Asfalt uzuyordu önünde, bitmek bilmiyordu. O evden çýktýðýndan beri yürüyordu. Nereye gidiyordu, nasýl yaþayacaktý? Bu sorularý atmaya çalýþýyordu kafasýndan. Asfalta býrakmýþtý kendini, kapkara asfalta… Yanýndan gelip geçenlere aldýrmýyordu, laf atanlara aldýrmýyordu.

Aklýna 14 yaþýndaki, neþeli kýz geldi. Mahallenin en güzel kýzý… Erkeklerle birlikte maç yapar, evlerin duvarlarýna týrmanýr, bekçiyi oynatýrdý. Ara sýra da, Kerem’le o kuytuluða saklanýrlardý. Kerem, göðüslerine dokunurdu, yüzü kýzarýrdý. Hýzla eve koþar, yatak odasýna kapatýrdý kendini. Sonra aynanýn karþýsýnda vücudunu seyre dalardý. Bir an evvel büyüsünler diye, sýkardý göðüslerini. Annesinin rujunu, rimelini kullanýrdý. Sonra topuklu ayakkabýlarý giyer, tekrar, uzun uzun seyrederdi kendini. Aynanýn karþýsýnda, büyük bir pop yýldýzý olurdu þimdi de… Elinde mikrofon niyetine tuttuðu parfüm kutusu, salýnýr dururdu aynanýn önünde. Aynaya öpücükler savururdu. Sonra annesinin çaðýrýþýyla veya ansýzýn odaya giriþiyle biterdi, “büyüme oyunu”… Annesi onu böyle gördüðünde, “orospu olacaksýn” diye baðýrýrdý…

Annesinin “orospu olacaksýn” diyen sesi, sanki yakýnlardan geliyormuþ gibi çýnlýyordu þimdi kulaklarýnda… Asfalt uzamaya devam ediyordu ve laf atanlar çoðalýyordu giderek. Giderek daha da kararýyordu gözleri. O evden kaçtýðýnda, özgürlüðe atýldýðýný düþünüyordu. Heyecanla koþmuþtu sokaklarý. Ama þimdi yoðun bir karamsarlýk sarmýþtý içini. “Ne yaparým ben” dedi usulca, “Kime giderim!?”

Ona “orospu olacaksýn” diye baðýran annesi, kansere yenilmiþti. Babasýysa hapisteydi. Þimdi de o düþtü aklýna. Babasýnýn iþten dönüþü, býyýklarý, gülümsemesi… Sonra odaya sýðdýramadýðý kitaplarý… Babasýnýn “kötü” olabileceðine akýl erdiremiyordu bir türlü. Ama polisleri hiç sevmezdi o. Haberleri izlerken de sürekli küfrederdi. Onu bu yüzden hapise attýklarýný biliyordu.

Adýmlarý giderek yavaþlýyordu ve simsiyah asfaltýn üzerinde hayaller kuruyordu durmadan… Hep o günler geliyordu aklýna. 14 yaþýndaki kýz; canlý, deli-dolu… Sonra annesinin öldüðü gün geldi aklýna. Yaný baþýnda eriyip gitmiþti annesi. Babasý, onun yanýnda aðlamamasýný tembihlemiþti. Ama o dayanamýyordu. Geceleri usulca sokuluyordu yanýna. Dakikalarca gözyaþý döküyordu. Allah’a yalvarýyordu sürekli. Sabaha kadar dua ediyordu. “Daha fazla zayýflamasýn” diyordu. Ama olan oldu ve bir gün battaniyeye sarýlý cesedini çýkardýlar annesinin… O günden sonra da hep küfretti Allah’a… Babasýnýysa, annesinden üç ay sonra, kelepçeyle çýkardýlar evden. Yalvardý polislere, ama býrakmadýlar. Bir polis geldi þimdi aklýna. Ona dönüp, “Yazýk lan! Orospu olacak bu çocuk.” demiþti. Sanki Allah herkese söylemiþti kaderini…

Kimsesizdi artýk. Aileden kimse, uzun süre sahiplenmedi onu. Sonunda da bir yurda yerleþtirdiler. Her gün ayný saatte kalkýp, ayný saatte yattýðý, ayný kadýnlardan dayak yediði bir yurda… Ne babasýndan haber geliyordu, ne de aileden baþkasýndan…

Adýmlarý tekrar hýzlanmaya baþladý. Nefes nefese kaldý þimdi. Aklýna o gün geliyordu. Yurttan kaçtýðý o gün… Þimdikine benzer bir heyecan ve özgürlük umuduyla kaçmýþtý yurttan da… Ama sonrasýnda, o eve düþmüþtü. Babasýnýn býyýklarýna benzer býyýklarý olan, ama hiç de babasý gibi iyi olmayan adamlarýn göðüslerini sýktýðý, kýzlýðýný bozduðu o eve… Kendisi gibi bir sürü kadýnýn çalýþtýðý, ekþimsi bir kokunun hakim olduðu o uðursuz eve…

Nefes alýþý sýklaþmaya baþladý ve gözünde damlalar tomurcuklandý. Zor tutuyordu kendini. Bir maðazanýn önünde durup, 20 yaþýndaki genç vücudunu izlemeye baþladý. Kýyafetinin altýndan görünen göðüslerini, bacaklarýný, yanaðýný, ellerini… Hepsi yabancý görünüyordu ona. Aklýna 14 yaþýnda, aynanýn karþýsýnda þarký söyleyen, süslenen ve aynaya öpücük konduran kýz geldi. Karþýsýnda duran kadýn, o deðildi. “Fahiþesin sen!” dedi usulca… Aynadaki kadýna büyük bir nefretle bakýyordu: “Fahiþesin sen!” Sanki küfrediyordu karþýsýndaki kadýna… Büyük bir hýnçla, sürekli tekrarlýyordu: “Fahiþesin sen!” Sonra tekrar gözü iliþti, göðüslerine, bacaklarýna, ellerine… En son, gözlerine deðdi gözü. Kendi gözlerine… Aðlýyordu. Uzun uzun baktý, aðlayan gözlerine… Zorlukla açtý dudaklarýný: “Fahiþeyim ben!” dedi. Tekrarladý, üç kez, beþ kez, on kez tekrarladý: “Fahiþeyim ben!” Olduðu yere çöktü sonra, usulca aðlamaya baþladý.

Ondan baþkasý yoktu sokakta. O an ilk defa, biri laf atsýn istedi. Hatta biri tutsun kolundan, çekip, zorla götürsün onu. Tecavüz etsin, sonra da sokak ortasýna, paçavra gibi atsýn onu.

Gün aðarýrken, usulca doðruldu çöktüðü yerden. Günün aðarýþý umut vermiyordu ona. Gidecek bir yeri yoktu. Sýðýnacak kimsesi yoktu. Gerisingeri döndü geldiði yolu. Ayný eve doðru, yoldan geçenlerin, asfaltýn, evlerin ve hatta adýmlarýnýn dahi farkýnda olmadan, yürüdü, gitti…