Atlantis’im; Kayıp kıtam!
İlk göz ağrım,
Ağrıyan yanım..
Çocukluğum, mertliğim, özüm benim..
Gözümün gördüğü,
Ruhumun sevdiği,
Kimliksiz, kifayetsiz, dilsiz acım
Sancım!
Haklısın...
Balçıklar içinde sol yanım...
Ağlıyorum çocuk!
Seni defalarca kaybetmenin depremiyle sarsılıyor kalbim!
Ne büyüksün, ne ulusun, ne güzelsin böyle…
İçimde kal; hep… Ait olduğun yerde...
Ruhum kırbaçlarınla evcil, yaralarım nefesinle taze..
Kolay sandığım acın, bende müebbet, bende zincir!
Çözme n’olur!
Lütfunla şahlandım, cezanla olsun yıkılışım..
Senden uzak, sessiz, kelimesiz sevdim yıllarca,
Cehaletime ver, çocukluğuma..
Bırak yazayım, n’olur...
Bırak! Kanasın ellerim...
Ben kurtulamadım sevgili; batık bir adada kaldı içim!..
"Ne istiyorsun" demişsin,
"Derdin ne benimle?”
Çok şey değil sevgili,
Batan bir gemiden ne götürebilirse bir fare;
O kadar yer var heybemde…
Hayatın senin,
Merhamet lüksün!
Şad olsun kalem, dile dökülsün!
Bir kaç cümle dillenir özümde,
Göğsüne akar bir vakit,
Dertlenme!
Ne yalanlarda yıkandık beraber;
Ne kurşunlar sıktık birbirimize...
"Ne istiyorsun" demişsin,
"Ne?"
Çok şey değil;
Ne af, ne acıma, ne yergi
Var ol sevgili,
Yaşa,
Çok yaşa!
Ve içimde kal,
Bildiğin ve bildiğim gibi!
Geri dön demiyorum, beni sev demiyorum!
İçimdesin;
O beni hiç terk etmedi...
Ve kırmızı başlıklı bir kız bu hikâyede
Düşlerinde bile sana ihanet etmedi...
Şizofreni bir günlük,
De ki;
Olmayan adalarda, olmayan iki kişi
Sevmişler iste
Ve sevilmişler öyle deli!
