Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý, okunmaya hazýrlýksýz bir yazý. Kimse okumasýn diye daha yazmamýþtým. Canýma tak etti feryatlarý,”yaz” dedi beni, çünkü yazmak hayattan öç almaktý bir nevi. Oysa hiç yazmadým ben ruhumda zorla sýkýþtýrýlmýþ namlusu kendine dönük mersiyelerimi, içinden onca harf çalýnmýþ alfabemle. Oysa boþtu bu kâðýt biraz önce bütün çýplaklýðýyla.

Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý, berraklýðýný hiç kaybetmemiþ sesinin yadigârý. Yalnýzlýðýn ritmini arýyordum bütün solo parçalarýnda, aþk bestelerinin. Belki de sadece seni dinlemek isteyiþindendir, saðýr kulaklarým, yine bu yüzdendir belki duyabildiðim en güzel þarký, senin sesin. Acaba kalmýþ mýdýr bana da yokluðunun acýsýný dindirecek kadar sessizlik musikisi?

Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý, týpký ismin, týpký yüzün gibi nur ve seni anlatamaya yetersiz olduðu için utanýyordu bütün sözcükler. Necm-i gisü-dâr boþluklarýnda bir ümit çýðlýydýn dudaklarýmda. Her kelimeyi en iyi arkadaþýmmýþ gibi seçiyordum ama nedense her seferinde hayal kýrýklýðý olarak geri dönüyordu çehreme. Hayal kýrýklýðýna uðramamanýn en kati yolu hiç hayal kurmamaktýr demiþtim zamanýn birinde. Ve zamanla anladým ki daha kesini hiç sevmemek. Raydan çýkmýþ vagon misali sevgimi taþýyamadýklarý için utanýyordu bütün sözcükler.

Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý kalemimin kýrýk ucundan önce üç beþ damla gözyaþýyla hoþ beþ oldu biçare. Belki de sen de bu sahneye yabancý deðilsin, gönül iklimlerinde kýrkikindi yaðmurlarýna tutulmuþ kirpikleri þemsiye görevi göremeyecek kadar aciz sýrýlsýklam sevdalara yangýn ben gibi. Yeter artýk dercesine tam teþekküllü seni anlatýr gözyaþlarým ve bir bebeðin rutin apalayýþlarý gibi pare pare damlarlar kâðýt üzerene. Ben aðladým ve sadece sen aðlattýn, içimdeki yangýnlarý söndürüp kaçayým diye. Sözlerin vardý umutsuzluk devranlarýný sývazlayýp mýzraklara, arkamdan sapladýðýn. Sözlerin vardý binlerce kiþilik orduyla üzerime gelen ve ”seviyorum” diyen dillerimi tarumar eden. Sözlerin vardý hayatýmda görüp görebileceðim en dingin Azrail’i sunuyordu bendime ve benimde sözlerine karþýlýk bir yokluk reçetesi, bir sensizlik abidesi nalân gözyaþlarým.

Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý, gül kokulu bir papirüs belki de, alýþýlagelmiþliðin dýþýnda, kirli ellerim dokunduðu için siyah, düþüncülerimi aktaramayacaðým kadar ak ve pak ve hiç kimseye derdimi anlatamayacak kadar davacý olduðum bu hayatta titrek ellerimin arasýnda süzülen sevgili. Bense tarihin tozlu raflarýnda kalmýþ engizisyon mahkemelerinin dili nasýrlý arzuhalcisi. Kendi davamý yazýyorum ve þikâyetim kendime. Tanýðý da benim sanýðý da sana olan sevgimin. Yalnýz yargýcý sen olduðu için anlamsýz görünüyor bir aþkýn bütün yanýlgýlarýna inat, koyu sisleri arasýnda zindanlarým. Yargýcý sen olduðun için her koltuk sanki bir elektrikli sandalye ve her mekân bir giyotin gölgesi.

Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý, her þehre açýlabilen sýrlý bir kapý. Paris’te yýldýrým kadar devasa bir kule, Berlin’de ise olmayan bir duvar kesiyor önümü. Venedik’te gondol savasýnda suyun ýþýðý yansýtmasýna lanet okuyuþlarým. Filistin’de bir çocuðun gözyaþlarýyla tanýþmasýna tanýk oluyorum naçar içinde. Endülüs küskün, Bosna kangren. Halepçe’de gülün solgunluðunda nefesler. Ýstanbul desen, hiç sorma… Bütün þehirler yaralý ve kendine yalnýz yokluðunda. Sensizliðe yakýnan her þehirle hemþeriyim.

Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý. Önce ruhuma sonra kâðýda yansýdý hayalin ve artýk cennet bahçelerinin en uzak diyarlarýna gönderilebilecek gül yapraðý pullarýyla güzide bir kartpostaldan farksýzdý. Saçlarýnda hiçbir zaman kordale olamamýþ bu yorgun eller güzelliðinin üzerine yazacak hiçbir þey bulamamanýn þaþkýnlýðýyla aniden duraksadý. Gözlerin dilrüba kuyumcularýnda inci-mercan boncuklarý dizerken, dudaklarýn mücevher demeye kýyamayacaðým kadar parlýyordu sineme. Saçlarýn ki benim gibi aciz bir þairin mecazisi ile betimlenemeyecek kadar nazenin, her türlü teþbihe kapalý, uðrunda öylesine ölünesi, öylesine susulasý, öylesine yanýlasý… Ve birde sevgin vardý benden esirgediðin, sevda dairesinde bir iksirdi bu yaralý yüreðime.

Biraz önce elimde boþ bir mektup vardý, þimdi yerinde boþ bakýþlar…