Yaşayan büyük mütefekkirlerimizden Hilmi Yavuzun Türkiyenin Zihin Tarihini tekrar okuduğumda yazılanların tam da günümüz Türkiyesine cuk diye oturduğunu gördüm, kitabın yayınından yıllar geçmesine rağmen.
Kitap bana Ekşi Sözlükte Yavuz hakkında neler yazıldığını da hatırlattı: Çoğunluğu olumlu ifadeler olsa da olumsuz ifadeler Aşırı megaloman oluşu ( Örneğin; üniversitede öğrencilerinin en iyi sınav kağıdına dahi sekiz verirmiş, çünkü on Allaha, dokuz da kendisine mahsusmuş), Attila İlhandan nefret etmesi, Ayşe Armanın eski sevgilisi oluşu vs.
Hilmi Yavuz kısa bir süre önce Timaşa geçti. Türk kültürü üzerine kuşatıcı bir söylev alt başlığıyla bu yayınevinden çıkan Türkiyenin Zihin Tarihi, Osmanlı kültürü ve zihin tarihinin, günümüz Türkiyesinin fikir hayatının oluşumunun üzerindeki etkisini Hilmi Yavuzun engin birikimi ve eşsiz üslubuyla sunuyor iddiasıyla tanıtılmış arka kapakta. Hilmi Yavuz sunuş yazısında Osmanlının kuşatıcı estetik ve entelektüel mirası üzerine yazılanlar, maalesef çoğu defa bilineni tekrarlamaktan veya deskriptif olmaktan öteye gitmiyor. Halbuki, onun sistemli, kavramsal ve analitik bağlamda yeniden inşası gerekiyor. Şayet bu yapılmazsa Osmanlı kültürünün büyüklüğünü, sezgisel idrakimize değil, zihinsel idrakimize mal etmemiz mümkün olmayacaktır. Bu kitap, böyle bir idrake hazırlık mahiyetinde bazı mütevazi teklifleri içeriyor. Kitaptan daha fazlasını beklemek abes olur. Bununla birlikte tekliflerimin Osmanlı kültürünün yeniden inşasında bir manası olacaksa, elbette bundan bahtiyarlık duyarım diyerek kitabın mahiyeti ve yazılış amacı hakkında okuyucuya bilgilendiriyor.
Türkiyenin Zihin Tarihinde makaleler üç bölüme ayrılmış: Osmanlının Zihin Tarihi, Kültür Kimlik ve Demokrasi. İlk bölümde Osmanlı hakkında yanlış bilinenler, itirazlar; ikinci bölümde Batı kültürünü örnek alıp geçmişini yok etmeye çalışan bir ulusa teklifler, son bölümde de başta sivil toplum örgütleri olmak üzere yönetici ve yönetilenlere yüksek sesli uyarılar var.
Hilmi Yavuzun ilk ve en büyük eleştirisi Sabri Ülgener, çok az da Şerif Mardin ve Fuat Köprülü dışında aydınlarımızın Osmanlı zihniyet tarihiyle kuşatıcı bir şekilde ilgilenmemeleridir. Okullarda yanlış ve kabataslak öğretilen tarihi Emin Oktay Tarihi olarak değerlendirir, Osmanlıyı resmi arşiv belgeleriyle değil, başta edebi eserler olmak üzere sanat eserleriyle daha iyi tanıyabileceğimizi savunur Hilmi Yavuz. Başbakanlık arşivindeki milyonlarca belgenin yalnızca üçte birinin tasnif edilebildiğini, geri kalan üçte ikisinin tasnif edilmeyi ve okunmayı beklediğini, bunun da yeni nesillere Osmanlıcayı öğretmekle mümkün olacağını savunan Yavuz; Osmanlı kültür ve medeniyetini soylu ama tepeden bakmayan, muhteşem ama insanı ezmeyen, büyük ama ürkütmeyen bir kültür olarak vurgular.
İlk bölümdeki makalelerinde Osmanlıda felsefe, ahilik, aydınlanma, tüketim, halifelik, hukuk gibi çetrefilli konular hakkında bilgiler ve teklifler sunan Hilmi Yavuzun altını çizdiğim bazı fikirlerini burada alıntılamak istiyorum:
Osmanlı kültürü eşyanın niteliğiyle değil, niceliğiyle ilgilenmiştir.
