] ]
Bir bakış bir gülüştür insanı insana bağlayan ve güzel bir söz, güzel bir davranıştır insanı insan yapan.
Aşktır! Sevgidir insanı hayata bağlayan. Tüm bunların harmanlamasıydı seni sevmemi sağlayan.
Bir bakışındı ayaklarımı yerden kesen, kaş çatışındı yüreğimi yerle yeksan edip hüzün diyarlarında gezdiren. Ve gülüşün... İçimde çocuk fırtınaları estiren.
Yanımda olduğun her an, bir kuşun kanadına takılıp, diyar diyar gezer, bir atlıkarıncanın sırtında dağlar, ovalar geçer, bir kadının eteklerinde delice başım döner sonra bir pamuk şekerinin rengine kapılıp pembe düşler görürdüm.
Ben gülleri sever gibi sevdim, kırmızının ateşiyle, beyazın saflığıyla, pembenin masumiyeti, sarının utangaçlığıyla, rengârenk, desen desen aldım gönül sarayıma resmettim seni.
Ferhat gibi dağları delemedim, Mecnun gibi yollara düşemedim ama bu aşk tek mevsimlik olmasın ömür boyu sürsün istedim.
Öyle mutlu oldum öyle mutlu oldum ki! En sonunda seni kaybetmekten korktum. Her korktuğumda dört başı mağrur, aşılmaz, yıkılmaz bir dağ gibi seni yanımda buldum.
Ve sonra...
Yine başımın üzerinde esmeye başladı o hoyrat, o acımasız, o kalbi olmayan uğursuz ayrılık illeti.
Aynı dünyada ayrı şehirlere kaldırıp attı, bir bakışa, bir gülüşe, bir dokunuşa sürgün etti, yarınları düşlerken dünlere hasret bıraktı bizi.
Neden, Allah’ım neden! Her seferinde yaşıyorum bu kara yazgıyı ben. Tomurcuk açmış dallarıma ayaz vurdu yeniden.
Mektuplar yazdım sana yollar kadar uzun, yiten yıllar kadar ümitsiz. Her bir satırında gözlerimden yaş, kalemimden kan damladı çaresiz.
Gündüzler bitmek bilmiyor bu şehirde, bir bataklık gibi her çırpınışta biraz daha çekiyor yok etmeye çalışıyor benliğimi. Geceler sevimsiz bir filmin tekrarı gibi... Katran karası gökyüzünde yıldızlar bile karaborsa, terk edip gitmişler beni.
Acıyor içim, yanıyor yüreğim, lal olmuş dilimde sessiz çığlıklar ardında sensizliğimle eriyor, tükeniyorum....
Bir aşkın gözyaşları süzülüyor sessizce dağlıyor içimdeki yarayı... Dindiremiyorum.
Ölüm çare olsa, sonunu düşünmeden
Atacağım bir uçurumun kenarından kendimi.
Ama biliyorum ki,
Kara toprak bile paklamaz beni.
Neden! Neden, sevgili
Hep ayrılıklar büktü belimizi...
İçimde dinmek bilmeyen bir acı.
Acının adı gönül yarası
Yok, ölüm değil bunun adı
Aşkın ardından dökülen gözyaşları
12.10.2006 / Nilgün SARIGÜL
