Yýllar sonra yeniden Ýstanbul’daydý ve konsere sadece iki saat kadar kalmýþtý. Son prova harikaydý, hiç bir aksaklýk olmayacak her þey yolunda gidecekti.

Bu defa kýrmýzý topuklu ayakkabýlarýydý koruyucusu ve hemen arkasýndaydý. Yüzüne yaptýðý bir kaç fýrça dokunuþu ile makyajýný da tamamladý. Dalgalý uzun kýzýl saçlarýndan birer tutamý iki omzunun üstünden önüne aldý. Siyah bir bluz ve yine siyah ispanyol paça pantolonu ile boy aynasýnýn önünde durup aynadaki ufak tefek incecik kadýna gülümsedi. Pantolonun uzun paçalarý yerleri süpürüyordu, ama olsundu, az sonra kendi olmaktan çýkacak boyu uzayacak, kýrmýzý ayakkabýlarý onu, ince, uzun muhteþem bir fiziðe sahip, güzel müzisyene dönüþtürecekti. Onlarý da ayaklarýna geçirdikten sonra aynaya yeniden döndü. Düþündüðünden daha rahattý ayakkabýlar. Ýlk giydiðinde de böyle düþünmüþtü, yarým saat sonrasýna kadar… Aynadaki ayakkabýlý ve ayakkabýsýz halini bir kaç kez prova etti; ayakkabýlar ile boyu uzuyor, siyah bluz, siyah ispanyol paça pantolon, omuzlarýndan sarkan dalgalý kýzýl saçlarý ile nasýl da zarif görünüyordu. Ayakkabýlarý çýkardýðýnda pantolonun paçalarý yere düþüyor, bacak boyu kýsalýyor, o zarif görüntü, sevimli bir kýz çocuðuna dönüþüyordu.

Konser saati gelip çattý, müzisyenler sahnedeki yerlerini alýrken seyircinin güçlü alkýþlarýný duydu Naturel. Topuklu kýrmýzý ayakkabýlar yumuþak adýmlarla sahneye doðru götürdüler onu. Seyirciye yeniden Ýstanbul’da olduðu için ne kadar mutlu olduðundan bahsetti. Bir iki espri ile onlarý gülümsetmeyi de baþardý. Dinleyici onun sesiyle buluþmaya ve olursa küçük hatalarýný görmezden gelmeye ve alkýþlamaya hazýrdý.

Ýlk þarkýya baþlarken derin bir nefes aldý. Heyecanýný kontrol etmek için, kendini müziðe býrakýp, hafifçe salýnarak müzisyen arkadaþlarýnýn etrafýnda dolaþmaya ve rahatlamaya çalýþtý. Þarký biterken duruþu, sesi sakinleþti. Seyirci, “Ýlk þarký bu, heyecan da var, bu kadar olur,” der gibi alkýþladý ve esprilerine karþýlýk verdi. Üçüncü þarkýyý bitirirken, az önce esprileri eþliðinde bahsettiði, hiç konuþmayan babasýný salonun sol tarafýnda yandaki basamaklarda oturmuþ kendini seyrederken gördü.

Adam dirseklerini dizlerine dayamýþ sol eliyle kýzýl sakallarýyla oynuyordu. Üstünde kahverengi kadifeden eski yeleði vardý. Bu yeleði o kadar çok severdi ki, karýsýnýn artýk iplikleri çýkmýþ tüylenmiþ, incelmiþ diye diye, defalarca atmak istemesine raðmen her defasýnda çöp torbasýndan döndürmeyi baþarmýþtý. Kadýn babasý olmasýna ihtimal vermediði adamla bir süre için göz göze geldi. Bu loþ ýþýkta bu kadar net görebilmesini sorgulamadan baþýný çevirip, yeni þarkýsýna baþladý. Þarký boyunca tekrar ayný noktaya bir kaç kez baktý, adamý her defasýnda orada, ayný pozisyonda otururken buluyordu. Herhalde çalýþanlardan biri olmalýydý. Yoksa neden seyircilerin arasýnda, deðilde orada, o basamakta otursundu.

