Kış gelmiş yine, yağıyor inceden inceye kar. Beyaz değil dediler İnandım.
Soğukta olsa hava, içime çekiyordum yavaş yavaş. İhtiyacın yok dediler. Nefes almadım.
Susmuş ellerim başımda, çökmüştüm bir köşeye usulca. Sen zaten yoksun dediler. Adımı bile unuttum.
Dünden ve senden getirdiğim ne varsa dökerken içimi teker teker. Yazma aşkını sevdaya dediler. Elime bir daha kalem almadım.
Ama sevdiğim, unut dediler seni. Bakmasa da bir kez sevdayla bana, unut dediler gözlerini.
Yapamadım, unutamadım.
Yağan kar gözümü kamaştırmaz belki. Adımı hatırlamaya çalışırken, nefes bile alamam kim bilir. Seni sevdiğimi yılların vefakar dostu bu sayfalar bile duymaz bir daha.
Ama sözüm geçmiyor. Ah yok mu bu yürek, onu susturamıyorum işte.
KİTAP İZLERİ
Nohut Oda
Melisa Kesmez
Melisa Kesmez’in ‘Nohut Oda’sı: Eşyaların Hafızası ve Kalanların Kırılgan Yuvası Melisa Kesmez, üçüncü öykü kitabı "Nohut Oda"nın başında, Gaston Bachelard'dan çarpıcı bir alıntıya yer veriyor:
İncelemeyi Oku
