İletişim aracı olan kelimelerin sihirli güçleri olduğuna inanırım. Yazarak veya konuşarak karşı tarafı etkilemek tamamen üsluba bağlıdır. Hele konuşuyorsanız sesinizin rengi, tonu ve vurgu o kadar önemlidir ki.

Hitap edilen kitleye ve konuya göre konuşma biçimi malumunuz farklılık gösterir. Bir siyasi liderin meydanlardan halka seslenişi, bir öğretmenin öğrencisiyle iletişimi, anne ve babanın çocuğuyla diyaloğu bambaşkadır.

İletişimimiz sadece konuşma ile sınırlı kalsaydı o içimizi titreten şarkılardan, gözlerimizi buğulandıran şiirlerden, hayranlığımızı doruklara taşıyan resimlerden velhasılı sanatın her bir kolundan nasıl da mahrum kalırdık.


Dil, iletişimde tek başına yeterli olsaydı eller sevgiyle bir saçı okşar, kollar hasretle sevdiğini kucaklar mıydı dersiniz. Ya da evlilik teklifi edecek kişi sevdiğine kocaman bir "Benimle Evlenir misin?" pankartı açar mıydı? Ya da yoluna güller döker miydi? Kalpli balonlar alır mıydı? Öyle ya sevdiğinin karşısına geçip "hayatımızın bundan sonrasını acısıyla, tatlısıyla paylaşmaya var mısın?" demek varken neden daha farklı şekillerde hislerini karşısındakine geçirmek ister ki insan. Bunun tarifi çok kolay ve klasik cevaplarda saklı olsaydı o unutulmaz kara sevdalar, aşk destanları günümüze kadar gelmezdi, diye düşünüyorum.

Hediye kavramı da aynı konunun çarpıcı bir uzantısı aslında. Sevgiyi, saygıyı, minneti, tebriği, takdiri, teşviki, geçmiş olsun temennisini, söz, nişan, düğün gibi her mutlu olayı "çam sakızı çoban armağanı" ile taçlandırmayı istemek tamamen naif bir ruhun ve bazı yerleşmiş geleneklerin eseri.


Sadece iyi dilekte bulunmak nedense hep zayıf kalır güçlü, sıcak, coşkulu duyguların yanında. Armağan verirken "Senin için ne yapsam az", "Sana layık değil" gibi sözler Dünyalar kadar sevdiklerimiz için hiç bir dönem geçerliğini yitirmeyen, tanıdık cümleler değil mi?

Kimine göre kapitalist düzenin parçası gibi gelse de ben hediye almayı ve vermeyi çok seviyorum. Bırakın koca bir buket çiçeği, küçük bir kır bitkisi, bir balon, bir kurşun kalem, bir kitap, ellerinizle yaptığınız incecik bir kek dilimi bile hem kendinizi hem de karşınızdaki farklı ve özel hissettirmeye yeter de artar bile.

"Söz uçar, yazı kalır" derler fakat ne içten söylenmiş güzel bir söz, ne de size değer verilerek alınmış bir hediye unutulur. Kaleme aldığım bu yazının sonunda, cümlemin başındaki manidar sözü "Söz uçmaz, hediye unutulmaz" diye kendi aramızda değiştirebiliriz belki ne dersiniz?

Hayatın çok zor geçtiği, pandemi salgını ve ekonomik sıkıntılarla mücadele ettiğimiz şu günlerde kim ne derse desin iyi ki doğum günleri, evlilik yıldönümleri, doğumlar, mezuniyetler, terfiler gibi özel günler var. En yakın kutlama da 14 Şubat Sevgililer Günü. Genç kuşakların biraz yabancı kaldığı unutulmaz izler bırakan "mektup"lar hep "Sevgili...." ile başlar o boşluklar uzağımızdaki en sevdiğimiz arkadaşımızın, aile fertlerimizin, küçüğümüzün, büyüğümüzün adıyla devam eder hasret ifadeleriyle biterdi hatta bir kaç damla gözyaşı mürekkebi kağıda dağıtırdı. Diyorum ki yine iki satır mektup mu yazsak sevdiklerimize ya da küçücük hediyelerle mutlu edip mutlu mu olsak?

Kucak dolu sevgiler diyorum yakınımdaki, uzağımdaki herkese. Sevgililer Gününüz kutlu olsun. Sağlıklı, mutlu daha nicelerine...