Yeni eðitim hayýrlý olsun

Yeni eðitim-öðretim yýlý baþladý…
Hayýrlý ve uðurlu olsun.
Okullarýn açýlmasýyla bir anda taþýma araçlarýndan tut, sokak, cadde ve okul bahçelerin rengi deðiþti.
Öðrenciler cývýl cývýl…
Dün bir okul bahçesinden -hasbel kader geçerken- yýllar öncesine býraktýðým ancak kalbimde her daim taze anýlarýyla yaþatmaya çalýþtýðým okul dönemim aklýma geldi.
Bizim dönemde, okullarda tep tip kýlýk kýyafetler uygulanýrdý.
O zaman, Ýlkokulda, siyah ünlük, beyaz yakalýydýk. Okul bahçesine çýktýðýmýzda koyaklara býrakýlan kuzular gibi siyah beyazdýk…
Kuzular gibi saf ve temiz.
Kuzular gibi temiz ve günahsýz.
Kuzular kadar suçsuz ve masumduk…
Þimdi öyle mi?
Bilmiyorum ama zaman zaman karþýlaþtýðým -istemeden þahit olduðum- manzara hiç de eskisi gibi görünmüyor.
Her þey deðiþmiþ ve deðiþtirilmiþ görünüyor.
Bir kerre þimdiki öðrenciler eskisi kadar temiz ve saf deðiller.
Masum ve günahsýz hiç deðiller.
Sokakta, yolda yolakta gördüðümüz manzara o ki; þimdi çocuklarýn masumiyeti tükenmiþ durumda…
Masumiyeti tükenmiþ ve akýbetinde -maalesef- mahremiyeti de tükenmiþ!…
“Neden” diye sormayacaðým.
Çünkü þimdiki çocuklar, “televizyon nesli” bir zihniyetle yetiþtiriliyor.
Aslýnda; ebeveynlerin ortalýðý boþ býrakýp, çocuklarýna sahiplenmemesiyle, “televizyon nesli” zihniyet oluþuverdi/çýkýverdi.
Elbette ki istisnalar, her zaman müstesnadýrlar ama…
Lakin þimdiki çocuklarýn geneli televizyon nesli…
Bu da ülkemin geleceði adýna þimdiden korkutuyor beni.
Düþün ki; gelecek bu nesle emanet…
Haram- helal sýnýrlarýyla tanýþmayan, saygý-sevgi bilmeyen ve tabiri caizse (ki caiz olduðunu düþünüyorum) “aktris” gibi rahat hareket eden ve yaþayan zamane çocuklara geleceðimizi emanet edeceðiz öyle mi?
En azýnda bu baþýboþluk, bu pervasýz yaþayýþ bizim ülkede/Dünyaya yön vermeye hazýrlanan Türkiye’mde olmamalýydý…
Oysa yeni eðitim-öðretimle ilgili yazacaktým…
Çocuklarýn kuþlar gibi cývýldayýþlarýný, rengârenk giyiniþlerini ve toplu taþýma araçlarýndan tut cadde sokaklara kadar taþan öðrencilerin bizlere, yeni bir eðitim-öðretimin baþladýðýný yazacaktým.
Sonra bu manzaranýn, her birimize ayrý ayrý öðrencilik yýllarýmýzý hatýrlattýðýný ve öðrencilik yýllarýmýzdaki anýlarýmýzý canlandýrdýðýný anlatacaktým.
Anlatacaktým lakin þimdiki çocuklar -yýllar öncesi býraktýðýmýz- çocuklar kadar saf ve temiz kalmamýþlar ki, bizlere çocukluðumuz hatýrlatsýnlar.
Kýrk yýl öncesi çocukluðumuzda belki yoksulluk vardý, yýrtýk pantolon ve ceketle okula gidiyorduk, ayaðýmýzda “Ankara çarýðý” denilen lastik ayakkabýlar vardý ama küstahlýk, þýmarýklýk, saygýsýzlýk ve hayâsýzlýk asla yoktu ve bu terimlerin hiçbiri o zamanki çocukluðumuzun lügatinde yer almamýþtý…
Adý üstünde; “Yeni eðitim-öðretim” diyoruz…
Yani; “eðitim” kelimesi, “öðretim” kelimesinden önce zikredildiðine göre; tüm eðitimcilerimizden, yeni eðitim-öðretim yýlýnda, öðretimden daha çok önce eðitime önem vermeleri dilek ve temennilerimle yeni eðitim-öðretim yýlýnýn hayýrlý ve uðurlu olmasýný diliyorum…