« Biz Alevilerde Ýnsan-ý Kâmil olmanýn bir tek yolu, bin ayrý süreði var » derdi büyüklerimiz.
Biz çocuksu dünyamýzda, algýlamaya çalýþýrdýk bunun ne anlama geldiðini.
Geniþ, iniþli çýkýþlý ve çýplak ayakla yaya yürünen bir yol gelirdi gözlerimizin önüne.
Yanyana çizgileri olan bin þeritli ve her insanýn kendince yürüdüðü bir yol, düþlerdik.
« Bu yolda dört kapý kýrk makam çýkar önümüze » denilirdi, Hünkar Hacý Bektaþ Veli’nin aðzýndan.
Her kapýya vardýðýmýzda içeri girmenin bir adabýndan ve her kapýnýn arkasýnda bizi bekleyen on ayrý basamaðýndan sözedilirdi.
Hangi þeritten yürünürse yürünsün, bu kapýlardan geçip, bu basamaklardan çýkýp varýlmak istenen hedef « Ýnsan-ý Kâmil » olma evresi. Damlanýn derya’ya karýþýp bütünleþtiði, ben’liðin buharlaþýp hiçleþtiði o nûrlaþma Hak ile Hak olma , Varlýk içinde eriyip yok olma , « fenafillah » mertebesi.
Köy damlarýnda jandarma korkusuyla gizli yapýlan Cemlerde, ulu ozanlarýn deyiþ ve nefesleriyle bülbül gibi þakýrken Zakirleri dinlerdik. Biz kopardýk manalarýn anlamýný sonuna kadar takip edemeden. Bacadan köyün karanlýðýna sýzan bir müzikalin yarattýðý büyülü gecelerde, akranlarýmýzla yýldýzlarý seyrederek çorak dam üstünde üzerimize kilimleri çekerek uykuya dalardýk.
« Ýlk kapýda, benimki benim seninki senindir, manevi zenginliðe eriþme, zahiri yükünü sýrtýna yüklenme evresidir ; Þeriat
Ýkinci kapýdaysa, seninki senin benimki de senindir, vazgeçmek, karþýlýksýz verebilmektir ; Tarikat
Üçüncü kapýda ise, ne seninki ne benimki, ben vazgeçtim, sen de vazgeçebilirsin demektir ; Marifet
Son kapýdaysa, ne sen ne ben, ikilikten kurtuldum, hak ile hak, en el hak oldum demektir : Sýrr-ý Hakikat » diyen ak sakallý Dede’ler, kýr saçlý Ana’lar girerdi düþlerimize.
« Aþk harmanýnda savruldum
Hem elendim hem yoðruldum,
Kazana girdim kavruldum,
Meydana yenmeye geldim » diyen Hatayi’nin nefesi üflenirdi ruhumuza, sabaha karþý esen serin yel ile.
« Bütün canlýlarý ve doðayý sevmektir bu yolun ana kuralý » derdi, Semah ibadetimiz.
« Ýncinsen de incitme » düsturuyla, þiddetten bizi alýkoyan Hünkar’ýn, « Okunacak en büyük kitap insandýr » öðretisiyle, tüm cihanýn bir kütüphane olduðunu öðrenme þansýna böyle erdik.
Yetmiþ iki millete ayný nâzar ile bakmayý sazýn, deyiþlerin ve semahýn ortak diliyle belledik.
Ýþte böyle büyüdük.
Biz, Kýzýlbaþ çocuklarý, Alevi-Bektaþi kýzlarý ve oðullarý, baþýmýz açýk göðe, ayaðýmýz yalýn topraða gönülden baðlandýk.
Kul hakkýna saygýyý, rýzalýðý, eline, beline, diline sahip olmayý, dar’a durmayý ibadet edindik.
Biz ki, Hümanýzmanýn Anadolu’da atan þah damarýnda bir damla kan olduk.
Can olduk.
Anamýzdan Alevi doðmadýk, ne olduysak biz seçerek ve gönülden olduk.
Hiç bir doðmatik din sýnýrlarý içine sýðmadýk ve sýðamadýk.
Hiç bir ideolojinin gemisinde uzun süre taþýnmadýk ve taþýnamadýk.
Hiç bir ýrk, renk ve cinsiyet himayesine hapsolmadýk ve olamadýk.
Kabuðunu kýramayan, filizlenip tabiata karýþamayan hiç bir tohumun içinde yaþam bulamadýk.
Rýzalýk þehrinde gülü gül ile tartmak, gül almak gül satmaktýr en güçlü rüyamýz bizim.
Ýnsan-ý Kâmil olma yolculuðumuzda, evvel de bizden, ahir de bizdendir.
Tüm kâinata mihman olan evliyalar, embiyalar, börtü böcek, kurt kuþ, gül ve bülbül, yer gök bütün hepsi ayný öz-dendir ve bizdendir.
Vahdet-i vücuttur.
Bir yerine dokunsanýz, öbür yaný da sarsýlýr.
Bir tarafýna görünseniz, öbür tarafý da hisseder.
Bir parçasýný acýtsanýz, diðer yanlarýndan da kan akar.
Þekil ve öz bir bütündür bizde.
Dýþsal olan içsel ile, içsel olan da dýþsal ile tamamlanýr.
Bir zerresi tebessüm iþitse, bir bütünü gülümser, güller açar.
« Her kim ki böyle hisseder ve yaþarsa, bizde Alevi O’dur » derdi büyüklerimiz.
O’dur bizde Alevi.
Durak Arslan
Strasbourg, 18.09.2011