Anlýk Duyumlar


Binlerce göz bakýyordu sanki ona. Oysa umarsýz ve amaçsýz öyle bakýyordu dalgýn dalgýn denize ya da ormana. Nerde olduðunun hiç önemi yoktu. Avcuna aldýðý yüreðinin gözyaþlarýný bile silemiyor, öyle bakýyordu. Neden, dedi...Nedendi bu? ...Nerdesin diye çýðlýk atsa ya da atabilmeyi bir kez denese, sesini duyan olur muydu? Yalnýzlýðýný ilmek ilmek örse biter miydi bir gün? Bitmez, dedi içinden bir ses, bitmez. Dünya kuruldu kurulalý insanlar hep yalnýz aðlamýþ, yalnýz sevinmiþ. Yanýnda var gibi olanlar, aslýnda onun sevincinde ya da mutluluðunda ne derece varlar. Býkmak bu mu, yorulmak bu mu yaþamaktan? Sigara içmezdi aslýnda ama bazen keþke derdi sigaramýn külü olsa da onu hapsetsem içime özlemim gibi....ama yok. Gitmek de deðil, unutmak da deðil...Bilmediði bir duygu bu, sevginin öteki yüzü, duvarýn arka tarafý...O oradaki yaþantýsýndayken nerdesin sen? ...Ne kadar onunsun.? ..Yok, bitmez bu türkü...Çalsam sazýmý, kim duya? Aðlasam þu elimdeki yüreðimle kim göre? Yoksun ki!




5.11.2004/ Serap Hoca

-----------------------
Aþkýn Ölümü


Birdenbire aðaran saçlarýný tel tel ayýrdý parmaklarýyla. Umarsýzca baktý aynaya.Neden, bile diyemedi.Öylece kabullenmiþti yaþamý. Yýkýntýlar arasýndan sürünerek çýksa da yýkamamýþtý hayat düþlerini,kýrýlmamýþtý hala güzelliklerin yaþadýðýna olan inancý. Ver demiþti yüreði ona, ver sevgi adýna her ne varsa. Tükensen de ezilsen de sevdim dediysen ver.Aðlatsa da, sýrt çevirse de sev.Yüreðinde sevgi aðacýnýn tomurcuklarý yeþerdiðinde öyle kýpýr kýpýrdý ki içi ve sevgi,içinde dal budak sardýðýnda öyle muhteþem duygular yaþadý ki benliði...Her uzvu onunla can oldu, yaþadý. Gözleri,elleri,ayaklarý, hele yüreði...Bir yürekte can olmak.Bir gökkuþaðý süresince de olsa, ne güzeldi. Camdaki buðuya çizilen resim kadardý aþkýn alevi. Yok olan buðunun ardýndan kalan ise sevgisiydi. Aþk, uçup gitmiþti yürekten, geriye kalan ise anýlarýn kucaðýna oturmuþ, özleme sarýlmýþ koskoca bir sevgiydi. Ne güzeldi ki, sevgi ölmüyordu.




9.4.2006/ Serap Hoca
--------------------------------

Bayramýnýz Bayramýmýz Olsun / Düz yazý


Annemin okuduðu dualarýn sesine uyandýðým günler çok uzakta kaldý, yýllar aldý getirdi beni 'annem' yaptý.
Þimdi ben yaþamakta ve yaþatmaktayým bayramlarý. Günler öncesinden yapýlan hazýrlýklar iþ telaþýnýn içine sýkýþtýrýyor. Okuldan eve geldiðimde her gün bir eksik iþ tamamlanýyor. Çocuklarýn bayramlýklarý alýnýyor, o güne dek giydirilmiyor. Yaþlý komþularýn kapýlarý çalýnýp hatýrlarý alýnýyor ve yardýma ihtiyacý var mý, soruluyor. Bayramda evde yemek kokusu olmasýn diye yemekler önceden piþirilip konuyor, uzaktan gelenler aç ise sadece tatlý ile gönderilmesin diye...Arife akþamýna her iþ bitmiþ, sýra çocuklarýn arife suyu denen banyolarýnda, giyilen tertemiz çamaþýrlarda çocuklar soruyor neden erken yatýyoruz diye. Sabah namaz var, erken kalkmak gerek. Sabahýn geceden koptuðu saatte Allah'a açýlan eller, yaþlý gözlerle dua ederken; okunan yasin, giden sevenlere armaðan ediliyor...Temiz ya da yeni çoraplar giyip namaza giden erkekleri, evin annesi ve kýzý uðurluyor. Onlar dönene dek kahvaltý hazýrlanýyor, misafirlik tabaklar süslüyor sofrayý...Bir gün de kendi ailemize özel olsun sofra, geceden piþen börek ýsýtýlýyor. Erkeklerin geliþi ile Allah kabul etsin sözleri ve sofrada çayýn buðusunda birleþen bir aile...Sofradan kalkan,koltuktaki yerini alýyor; en büyüðün elini öpen bir küçük,onun yanýndaki koltukta yerini alýyor...Yaþ sýrasýna göre el öpen, oturuyor. Çocuklarýn yüzü gülüyor, ellerinde harçlýklar ve geceden hazýrlanan þekerlikten sunulan þekerler. Gözler saatte, hemen büyüklere gitmek istiyor çocuklar... Oysa daha yapacak iþler var, kurbanýn parçalanmasý, paylarýn daðýtýlmasý... En çok da pay daðýtýmýnda mutlu çocuklar, kapýlarýný çaldýklarý komþularýn,anneleri ile muhabbetini sessizce izliyorlar... Zaman akýp giderken kurban etinin kokusu evi sarýyor ve telaþ devam ediyor..
Tekrarý dileði ile...nice bayramlara milletçe el ele, gönül gönüle.


