« Biz Alevilerde İnsan-ı Kâmil olmanın bir tek yolu, bin ayrı süreği var » derdi büyüklerimiz.
Biz çocuksu dünyamızda, algılamaya çalışırdık bunun ne anlama geldiğini.
Geniş, inişli çıkışlı ve çıplak ayakla yaya yürünen bir yol gelirdi gözlerimizin önüne.
Yanyana çizgileri olan bin şeritli ve her insanın kendince yürüdüğü bir yol, düşlerdik.
« Bu yolda dört kapı kırk makam çıkar önümüze » denilirdi, Hünkar Hacı Bektaş Veli’nin ağzından.
Her kapıya vardığımızda içeri girmenin bir adabından ve her kapının arkasında bizi bekleyen on ayrı basamağından sözedilirdi.
Hangi şeritten yürünürse yürünsün, bu kapılardan geçip, bu basamaklardan çıkıp varılmak istenen hedef « İnsan-ı Kâmil » olma evresi. Damlanın derya’ya karışıp bütünleştiği, ben’liğin buharlaşıp hiçleştiği o nûrlaşma Hak ile Hak olma , Varlık içinde eriyip yok olma , « fenafillah » mertebesi.
Köy damlarında jandarma korkusuyla gizli yapılan Cemlerde, ulu ozanların deyiş ve nefesleriyle bülbül gibi şakırken Zakirleri dinlerdik. Biz kopardık manaların anlamını sonuna kadar takip edemeden. Bacadan köyün karanlığına sızan bir müzikalin yarattığı büyülü gecelerde, akranlarımızla yıldızları seyrederek çorak dam üstünde üzerimize kilimleri çekerek uykuya dalardık.
« İlk kapıda, benimki benim seninki senindir, manevi zenginliğe erişme, zahiri yükünü sırtına yüklenme evresidir ; Şeriat
İkinci kapıdaysa, seninki senin benimki de senindir, vazgeçmek, karşılıksız verebilmektir ; Tarikat
Üçüncü kapıda ise, ne seninki ne benimki, ben vazgeçtim, sen de vazgeçebilirsin demektir ; Marifet
Son kapıdaysa, ne sen ne ben, ikilikten kurtuldum, hak ile hak, en el hak oldum demektir : Sırr-ı Hakikat » diyen ak sakallı Dede’ler, kır saçlı Ana’lar girerdi düşlerimize.
« Aşk harmanında savruldum
Hem elendim hem yoğruldum,
Kazana girdim kavruldum,
Meydana yenmeye geldim » diyen Hatayi’nin nefesi üflenirdi ruhumuza, sabaha karşı esen serin yel ile.
« Bütün canlıları ve doğayı sevmektir bu yolun ana kuralı » derdi, Semah ibadetimiz.
« İncinsen de incitme » düsturuyla, şiddetten bizi alıkoyan Hünkar’ın, « Okunacak en büyük kitap insandır » öğretisiyle, tüm cihanın bir kütüphane olduğunu öğrenme şansına böyle erdik.
Yetmiş iki millete aynı nâzar ile bakmayı sazın, deyişlerin ve semahın ortak diliyle belledik.
İşte böyle büyüdük.
Biz, Kızılbaş çocukları, Alevi-Bektaşi kızları ve oğulları, başımız açık göğe, ayağımız yalın toprağa gönülden bağlandık.
Kul hakkına saygıyı, rızalığı, eline, beline, diline sahip olmayı, dar’a durmayı ibadet edindik.
Biz ki, Hümanızmanın Anadolu’da atan şah damarında bir damla kan olduk.
Can olduk.
Anamızdan Alevi doğmadık, ne olduysak biz seçerek ve gönülden olduk.
Hiç bir doğmatik din sınırları içine sığmadık ve sığamadık.
Hiç bir ideolojinin gemisinde uzun süre taşınmadık ve taşınamadık.
Hiç bir ırk, renk ve cinsiyet himayesine hapsolmadık ve olamadık.
Kabuğunu kıramayan, filizlenip tabiata karışamayan hiç bir tohumun içinde yaşam bulamadık.
Rızalık şehrinde gülü gül ile tartmak, gül almak gül satmaktır en güçlü rüyamız bizim.
İnsan-ı Kâmil olma yolculuğumuzda, evvel de bizden, ahir de bizdendir.
Tüm kâinata mihman olan evliyalar, embiyalar, börtü böcek, kurt kuş, gül ve bülbül, yer gök bütün hepsi aynı öz-dendir ve bizdendir.
Vahdet-i vücuttur.
Bir yerine dokunsanız, öbür yanı da sarsılır.
Bir tarafına görünseniz, öbür tarafı da hisseder.
Bir parçasını acıtsanız, diğer yanlarından da kan akar.
Şekil ve öz bir bütündür bizde.
Dışsal olan içsel ile, içsel olan da dışsal ile tamamlanır.
Bir zerresi tebessüm işitse, bir bütünü gülümser, güller açar.
« Her kim ki böyle hisseder ve yaşarsa, bizde Alevi O’dur » derdi büyüklerimiz.
O’dur bizde Alevi.
Durak Arslan
Strasbourg, 18.09.2011