Kurgunun zamana ve mekana hükmediþinin izleri, derinlerden dýþa vuran deniz dalgalarý gibi sarsar benliði. Hani derin maviden ak köpükler haline dönüþüp Aphrodite gibi bir güzelliði yaratan dalga misali, iç dünyada bekleyenlerin karaya vurup sonlanmasý beklenir durur bu oyunda. Görsel belleðin tüm sýnýrsýzlýðýna raðmen esnemeye çalýþan sýnýrlarýn acýttýðý canýn huzursuzluðunda gidip gelir us. Bir son ya da bir baþlangýca evrilsin, deðiþsin, dönüþsün istenir çaresizce…

Bilgisayar belleði kurgulanýrken, insanýn ki model alýnmýþ mýdýr bilinmez ama her ikisinde de hiçbir þey koybolmaz. Yok olduðu, hatta hiç varolmamýþlýðý arzulansa da bazýlarýnýn, gün gelir, týpký Aprodite’nin sudan çýkýþý gibi yeniden ve yeniden doðuþu izlenir. Mutlak bir çaresizliðin yansýmasýdýr bellekten dýþarý fýrlayan görsel sahneler. Kiminde sadece görüntü kiminde ise replikler canlanýr. Bazen her ikisi birden. Ancak anlaþýlýr ki, unutulduðu sanýlan hiçbir þey unutulmamýþtýr.

Bazen hiç umulmadýk bir yer, bir zaman ve bir anda, bir renk, bir müzik, bir ses, çekip alýr görünürleþtirir gizler ardýnda kalaný, alýr taþýr, belleðin ön yüzüne. Bu biraz Aprodite’i taþýyan midye kabuðu, biraz da bilgisayar belleðinin herhangi bir yere kaydettiði verinin basit bir müdahale ile görünürleþmesine benzer. Gerçek deðiþmemiþtir, sonuç, “Hiç bir þey yoktan var, vardan yok olamaz” öngörüsünün destekleniþidir. Kaçýnýlmazdan kaçamamaktýr aslolan.

Ne zaman bir turuncu çarpsa gözüme, sadece bir bisiklet gelir gözümün önüne, turuncu renkte bir bisiklet. Ne zaman bir mavi görsem, yeryüzünün tavanýna ulaþmaya çalýþan bir balon hayal ederim. Ne zaman bir sarý yansýsa, güneþin sýcaðý yalar geçer yüzümü. Yeþil, nedense hep gözleri anýmsatýr bana. Oysa ki göz boncuklarý hep mavidir. Çaðrýþýmlar, hayat kurgusunun þekillenmesinde roller üstlenmiþ ve sahip olduklarýný hiçbir baþka oyuncuya kaptýrmak istemeyen bir çabayla direnmektedir. Yeni oyunlar kurulsa ve oyuncular farklý roller almýþ olsa da bir kývýlcým etkisi yapar çaðrýþým ve her þeyi beklenmedik bir anda deðiþtiriverir.

Yaþanan an’ýn somut sertliðine inat hayallerin ve görsel bellekte soluklanan hayatýn soyutluðu göz kamaþtýrýcýdýr. Renkler, sesler ve kimi zaman silik formlarla ve tüm olumsuzluða raðmen taptaze hatta capcanlýdýr orada ve bu dünya, bir sýðýnma noktasý bir mutluluk diyarýdýr. Kimsenin, hiçbir þeyin müdahale edemediði, hafif sisli ancak büyülü bir yerdir. Görsel belleðin diri dünyasýnda yaþanmýþ ve yaþanmasý ümit edilenler arasýndaki çekiþme hiç bitmez. Öyle ki insaný alýr sürükler zamanýn sonsuz algýsýnda. Kendini alamaz, zaman zaman kaptýrýrsýn büyünün hoþ ritmine. Dans eder gibidir tüm figürlerin hareketleri, yumuþak bir koþulsuzluk hüküm sürer.

Görsel bellek her defasýnda farklý kombinasyonlarý sýralar durur farklý sahneler ve dekorlarda, fakat o sisler ardýnda kalmasý beklenen figürler hiç deðiþmezler. Varolanýn yok olmayýþýnýn müjdecisidirler ve ilahi bir dokunuþ gibidir bu iþaret. Sanki tamamlanmayý bekleyen bir puzzle gibi öyle bir yerde, bir noktada asýlý kalmýþtýr. Kim dokunur ya da dokunmaz bilinmez ama yarýmlýklara tahammülü yoktur görsel sahnelerin.

Bir oyun sahnesi, bazen de bir oyuncu gibidir görsel bellek. Yaþamýn sonsuzmuþ gibi algýlanan uzamýnda bir önde bir geride kalýr izlersin o soyutluðun albenisini. Kapýlýr gidersin büyünün, gizemin ilüzyonuna.

Görsel bellek oyunlarýndan ibarettir belki de hayat, sen sadece durur izlersin.

Özlem Salman
Kýbrýs, 20/02/2014