Þu aralar berrak bir aydýnlanma yaþýyorum. Nihayet insanlýðýn kokusunu duydum. Fakat bu aðýr bir ceset kokusuydu.
     
Servis aracýmýz Adli Týp Kurumu'nun önüne vardýðýnda saat takriben 10:00'u gösteriyordu. Bizleri iki gruba ayýrdýlar. Ýlk grup içeri girdiðinde biz bahçede oturmuþ sýramýzý beklemeye baþlamýþtýk. Heyecandan içim kýpýr kýpýrdý, yerimde duramýyor ardarda sigara yakýyordum. Daha önce hiç ölü insan bedeni görmemiþtim ve bu benim ilk otopsi deneyimim olacaktý. Bu yüzden oldukça tedirgindim. Son sigaramý yarýsýna kadar içmiþtim ki seslendiler. Aðýr aðýr içeri yürüdüm.
     
Otopsi odasýna adým attýðým anda, daha öncesinde benzerine rastlamadýðým aðýr bir koku burnuma hücum ediverdi. Neredeyse kusacaktým. Bir kaç kiþi dayanamayarak kendini dýþarý atmýþtý. Ben çýkmadým. Bir arkadaþýmýn tavsiyesine uyarak aðzýmdan nefes almaya çalýþtým ama bu defa da o cesetleri içime çekiyormuþum gibi hissederek daha da huzursuz oldum. Aðzýmý ve burnumu mendille kapatmýþ olmama raðmen o kesif koku rahatsýz ediciliðini sürdürüyordu. Ta ki gözlerim cesetlere deðene dek... O anda içimi kaplayan ürperti, cesetlerin kokusuna baskýn gelmiþti.
     
Ýki cansýz beden boylu boyunca uzanýyordu. Biri genç bir kadýna diðeri ise orta yaþýn biraz üzerinde bir adama aitti. Erkek olanýn otopsisi yapýlmýþ olacak, gövdesi iki yakasýndan bir sicimle dikilerek tutturulmuþtu. Bizler, þu yüzünde hafif bir tebessümle uyumakta olan talihsiz kadýnýn otopsisini gözlemleyecektik. 22 yaþlarýnda... Akýl hastasýymýþ. Kendini ambulanstan aþaðý attýðýnda baþýný yere çarparak beyin kanamasý geçirmiþ... Kafa derisini yüzdükten sonra baþýndan ense kökünün üstüne kadar uzanan kýrýðý da gösterdiler. Bir sonra ki iþlem -þimdi yazarken bile geriliyorum- kafatasýnýn tepesinden kesilerek ayrýlmasý idi. Baþý tepesinden açýldýðýnda, kandan kýpkýzýl olmuþ beynin bir ortaya çýkýþý vardý ki böylece gruptan bir kaç fire daha vermiþ bulunuyorduk. Beyni çýkardýlar. Bu, hiç de tasarýmlarýmda olduðu gibi boþlukta asýlý durmuyordu. Ayrýca beynin çevresinde fikirler de uçuþmuyor, bir kurgunun yahut dizgenin merkezini teþkil eden sembolik ve mistik bir özellik de arzetmiyordu. Her yanýný kuþatan elektriksel aðdan, fikir yýldýrýmlarýndan da eser yoktu. Sadece kýrmýzý, ýslak ve kývrýmlý bir iç organdý gördüðüm.
     
Cesedi göðsünden karnýna kadar yardýlar. Hatýrlýyordum. Bu, kanuni bir zorunluluktu. Ýlgili kanun maddesine göre, “Otopsi, cesedin durumu olanak verdiði takdirde, mutlaka baþ, göðüs ve karnýn açýlmasýný gerektirir.”di. Düz ve ince bir hat üzerinde uzanan derin bir kesik gövdeyi ortadan ikiye ayýrmýþ, iç organlar dýþarý taþmaya baþlamýþtý. Benzer bir manzaraya belki kurban kesilirken rastlanabilirdi ancak bu defaki bizden biri, bizim gibi bir insandý. Gözlerimi kýrpmadan izledim. Hem kendimi ileriye hazýrlamak hem de hiçbir ayrýntýyý kaçýrmamak niyetindeydim. Beni en çok þaþýrtansa otopsi iþlemi tamamlandýktan sonra beynin eski yerine deðil karna yerleþtirilmesi olmuþtu. Bu haliyle kafatasýna sýðmazmýþ. Ve hayatlarýmýzýn büyük çoðunluðunda karnýmýzda uyanan arzularý doyurmak için kullandýðýmýz beyin, böylece olmasý gereken yere oturtulmuþ oluyordu. Cesedi dikmelerini bekleyemedim. Kendimi dýþarý attým ve biraz yürüdüm. Ceset kokusu gün boyunca beni býrakmayacaktý.
     
Gördüklerim, nihayet, kanaatimi pekiþtiriyordu. Evet, ben bir mahkumdum. Kademe kademe önce þu köhne kainata sonra da yazarýn bedenine hapsedilmiþtim. Bunu ilk defa dün sabah Adli Týp Kurumu'nda farkettim. Buradan kaçmanýn bir yolu olmalýydý. Bu, ben olamazdým.

***