1996 yýlýnýn sonbaharý .Pakistanýn Rawalpindi þehrindeyiz.Bir türlü bitmek tükenmek bilmeyen Pakistan bürokrasisinin kurbaný olmuþuz. Pakistan bürokrasisi denilince þöyle bir durup düþmeniz gerek.Öyle birgünde iþlerinizi halletmeniz kolay bir þey deðildir.Basit bir iþlem için günlerce hatta haftalarca bekler dururduk.Lahor’dan gece yola çýkýldýðýnda sabah namazýnda ancak Ýslamabada varmýþ olurduk.Aç bi ilaç kötürüm olmuþ halde inerdik son model Pakistan motifleri ile giydirlmiþ otobüsten. iki büklüm olmuþ halde vücudu çalýþýr duruma getirmek marifet isterdi. Birkaç talimden sonra ancak kendimize gelirdik .Acele edilmeli di çünkü bazý memurlarý yakaladýn yakaladýn . Yakalayamazsan ertesi gün inþallah.

Hikayemizin baþýna gelelim.Rawalpindide eski bir handayýz.Bir yandan çay içerken bir yandan sohbet ediyoruz.Hanýn üst katlarýnda bir kadýn sürekli dýþarý çýkýp bize bakýyor sonra tekrar içeri giriyordu.Sebebini anlamdýðýmýz bir rahatsýzlýk mý vermiþtik yoksa? Arkadaþlara daha düþük sesle konuþmamýzý önerdim.Belki de birilerine rahatsýzlýk veriyorduk? Arkadaþlarýmda bana hak vererek daha düþük bir tonda konuþmaya devam ettik.Çok geçmeden yanýmýza beþ ya da altý yaþlarýnda baþýnda fes ve baþörtüsü karýþýmý uzun entarili bir kýz geldi.Kýzýn kýyafeti Pakistanýn yerel halkýnýn kýyafetlerine benzemiyordu.Bize þöyle seslendi: “Anam dediki :Aþ istersin?” Türkçe duymaya hasret kulaklarýmýz çocuðun ne dediðini anlayamamýþtý.Çocuk defalarca tekrarlamasýna raðmen biz anlamýyorduk.Annesi dayanamýyarak üst kattan seslendi.”Men Türkistanlýyem hoþ gelmiþiðiz kardeþler”. “Aþ istersiniz?” O an ki þaþkýnlýðýmý anlatamam. Kendi mi Refik Halit Karay'ýn “Eskici” hikayesindeymiþ gibi hissettim.Hikayenin kahramaný çocuk arap diyarýnda eskiciye gayri ihtiyari þöyle seslenmiþti:”Çiviler aðzýna batmaz mý?” Eskici cevap vermiþti “Batmaz”.Memleketinden binlerce kilometre uzakta gayri ihtiyarý sorulan soruya karþýlýk bulmak ne kadar deðerli bir þeydir size anlatamam.Kadýnýn ikide bir alelacele dýþarý çýkýþlarý koþuþturmalarý zihnimde daha anlamlý bir hale geliyordu.Bizim Türkçe konuþtuðumuzu anlayan bu Türkistan hanýmefendisi üþenmemiþ çarþýdan alýþ veriþ yapmýþ bize mükellef bir sofra hazýrlamýþtý.Ýlk davet minikten .Anlaþamayacaðýmýzý düþünen anne yanýmýza sini ile geliyor.Aç olmamamýza raðmen bunca uðraþ ve nezakete karþýlýk vermemek büyük bir kabalýk olacaðýndan yemeðimizi afiyetle yiyoruz.Türkistandaki ahvalden konuþtuyoruz .Durum bugünden farklý deðildi.Dinsiz çin rejiminin hiçbir þeye saygýsý yoktu.Sürgünler baskýlar ve baskýnlar ailenin hayatýný çekilmez hale getirmiþ.Binlerce dolar rüþvet verip Rawalpindiye sýðýnmýþlardý.Eþinin Suudi Arabistanda olduðunu birkaç ay sonra döneceðinden bahseddiyordu.Gurbet ellerde kahýr çekiyordu.Ve bunun gibi binlerce insan .Binlerce hikaye…

Bugünlerde aklýmdan bu hikaye hiç çýkmýyor.Bazan gözümün önüne o ufak kýz geliyor.Sevimli sesleniþi kulaðýmda çýnlýyor.Sonra ortalýktan kayboluveriyor.Geçmiþin puslu anýlarýnda öyle canlý ve diriler ki .Virane bir handa bize sonsuz bir hoþgörü gösterip sofrasýný açan kýz kardeþim kim bilir ne haldedir?Umarým iyidir.Peki diðer bacýlarýmýz kardeþlerimiz onlar ne haldedirler?Yüreðim kanýyor ve boðazým düðümleniyor.Zalimliklerinden vazgeçmeyen çin rejimine lanet okuyorum.Yumruklarýmý sýkýp diþlerimi gýcýrdatýyorum.Çin mallarýna ambargo uygulayalým diyenlere acý acý gülümsüyorum.Çaresizce dua etmeyi teklif ediyorum.Baþka önerim yok! Vesselam…