Dert yazılmış önce dünyaya ,sonra bir yalnızlık koparmış benden adını söyleyemediğim sevgilim . Zaman ıssız şehrin ıssız köşelerinde sevdayı arar olmuş bes belli .Ne devranlar değişmiş neçe yürekler sönmüş yalnızlık yazmaktan.Ben dertliydim besbelli doğumdan ölüme..dert çekmek için gelmiştim dünyaya .Her ağlamanın arkasından senin ellerin sarardı kimsesiz bedenimi.Ağlardım yinede ben öksüz yüreğime. Biçare düşmüş bir beden vardı bende zalimin yaktığı o yerden ızdırap dolu satırlar yazılırdı dizelerimde.Anlatmak kolaydı aslında derdimi ama anlamak zordu ,ne kadar yalansa sevda o kadar da doğruydu yalnızlığı yazmak.yollar onundu her adımımda onun gözleri onun elleri dokunurdu bedenime ,silerdi umutsuz yıllarımı bir çığlık koparırdım cihan ağlardı bom boş gözlerle...
ne ben sevmeyi ögrenirdim ne de anılarla yetinmeyi.Kolaydı unutmak yalnizlık yazerken. yalnız yalnızlıktı beni seven. hassastı sevda oluşuna bıraksan bile hassas,çünkü belirsizdi sonu ıslak vucutların yarık dudaklarında çatlak bir sözcük olabilirdi sevgi....
Ne seni sevdiğimi söyleyebilecek kadar gurursuz ne de senden vazgeçecek kadar akılıydım. kördü gözüm senin dünyanda..
ben boş hayellerin çocuğuydum. sana yazılan üç beş uçuk şiirin arasında .ne haykıran yüreğim vardı ne de sevmeyi öğrenemeyen binlerce göz yaşım.
sen yalnız yaşamaya alışırken ben umutsuzca gülerdim sahte göz yaşlarımla..kimseler farketmezdi dolan gözlerimi.her şey senin yoluna çıkarırdı beni. ömrümce kırık kalple düşünerek geçecek günlerimvardı artık.sen eski resimlerden koşacak kadar yaşlanırdın hayalimde. bense senin yaşlanmanla mutluluğa kavuşan bir ihtiyardım.gerçekten rüyaydı yaşadıklarım hiç bir zaman gerçekleşemeyecek bir rüya.ne adın kalacaktı nede senin gözlerin bana gülümseyecekti bir daha ...
artık sen olmayacaktın.ne sana şiirler yazacaktım ne yokluğunla kahrolacak ne de anımsayacaktım bir daha .sözlerin kurşun olduğu yıllar geçecekti. tabi bende geçecektim dünyamdan ...
