Sevgili Adamým,

Çok uzun zaman oldu ama mektubumu alýnca hiç þaþýrmayacaðýný biliyorum. Hal hatýr sormayacaðým sana, çünkü bir þekilde hayatla baþa çýktýðýndan eminim. Þimdi bir bardaða grappa’ný doldur ve koltuðuna otur. Bak sana ne anlatacaðým:

<p>Yaþamýnýn tamamýný denize kýyýlý kentlerde geçirmiþ birinden duyulmasý zor bir sözdür belki ama bana göre Ankara’nýn yazlarý bir baþka oluyor. Ýkinci yazýmdý Ankara’da. Altý aydýr gecenin belirli saatlerinde , önce köprüyü geçiyor, sonra da yokuþtan aþaðý salýveriyordum kendimi. Kýþýn bir baþka keyifti o yolu yürümek, yazýn ise bir baþka. Gerçi benim bu yürüyüþlerim vatan borcu içindi ama yine de keyifliydi. Yokuþun baþýna gelince önce bir parçasý görünürdü klinik binasýnýn. Onbeþ yirmi metre sonra , yokuþun ortasýnda ise binanýn tamamý çýkýverirdi insanýn karþýsýna. Baþýmý saða çevirdiðimde Ankara gözlerimin altýnda ýþýl ýþýl boy gösterirdi. Adýmlarýmý o noktada yavaþlatýr bir süre seyrederdim bu kenti. Gelecek yaz bu manzarayý görmeyecek oluþum bazen sevinçten yüreðimi kabartýr bazen de hafif burkardý.

Ýþte bu yaz akþamlarýnýn birinde yokuþu bitirip binanýn önüne geldiðimde rastlamýþtým ona ilk. Esmer, siyah gözlü, kara kuru biriydi genç kýz. Zemin kattaki odasýnýn penceresinde , baþýný sað omzunun üzerine almýþ, öylece bakýyordu yokuþun bitip, yolun gözden kaybolduðu noktaya. Ýki saatimi tamamlayýp geri dönerken O yine ayný yerdeydi. Ve ondan sonraki beþ gece boyunca, gecenin deðiþik saatlerinde gelip gittiðim binada O , zamaný durdurmuþ gibi, ayný þekilde, ayný yere, ürküten bir tavýrla bakýyordu.

Altýncý gece beklenmedik bir þey olmuþtu. Gerçi burasý bir psikiyatri kliniðiydi ve hiçbirþey “beklenmedik” olarak tanýmlanamazdý belki ama benim için beklenmedik birþeydi olan. Giriþ kapýsýnýn saðýndaki çimenlik alana sýrtýmý vermiþ, nefis bir yaz gecesinin keyfini, gökyüzündeki yýldýzlara dalarak çýkarmaya baþlamýþtým. Yaný baþýmda küçük el radyomda biraz hüzünlü bir þarký eþlik ediyordu keyfime. Kýz üç metre ötedeki odasýn penceresinde yine ayný noktaya ayný þekilde bakýyordu.

Birden “ sesi biraz açar mýsýn ?“ dediðini duydum birinin. Pencerelere göz gezdirdim. Bir tek O vardý. Ve yine ayný noktaya bakýyordu. Hayýr, bakmýyor, oraya akýyordu. “Tabiki” dedim ve açtým sesi biraz. Sonra birden içgüdüsel olarak o soru çýkýverdi aðzýmdan: “Sürekli nereye bakýyorsun?” Sorduðum anda piþman olmuþtum. “ Gerçeðime “ dedi. Sadece bir an gözlerini bana çevirdi. Sonra yine gerçeðine. Sanki damarlarýmdaki tüm kan yere akýp tükenmiþti. Ayaza durmuþtu Ankara yaz ortasýnda. “Peki” diyebildim sadece.Radyoyu çimenlerin üstünde býrakýp içeri girdim ve sürem dolana kadar dýþarý çýkmadým.

Geri dönüþ zamaný geldiðinde kapýdan çýktým ve baþýmý bir derece bile sola çevirmeden köprünün yolunu tuttum. Onun penceresinde olduðundan ve gerçeðine baktýðýndan emindim. Ertesi gün klinik binasýný gördüðümde, O penceresinde yoktu. Görevlilere sorduðumda taburcu olduðunu söylediler. Kýsa bir süre sonra da kýzý ve söylediklerini unuttum.

Þimdi gecenin bir vakti sýcak yataðýmda yeni aldýðým kitabý* uykuya dalmadan önce bitirmeye çabalýyorum. Asal sayýlar, Goldbach Sanýsý, tümlük teoremi derken karþýma þu cümle çýktý. ‘ Gerçek her zaman ispatlanabilir deðildir.’ Burada toplam dört kelimeden oluþan bu cümlede – ki Gödel bu önermeyi ispatlamýþtý – dört anahtar sözcük vardý adamým. Ve bir sürü hayal kýrýklýðý da orasýna burasýna yapýþmýþtý bu cümlenin. En azýndan benim için.Kendi gerçeðimin hep kýyýsýnda olduðumu sanýrdým. Uzatsam elimi tutacak kadar yakýn.

Gerçeðin kendisini arayanlar ve bunun sonunda ne olursa olsun herhangi bir gerçeðe ulaþanlar büyük bir bedel ödemek zorunda kalýyorlar. Bu bir ödül mü yoksa ceza mý kestiremedim. Yaþamýn dibine vurmuþ yada yaþamlarý dibe vurmuþ gibi görünenler, zirveden bizleri izliyor olabilirler. Dudaklarýnýn kýyýsýnda ince bir gülümsemeyle.

Peki ya o gerçek ispatlanamaz bir þey ise ? Kendi gerçeðine baktýðýný söyleyen o kýz, belki de onca bakýþý boþa harcadý. Boþunaydý ödediði bedel, sadece bir hiç , bir yanýlsama için. Mümkün mü bu?

Bana yaz.

Adamýn
12 Aralýk 2000
Deniz Kýyýsý




* Petros Amca ve Goldbach Sanýsý – Apostolos Doxiadis