Ilýk bir rüzgâr karþýlar ilkin Sizi. Maneviyatýn tebessümüdür bu insanlýða, gözler dolar belki, beklide sadece susmak yeterli olacaktýr. Ýnanan insanlar için kutsal olmasa da inandýklarý kutsallarýn mekânýndýr orasý. Ömer bin Abdülaziz, Ebu Hureyre, Hz.Yahya, Hz. Zekeriya, Hz. Hüseyin, Zeynep Kübra, Halid Bin Velid, Hz. Bilal Habeþi, Muhyiddin Ýbni Arabî ve Peygamber eþleri bir seda yollar inananlarýn yüreðine.


Bir medeniyet yatýyor insanlýðýn gözleri önünde. Ses veriyor Golan tepeleri uzaklardan, haykýrýyor Bahira’nýn kilisesinden hakikatler, Minarelerden okunuyor Ezanlar ve dillerde tek ses, yankýlanýyor semada.


Selam sana koca diyar, selam Size Mübarek Ýnsanlar.


Orta doðu’nun Fatih’i Selahaddin, selam sana.


Selam, Kedilerin Babasý selam Sana


Selam sizlere ecdadýn tayyare þehitleri


Çatýlardan hakikati haykýran o sedanýn sahibi, Habeþli Selam Sana


Selam sizlere Peygamber dostlarý


Selam Osmanlý’nýn son Padiþahý


Selam sana Dimeþk, Selam esrarlý þehir.


Bugün farklý bir yazýyla baþlamak istedim güne. Belki de çoðu zaman göz ardý ettiðim deðerlerin arkamdan bana haykýrýþýydý bu. Yitik býraktýðým daha doðrusu yitik býrakmaya çalýþtýðým deðerler. Bir medeniyeti görünce hatýrladým bu öksüzleri.
Dimeþk yani namý deðer Þam.


Sessiz bir þekilde indim Þam’a. Kalbim heyecan içinde, gözlerim de biraz hüzün vardý. Uzun bir yürüyüþ yaptým sokaklarýnda. Her yeri, her þeyi benim olan bir þehir. Ýnandýðým kutsallarýn en yücelerinin mesken edindiði bir þehirdeydim. Kelimelere dökmenin kifayetsiz olduðu durumlardan birisiydi o an.


Hayatýn koþuþturmacasýndan öz olaný terk edip yüzeyselliðe daldýðým bugünlerde soðuk bir su gibi yüzümü kýrbaçladý bu þehir.


Yaþamýmda kýsa bir mola vererek huzur depoladýðým bu þehir.


Her muhitinden tek bir seda yükselen bu þehir.


Dimeþk yani namý deðer Þam.


Gösteriþten uzak evleriyle ve bana gülücükler atan insanlarýyla farklýydý Þam. Samimiyete bir kez daha þahit oldum yaþadýðým þehre göre. Doðunun batýya açýlmaya çalýþan; ama geleneklerine de baðlý olan bir medeniyetin kalbi, eþsiz uygarlýklara ev sahipliði yapmýþ ve bugün farklý dinleri bünyesinde bulunduran koca bir baþ þehir Þam.


Maneviyatýn esintisi yüzümü okþarken, yüreðimin, kutsallarýmýzýn tebessümüyle serinlediði bir ortamýn havasýný her þeyimle içime çekmiþtim, býrakmamacasýna. Kaybettiklerimi tekrar geri bulmanýn sevinciyle gözlerimden dökülen yaþlar ruhumu serinletirken, hýçkýrýklarým sevincime farklý bir hüzün katýyordu.


…bulmanýn sevinci; ama geç bulmanýn üzüntüsü benliðimde hezeyanlar oluþturuyordu. Hani sese kulak vereceðimi þaþýrmýþtým. Yaþadýðým muhit ve çevremdeki insanlar mý yoksa ertelediðim gerçeklerin sesleri mi bana deðerliydi bilemiyordum. Susanna Tamaro’nun dediði gibi “Yüreðinin götürdüðü yere git” nidasý bir anda beynimde þakýdý.


Yürek miydi hüküm veren yoksa akýl mýydý?


Cevap veremeden uzaklaþtým Dimeþk’ten geldiðim gibi sessiz bir þekilde. Yaþadýðým muhitin çocuklarýyla beraberdim bugün yine Cihangir’de. Bugün Cihangirdeydim, yarýn Fatih’te bir baþka gün bir baþka yerde; ama aklým hep Dimeþk’teki büyüde kalmýþtý.


Nereye gitsem hep beni takip eder, gerçekleri resmeden benim yegâne eþim gölgem.


Arada bir seslenir yüreðim bana: “Götüreyim Seni istediðin yere”.Belki bir gün der aklým geçen zamaný akýl edemese bile…


Yüreðim götürür Beni bir gün inandýðým yere aklým izin vermese de. Ve Ben bekliyorum o gün bir gün gelecek diye.



“Çok geç olmadan…”


Fatih Mehmet MÝRZA
25.03.2009
VERA