YALNIZLIK YİYOR CİĞERİMİ
Karanlık karabasan gibi çöküyor üzerime,
Yalnızlık yiyor ciğerimi,
Ama biliyorum ki, yalnız değilim;
Bir akım çekiyor ellerimi.
“Benim için ölür müsün?” demek gelse dilime,
Lakin diyemem çekerim kendimi,
Bilirim ki, en acısı sensiz kalmaktır;
Bu acıyı çekemez naçiz bedenim.
En büyük ufkumu kaybettim güneşli bir günde,
O ne büyük acıymış Allahım,
Beni de al bir an evvel onun yanına;
Haşa sana eş koşmam onu, ama aşkımdı o.
Dünya artık boş geliyor o günden beri fikrime,
Fikir üretmek zor geldiğinden değil bilin,
Bir dinleyenim olmadığı için;
N’olur anlayın artık beni.
En ihtiyacım olduğu anda boşluğa düştüm.
Tanrı biliyor ki, biçareyim,
Yüzler gülsün diye, gülümsedim;
Ama içim hep kan ağladı, gösteremedim.
Bir çift güzel göze sevdalandım dedim,
Ama sözlerim benim değildi,
Sözleri tanıdık gelmedi;
Ben hep onu özledim.
Bana acı gelenler hep başkalarının neşesi idi,
Belki yanılıyorum, ama bence böyle idi,
Gerçi onların neşesi, benim neşem idi;
Belki de sırf bu yüzden unuttum (gösteremedim) dertlerimi.
Erbil olmak ne kadar zormuş bana,
Fırsat olsada sen olabilsem,
Sen gibi gülebilsem, sana gülebilsem;
Şu dertlerimden bir bir geçebilsem.
]
