Hiç sahiplenmediğim kimsesizliğimden kaçmaya çalışırken, bıraktığın yalnızlığa tutunmak yetmiyor artık. Çoktan unuttuğum duygular birer birer gün yüzüne çıkarken, gereğinden fazla sürmüş bir gurbetten, kendime döndüğümü hissediyorum. Beni ben yapan o en saklı umutsuzluğumda, sadece sen değilsin artık veda ettiğim…
Ardından tenhalaşmış heyecanlarımı öylece bırakıp giderken, öfkemin bile nasıl sana benzediğini görüyorum. Kendi hayatımdan, senden vazgeçme kisvesi altında çekip giderken, ne işe yaradığını bilmediğim kırılmış parçalarla dolduruyorum ceplerimi. Öfkem sana benziyor ya yine de senin gibi çekip gitmeyi beceremiyorum bir türlü, bir yanım illa geride kalıyor…
Hangi cümle bana ait hangisi sana derken, gitgide sessizleşen özlemlerim bile sana benziyor yine. Senden gitmek yetmiyor görüyorsun işte, sen yalnızlığım oldukça, ben kimsesizleşiyorum.
Senden sonra gelen yarınlar beni gitgide düne muhtaç ederken, benden sonraki yarınlarda duy diye sessizce adını söylüyorum. Senden giderken, kendimi bırakıyorum geride, unutma diye değil, yokluğumu bilme diye.
Sadece sen değilsin artık veda ettiğim, sende sevdiklerim, seninle bildiklerim, sensizken biriktirdiklerim, hepsine sırt çeviriyorum artık. Sen yokken, seninle büyümüş bir kızın sevinci yavan kalıyor, ne yazık! Zaten en çokta sana diye kendime kırılmalarım yoruyor beni… Ve sırf sana benziyor diye yalnızlığım, benim değil dediğim kimsesizliğime sığınıyorum.
