Küçücük bir çocukken çevremde elinde çantasý ile bir yerlere giden ve sonra kalemle kaðýtlara çizgiler çiziktiren ilk karakter rahmetli babamýn kuzeni idi.

Herkes sadece koþuþturma içinde iken ben sürekli onu izliyordum. Anlatýlanlara göre, sonunda dayanamayýp "Ben de onunla gideceðim" diye yaygaraya baþlamýþým. Tabii ki herkesin karþý çýkmasý ve kýzmalarýyla Engin aðabeyimin defterlerini karalama dönemim baþlamýþ. Annem benimle baþa çýkamayacaðýný anlayýnca öðretmenle konuþmak mecburiyetinde kalmýþ. Ve bu þekilde ara sýrada da olsa benim okul dönemim baþladý. Bu dönemdeki yaþým ise 3,5 idi. O zamana ait elimde iki üç tane fotoðrafým hala durmaktadýr.

Bana kýsacýk bir önlük diktirildi, çantam, renkli kalemlerim ve defterim alýndý. Büyük bir insan edasý ile aðabeyimle beraber okulun yolunu tuttum. Sýnýfta en önde oturmak suretiyle dersleri dikkatle dinlemeye baþladým. (Engin aðabeyim o yýl 3. sýnýfa devam ediyormuþ.) Bana yazmayý sevdiren o güzel öðretmeni ve ismini pek hatýrlamýyorum. Ama sevgiyle bana harfleri öðretmeye baþladý. Ne yazýk ki bürokrasi nedeni ile o okula pek fazla devam edemedim. Gerçi devam ettiðim süre içersinde okumayý sökmeye baþlamýþtým.

Babamýn tayininin Gölcük'e çýkmasý ile oraya taþýndýk. Nereye gidersek gidelim, ben okumak istiyordum. Gölcük'teki okul beni alamayacaðýný söyledi. Sonunda benim aðlamalarýma dayanamadýklarý için arada sýrada sýnýfa gidebileceðim söylendi. Kayýtsýz olarak okula baþladým. Bu arada anne ve babam benim okumayý unutmamam için ellerinden gelen çabayý gösteriyorlardý.

Babam görevi nedeni ile yurt dýþýna gidip geldikçe bana deðiþik kalemler getiriyordu. Bir geliþinde, o zamanlar Türkiye'de olmayan sesli kitaplardan bir tane getirdi. (Üzerinde resim olan, kabartmalý, hayvanlarýn üzerine basýnca ses çýkartan kitaplardan). Öyle sevindim ki anlatamam! Ama kýzkardeþim durur mu? Ben istiyorum diye kendisini parçalýyor. Kitabý bir yandan o çekiþtiriyordu, bir yandan ben. Hiç unutmuyorum, bir pazar günü idi. Kardeþimin ve benim baðýrmalarýmýza babam o kadar kýzdý ki, sonunda elimizden kitabý aldýðý gibi ortadan ikiye kesti. "Alýn size kitap" diyerek kitabý bize verdi. O hayal kýrýklýðýmý ve üzüntümü anlatamam. Öyle çok aðladým ki , babam da piþman oldu. Ama bu olay bana kendi kitaplarýmý alma, onlarý onlarý çok sevme hýrsýný verdi. Hala almaktan en çok hoþlandýðým hediye kitaptýr.


Devamý var.