Osmanlı münevveri için ,musikinin dışında olmak, yaşamın dışında olmak demekti
Yavuz Sultan Selime törenle halifeliğin verildiği, Osmanlıya halifeliğin geçtiğine dair sahih bir bilgi ve belge yoktur
Osmanlı hukuk sisteminin, meşrutiyetini bütünüyle şeriattan alan bir sistem olmadığı açıktır.
Hukuk sistemimizin sekülerleşmesi ve laik bir kimlik kazanması Mecelle ile başlamıştır, Medeni Kanun ile değil. Kim söylüyor bunu? Osmanlı hayranı bir gerici mi? Hayır? Bu sözler, Kemalistliğinden ve laikliğinden kimsenin kuşku duymayacağı bir hukuk bilgininin, Ord. Prof. Dr. Hıfzı Velded Velidedoğlunundur.
Osmanlı İmparatorluğunun bürokratik ve despot bir devlete dönüşmesinin, Fatih Sultan Mehmetle başladığını biliyoruz.
Laik olmanın zorunlu olarak ateist olmak anlamına gelmediğini laikçi Türk entelijansıyası ne zaman öğrenecek?
Osmanlıca yazı dilidir ve Türkçeden ayrı bir dildir.
Hepsi de ayrı tartışma konusu olabilecek özgün fikirler bunlar. İlk bölümdeki makalelerin Osmanlıyı ve kültürünü farklı bir cepheden tanımaya ve değerlendirmeye yol açacağı tartışmasız bir gerçek, kanaatimce
Kitabın yarısının ayrıldığı Osmanlı müşehadelerinden sonra Türk kültürüne geçiliyor ikinci bölümde. Türk kültürünün kökenlerinin tanımlanması ve temellendirilmesinin şart olduğunu ileri süren Hilmi Yavuz, Cumhuriyetten sonra Batılılaşma ve Batıcı dünya görüşünün egemenliği altına giren Türk kültür ve fikir hayatının İlhan Selçuk gibilerinin iddia ettiğinin aksine Osmanlı kültüründen ve tarihi geçmişinden soyutlanamayacağını özellikle vurgular, Türk tarihini Cumhuriyetin ilanından başlatıp, öncesini tamamen yok sayan sözde aydınlara şiddetle karşı çıkar. Daha sonra birkaç makalesinde Türk felsefesinden, özellikle Ziya Gökalp ve Hilmi Ziya Ülkenden bahseden Yavuz, Türk kültürünün sistemleştirilmesi ve temellendirilmesi işine soyunur, burada da uzun uzun Ahmet Hamdi Tanpınarı konu edinir, son kitabıyla epey bir aşağılanan Murat Belgeyi eleştirir. Köylülük, ötekilik ,lümpenlik, burjuvazi, Batıcılık, parçalı kimlikler, ulusal kişilik, aydınlar, musikimiz kitabın bu bölümünde değinilen kavramlar.
Türkiyenin Zihin Tarihinin son bölümü demokrasiye ayrılmış. Bu bölümde sivil toplum örgütleri, tek partili hayat, çokseslilik ve Türk jakobenizmi sorgulanıyor. Özellikle Atatürkçü Düşünce Derneğinin sivil toplum örgütü olarak değil, devletin bir derin kurumu olarak kabul edilmesi oldukça ilginç. Ezeli rakip Attila İlhan üzerine eleştiri ağırlıklı değerlendirmeler de son bölümün temel konularından. Özellikle son bölümün dikkatle okunması ve üzerinde düşünülmesi gerek.
Geçmişimizden, geleneklerimizden, tarihimizden ve kültürümüzden uzaklaşmaya ya da uzaklaştırılmaya çalışan yayınların boğucu istilası karşısında Hilmi Yavuzun Türkiyenin Zihin Tarihi, gerçekten de serinletici ve bilinçlendirici bir işlev görüyor ve görecek şüphesiz. Osmanlı, Türk kültürü ve demokrasisi üzerine bilgi vermekten ziyade kuşatıcı yorum ve teklifler sunan kitap, Türk fikir hayatında tartışmaya açılmalı ve teklifleri değerlendirilmeli...
