýrdý Reyhan'ý.
Oysa,bilseydi Hüseyin'i hiç böyle acele eder miydi?
Reyhan,özenle dörde katlanmýþ bir kaðýdý Hüseyin'e uzattý.
Hüseyin'de öyle yaptý.
Birbirlerine bakmaktan þiirlere bakmadýlar.
Reyhan gitti.
Ne Reyhan ne Hüseyin otobüs kalkana kadar okumadýlar þiirleri.
Otobüs gitti.
Hüseyin ýslak yanaklarýný sildi.
Kaðýdý özenle kat yerlerinden açtý.
Ayný anda Reyhan'da cam kenarýndaki koltuðunda veda þiirini okumaya baþladý.
Her ikiside kelimelerin ezikliðini mýsralarýn hafifliðine yüklemiþti.
Her ikiside sevgilerini son ana kadar anlatamadýlar.
Mýsralarýn anlatýþlarý ise çok geç kaldý.
Ne Reyhan otobüsten inebildi
Ne Hüseyin yetiþebildi.