Müzeyyen: Diyelim ki gitmedim. seninle beraber olmaya devam ettik. Ne deðiþecekti?
Arif: Sabahlarý beraber uyanýrdýk. Ben senden önce kalkardým. Senin uyuyuþunu izlerdim, sonra sen uyanýrdýn. Bana gülümserdin. Sonra, sabahlarý çayý tek þekerli içtiðini, günün diðer saatlerinde þekersiz içtiðini biliyor olurdum, o ilk þekeri ben atardým çayýna, zarifçe eritiþini izlerdim. Sonra, en çok boynundan öpülmeyi sevdiðini biliyor olurdum. Sonra dýþarý çýkardýk. Dýþarda yaðmur yaðýyor olurdu. Biz þemsiyeyi almazdýk. Sýrýlsýklam olurduk. Sonra sen bana sokulurdun ama saçaðýn altýna hiç girmezdik. Sonra sen üþütürdün. Ayaklarýn buz gibi olurdu. Ben sana en sevdiðin o mavi çoraplarýný getirirdim. Sonra bayramlarý babaannenin mezarýný ziyaret etmeye giderdik. Hayatta en sevdiðin kadýn için aðlayýþýný izlerdim senin. Hiçbir þey yapmazdým, gözyaþlarýný silmezdim, seni teselli etmezdim. Orada öylece aðlayýþýný izlerdim senin. Baþka insanlarýn mezarlarýnýn arasýnda dolaþarak, hayatýn ne kadar þahane bir þey olduðunu düþünürdüm. Sonra… Sonra hiçbir þey yapmazdýk. Öylece otururduk. Çok bilinmeyenli bu sorunun yanýtýný arardýk. Hayat bizi yalancý çýkarana dek, bulduðumuz cevaplarý doðru sanýrdýk.

*
Ey hayat, çok mu þey istedik?