Dudaklarındaki ben
En çok kendimi sevdim ben sende, / Sende gülerken,sende öğrenirken yürekten sevilmeyi,
En çok kendimi sevdim ben sende, / Sende gülerken,sende öğrenirken yürekten sevilmeyi,
Gidersen bilmediğim uzaklara, / Beni de al yanına, / Ki
Yağmuru seyrediyorum ellerimi iki yanağıma yaslayıpta. Kolum uyuşuyor. Bu acıyı sonsuza dek içime çekmeliyim. Benim ne içilecek şampanyalarım var kadehlerde. Ne cümle aralarında sosyete kesilecek kristal şişelerim....
Şimdi durdurulamaz olanın en ayrıntılı tasvirlerinde zamana terkediliyor hayal ötesi yalnızlıklarım. Ve durup dinlenmeden ,koşup düşmeden nasılda çoğalıyor umutlarım....
Bu sessizlik bana öyle mutluluk vermiyor aslında. Hayat artısında belki kazanç belki kaybettiğim yanlarından yarım bir dünya,sevdasına yenik kıyılarda...
Sonra geceleri yazılan her şiir bir hayaldir yüreğine. Yüreğinde kanat çırpan o binlerce minik gözlü kuşlara,kelebeklere. Görürmü dersin hayat seni. Hayat seni sende umut kalarak bir daha yaşayabilirmi dersin....
Ve sen beni gerçekte görmeden,yüzyüze görüşemeden sevdin.Ve ben seni bir o kadar çok sevdim.Çok benimsedim. Her zaman yüreğimde sadece yürek ve sadece anlayış besledim.....
Derin bir iç çekiyorsun. Ve kestirmeden gülüp geçiyorsun hayata. Ve hayat içinde varolmaya çalışan insan tanımlamalarına....
El yazması sevdalarda buluşurduk gizlice / Birkez bile dönüp arkamıza bakmadan
Başka denizlere büyüyen aşklar var cebimde, / Ve ben yürüyorum kendini itiraf eden
El yazısı ile yazılmış kitaplar arasında / İndikçe derinliğine okunan hüzünler vardır ey
Bir sen uzaklardan tanımaya çalıştığım, / Yalnızlığım kalır bende sen gidersin,
Penceremden giren bahar / Açılan kapılardan fırlayan aşk gibi hayat /
Beklemekten yorulduğum anılarıma kar yağıyor / Gecemin rengi kırmızı ve biliyormusun
Severdim kentlerin yağmuru bekleyişini / Eskimiş bir limana sarılan çocuksu bulutların bıraktığı hüzünleri,
Her gece oturup yazıyorum sana sevgimi, / Adı sevda oluyor şiirlerce,
Gözlerim kapalı itildim dışına evimin, / Yağmur yağmıyordu gözlerimde, /
Yıllar sonra anlayacaktım, / Yalnızlık acısını, / Ve kimbilir daha
Sen bendesin bu gece, / Bakma pencerelerim ahşap,kapılarım dar, /
Henüz arayan yok, zaman hızla ilerliyor. Bir, iki, üç saymakla başlıyoruz her dokunuşta alevlenen merdiven altı hikayelerine. Kimse kimseyi kolundan çekip götürmüyor. Kimse sınıfında kendine yer bulan herkes çekip götürüyor tanımadığı her kolu.....
Kim olmadığımı biliyorum en azından../Bir öncesizlik mi desem, bir sonrasızlık mı, ya da evvel zaman içinde bir masal../kahramanlarının hepsi ölen../tarafından.. Kuru bir kuyu mu desem, gidemediğim bir uzak mı.. hiçbir an, göremediğim bir sevda mı, manası olmayan bir bakış mı.. /bilemedim.. Ama herşeye rağmen, kim olmadığımı biliyorum.. /Artık kullanılmayan bir köprüden.. aşk’ı sallandırıyorum.. Bilmem../ Kimi anlatmak gerekir kendi yerime.. /ya da kim beni anlayabilir.. /Sadece kim olduğum mu önemlidir, yoksa kimse olamayacağım mı.. /Bunu da bilmek gerekir.. / Birkan tekilden sakin, çoğuldan delidir.. /Kelimesiz değildir.. /Kendidir.. /Kısaca kim ne şekilde düşünürse, öyledir.. /Bırakın öylece kalsın.. /Önemsizdir..
1972 /Tasarım /Üniversite Mez. /Bursa
Binlerce yengecin birtek sahile vurduğu..Marmara’da..Bir yengeçlik zamanda../Bir dolunay gecesi suskunluğu.. /Nasıldım.. / Kurumuş bütün kıskaçlarımı koparırken rüzgar../ Kendimden../ Sabahsız../Her yüzden, /Habersiz../Yaşıyorum oysa halen.. / Önemlidir..
Stuttgart
Kelimelerin anlatamadığı bir ben.. /Kelimelerin saklayamadığı, ya da saklanamadığı hiçbir yerde.. Hayalgücünün sınırlarında.. sınırsızca.. Ne kadar anlatırsa kendini, ne kadar anlaşılırsa.. Ne kadar anlamsız kalırsa.. bitene dek.. /benim için.. /benden..
Kimse kimseye benzemese de, kimse herkesi biraz kendine benzetir.. /Kimseye benzemem diyen de, aslında herkesten çok kimsedir../.O.Auroba /E.Batur /P.Celan /M.Mungan
Lorca /O.Auroba /M.Mungan /B.Brecht /E.A.Poe /Gülten Akın /C.Süreya /E.Batur /H.Hesse /Nietzsche /C. Ersöz /P.Celan..
Şiir dostlarının buluştuğu yer.
Köşe yazarlığı yaptığım adres.