Yoktun;
Akşam kızıldı belki,
Sabah yoktu!
Ve her gün aynı yerde karşılamıyordu beni mendil satan o çocuk..
Gözyaşı yoktu!
Yorganı basıma çekip titreyişlerim de yalandı,
İnadına uyanık kalışlarım da…
Geceler yoktu!
İp atlayan çocuklar, salıncaksız parklar, aşksız tüten ocaklar,
Seferber olunan hiç bir an… Yoktu!
Savaşlar yoktu
Koca bir yalandı açlık!
Banka kuyrukları, makaleler, köşe yazıları,
Birbiri sıra intiharlar…
Ölüm yoktu!
Vapurlar yanaşmıyordu, direnmiyordu kent, kan ağlamıyordu...
Yalan söylüyordu kitaplar;
Kıyamet yoktu!
Yoktun;
Cennet yoktu!
KİTAP İZLERİ
Kayıp Tanrılar Ülkesi
Ahmet Ümit
Zeus Berlin Sokaklarında: Ahmet Ümit'ten Mitoloji, Cinayet ve Hafıza Üzerine Bir Roman Ya eski tanrılar ölmemiş, sadece unutulmuşsa? Ve içlerinden biri, bu umursamazlığa öfkelenip modern
İncelemeyi Oku
