Kokain yok. Üç haftadır tek gram kokain yok. Bir bağımlı için uzun bir süre ama benim için çok daha uzun süre. Bağımlıların hepsi birer insandır. Nefes alır, yemek yer, su içer, uyur, uyanır, yürür. Dış görünüş olarak bize çok benzer. Ama arada bir fark vardır. Onlar yaşamak için çeker, biz ise olmamak için. Biz insan olmamak için çekeriz. Gülmemek için, ağlamamak için, uyumamak için, uyanmamak için, içmemek için, üzülmemek için, mutlu olmamak için kısaca insan olmamak için çekeriz kokoyu.
Kokain bizi yok eder. Bir boşluğa bırakır ve orada yavaşça süzülün der. Yaşamak ve ölmenin arafında bir boşlukta. Rüyalarımızda dolanırız, karanlık bir boşlukta.
Gözlerinizi kapatınca ne görüyorsunuz? Cevabınız hiçbir şey muhtemelen. Ama yanılıyorsunuz. Hiçbir şeyi değil her şeyi görüyorsunuz. Evreni, dünyayı, hayalleri, her şeyi ama her şeyi görüyorsunuz. Her şey karanlıktan gelip karanlığa geri dönüyor. Hayatın olayı bu. O zaman aradaki renkli kısmın ne önemi var. Milyarlarca yıl sürecek karanlığın içinde 60 yıllık bir renk cümbüşü olsa ne olur olmasa ne olur. İşte bu noktada ikiye ayırır kokain. İnsanlara daha fazla renk vaat eder. Hiç bitmeyecekmiş gibi duran bu renkli karnavala çeker insanları. Havai fişek gibi gökyüzüne yükselirler ve en üst noktada patlarlar. Bizi ise her şeyimize yani karanlığımıza çeker. Varlığımızın veya yokluğumuzun arasındaki renkli kısmı çekip alır ve geriye boşluğu bırakır.
Kabul etmek gerekirse kısa süreliğine insan olmak hoşuma gitmeye başladı. Uzun süredir unutmuştum bu tadı. Hani çocukken yediğimiz çikolatayı yıllar sonra tekrar yersiniz ya öyle bir şey. Çikolatanın tadı tabiiki berbattır. Onu nostalji duygusu güzel yapar. Ama tüm bunların dışında güzel bir duygu insan olmak. İnsan olmak galiba benim ufak kaçamağım. Benim uyuşturucum bu. İnsanların yaptığı küçük hafta sonu kaçamakları gibi. Sadece rollerimizi değiştirdik. Onlar insan olmamak için yapıyor kaçamağı biz ise insan olmak için.