Gece kendi ormanımın
içinde kayboluyorum.
Ölümsüz bir mevsime
yürüyormuş gibi,
sisli bir havada.
Celladım olan ağaçları
görmeden geçiyorum.
Her biri zehirli dallarını
bedenime sarsada,
her adımımda hayatımdan
bir toprak parçası koparsada
Yaşasın ölüm diyorum.
Sonra ölmediğimi anlıyorum,
hüzünlerniyorum.
Ölümsüz bir mevsime doğru.
KİTAP İZLERİ
Esir Şehrin İnsanları
Kemal Tahir
Kemal Tahir’in İşgal İstanbul’unda Parçalanan Bir Ruhun Portresi Bir imparatorluk çökerken geride kalanların ruhunda açılan yaraları, bir ulusun en karanlık anlarında kendi kimliğini nasıl aradığını
İncelemeyi Oku