10.1.2005/ Serap Hoca


--------------------


Bir Adam ve Ýki Kadýn






Sarýp sarmalanan bir sevgiydi bu. Duyduðu diðer aþklardan hiç de farklý deðildi.Tüm sevda öykülerinden bir esinti vardý sanki onun kývrak zekasýnda, içten gülüþünde, arzulu gözlerinde. Elini tuttuðunda caný giderdi. 'Al' dedi bir gün, 'Al ömrümü...ver ömrünü. Gel birlikte ak pak olalým, geçsin yýllar.'
Nasýl da çabucak karar vermiþlerdi. Ýþte bir evdelerdi. Kapattýklarý kapýnýn içinde sevgi ýþýðý vardý. Savuruyordu mutluluk onlarý birbirlerine. Ne kadar zaman geçti, ne oldu...Daha kucaklarýnda bebecikken ikinci yavrularý, neden soðudular birbirlerinden bilemediler. Bir buz daðý girdi sanki aralarýna. Ne iki yavrunun sevgi dolu gözleri, ne adamýn ümitle kadýna bakýþý tutamadý kadýný o evde...Gitti kadýn, ardýna bakmadan. Yýkýntýlarý ezerek, bir damla gözyaþý dökmeden gitti.
Bomboþtu duvarlar. Soðudu oda. Yalnýzlýk sardý bedeni. Týrmandý soluk. Tiz çýðlýklarý çocuklarýn, birbirine karýþtý...Olmadý. Süremedi bu yalnýzlýk. Gitti ardýndan...Uzaklýklarý aþarak. Elini tuttu yüreðindeki sevginin sýcaklýðýyla. 'Dön' dedi, 'Gene bir olalým. Ýki kara göz bekler yuvada seni.'
'Olmaz' dedi kadýn, bunaldýðýný diyerek. Küçük kasabanýn boðucu havasýndan kopmanýn verdiði rahatlýkla, kentin sokaklarýný adýmlarken. 'Olmaz.' dedi. 'Dönemem. Sen gel.' dedi. Adam, baðlýlýktan söz etti; 'Anam var, býrakamam' dedi. Olmadý, bir olamadýlar. Döndü yýkýk omuzlarý ile adam, yuvam diyemediði eve. Duvarlar aðladý acýsýna. Çocuklar anlamsýzca bekliyorlardý anneyi ve bir anne buldu onlara: gül yüzlü, ipek saçlý, sevecen....Bir de kardeþ deyip saracaklarý canlarý oldu. Hayat akýp gitti kendince. Çocuklar, ' iki annemiz var bizim' diyorlardý yeni gelen annelerine sevgiyle sarýlarak.
Otobüsteki adam da duydu çocuðun bu sözünü, erkek çocuk yanýndaki kadýna derken:' Ýki annem var benim. Bu annem, üvey. Yanýndaki de kýz kardeþim. Öbürü de onun çocuðu, aslýnda o da kardeþim. Biz, her hafta sonu annemizin yanýna gidiyoruz. Bu annem,götürüyor bizi anneme. Biz annemde kalýyoruýz. Sonra bizi alýp geri getiriyor annem, evimize.'
Annem, derken çocuk eliyle ön koltuktaki kadýný gösteriyordu sevgiyle.
Adamýn kafasý allak bullaktý. Bu, nasýl bir iþti? Annelik neydi? Anne olmak neydi?
Otobüs köþede durdu. Sarý saçlý, kýsa boylu bir kadýn bekliyordu; gözlerinde sevgiyle. Çocuklarý ellerinden tutup indirdi anneleri, öpüþtü iki kadýn ve yeni anneleri; çocuklara sarýlarak 'Yarýn beþte alýrým, altý otobüsü ile döneriz. Çocuklarýma iyi bak. 'dedi.
Çocuklar, annelerine sarýlýp giderlerken kadýn, otobüse geri döndü, oðluna sarýldý sevgiyle ve el salladý yavrularýyla annelerine.

29.4.2006

Akademi Dergisi.Sayý 3 Mart 2006