Bir kez kaptýrdýn mý gönlünü siyaha;
Boþuna her sabah gözlerini kamaþtýracak güneþi beklemek.
Kafaný yastýða koyar koymaz uyumak fütursuzca,
Ýmkânsýzý istemek deðil midir isyan kasabasýnda?
Karþýnda yalnýz senin için evrim geçirmiþ,
Gözünü, kulaðýný, ellerini almýþ gelmiþ,
Aðzýndan çýkacaklarý dinlemek için herkesi susturan gece;
Hatta senin için en sevdiði aydan geçmiþ.

Elbette geçirirsin aklýndan…
Dökülür aðzýndan birer birer feryatlar:

‘Ay ne ki ben günden geçmiþim!
Dün ne ki yarýnýmý ellerine vermiþim!
Düþlerinde yok olacaðýmý bildiðim,
Düþünmeden al gözüm, kulaðým senin dediðim,
Derin bir uykuya yatmýþým onun için;
Artýk uyanmanýn unutmak olduðunu bildiðim.’

Bile bile bahaneler savurursun yalandan…
Aslýna bakarsan yalan da deðil kurduðun masallar.

Cümlelerin var, noktasý ufka dayanan,
Sözcükleri özenle seçilmiþ, öfkeyle yerleþtirilmiþ.
Kim bilir kaç kere söylenmiþ kendinle savaþlarýnda…
Cümlelerin var, öznesi karanlýkta kaybolan,
Her zaman ki gibi üçüncüden girilmiþ, örtüsü çekilmiþ.
Sorunsuz kime istersen gidecek, asýl sahibi dýþýnda…

Bildiðin için bu anlam geniþliðini,
Yolladýn huysuzluðunu, belki ona gider umuduyla.
Duymayacaðý gerçeðini bilmene raðmen…
Ýçindekileri þöyle bir havalandýrdýn; açtýn zindan kapýlarýný,
Önce kalbinden, sonra aðzýndan süzüldü aforoz edilmiþ desteler.
Mahkûmiyetin son bulduðu düþüncesiyle,
Kocaman dolaþtý bir süre gülüþler.
Belki karanlýkta yol bulmanýn zorluðundan,
Belki de gerçekte kaçacak bir yol bulunmadýðýndan,
Tükendi özgürlüðe kavuþmak için yanan yürekler.
Çaresizce kendini oradan oraya vurmak yorduðundan,
Doðduðu yere mecburen geri döndü cümleler.
Zaten söyleyen sen, dinleyen yine sen…
Gece ise duygularýný büyüten…