Naturel müziðine eþlik etmek istiyor sahnede salýnarak dans etmek istiyordu, topuklu kýrmýzý ayakkabýlar onu rahat býrakmýyor, orta yerde kýpýrdaman durmasýný istiyorlardý. Kendini ayaklarýndan baðlanmýþ gibi hissediyordu. Aklýný ayaklarýndan alýp müziðe odaklanmasý neredeyse imkansýzdý.


Yeniden babasýna benzeyen adamý aradý gözleri, artýk orada deðildi. Ýçinde tuhaf bir hayal kýrýklýðý hissederek baþýný önüne çevirdi, bakýþlarýný öndeki seyircilerin üzerinde dolaþtýrýrken sallanan koltukta gazete okuyan babasýnýn kucaðýnda dört beþ yaþlarýndaki kendini gördü, hemen sola çevirdi baþýný. O bölümdeki koltuklarýn arasýnda bir yerlerde piyano baþýnda bir genç kýz dokuzuncu senfoniyi öfkeyle çalýyor, göz yaþlarý tuþlarýn arasýndan süzülüyordu. Saðýna döndü bir koridorun sonunda yakýþýklý esmer bir oðlan sarýþýn bir kýza sarýlmýþtý. “O mu?”diyordu oðlan, “o beni býrakamaz, varlýðýný bir tek benimle hissediyor, hiç bir zaman kendini ortaya koyamaz, hayatýmda gördüðüm en yok insan. Ancak ona ýþýk tutan biri olursa gözükebilecek ve þimdilik feneri benim.” “Neden?” dedi, sarýþýn güzel kýz, “ona fener olmak zorunda deðilsin. Sadece benim fenerim ol istiyorum, sadece bana ýþýk tut istiyorum.” “Olmaz,” dedi esmer oðlan, “bütün þarkýlarý o yazýyor.” “Ben de yazabilirim,” dedi güzel kýz. “Yapamazsýn! O evreni yaratan tanrý gibi yalnýz ve sancýlý, saða sola ateþler býrakmýþ; o ateþler güneþlere dönüþmüþ, soðumuþ taþa, kayaya buza dönüþmüþ ama yok. O yarattýðý mavi gezegene ilk düþen yaðmur damlasý gibi; ardýndan yýllarca suya dönüþmüþ fýrtýnalarla kayalarý dövmüþ, kayayý balçýða çevirmiþ yine de yokluðunu var edememiþ, dönüþtüðü balçýðýn içinden çýkan ilk kurtçuk gibi kývrýla kývrýla var olmaya çalýþýyor yine de yok gibi. Herkesin adýný ezbere bildiði Havva da o! ve yine de yok. O taa ilk andan beri var olmuþ; her þeye, herkese dokunup, dönüþmüþ, her þeyin ve herkesin acýsýna, gözyaþýna, kahkahasýna dolana dolana büyümüþ bir hayalet gibi. Sadece o böyle yazabilmek için yok olmayý seçebilir.”

- Sen ona aþýksýn, dedi güzel kýz.
Alaycý güldü oðlan:
- Bir hayalete mi? Ben onun varlýðýnýn tek þahidiyim, ama onun sayesinde bütün dünya benim varlýðýma þahit olacak.
- Peki bir gün hayalet olmaktan vazgeçerse, o zaman ona aþýk olur musun?
- Þimdi bunlarý düþünmek istemiyorum. O yok ve hiç bir zaman da olamayacak ama biz buradayýz, dedikten sonra sarýþýn kýzýn dudaklarýna ihtiraslý bir öpücük kondurmuþtu oðlan.

Ýçin için hissettiði yokluðunu o gün saatlerce dolaþtýðý sokaklara damla damla dökmüþtü, Naturel. Son bir damla olup, düþtüðü yerden var olarak kalkmaya iþte o gün karar vermiþti. Her gün aynadaki buðulu hayaleti seve seve görünür kýlmýþtý. Kendinin olaný sahiplenmiþ, sevmiþti. Hala görünür olmakta zorlanýyordu. Kendinden önce görünecek bir þeylerden yardým istiyordu hep. Kimi zaman pürüzsüz cildinden bir parça, kimi zaman kýpkýrmýzý bir ruj, derin göðüs dekoltesi ve þimdi de giderek sahneye yapýþmasýna neden olan topuklu kýrmýzý ayakkabýlarý oluyordu yardýmcýlarý.

Yok olmaktan vazgeçeli uzun zaman olduðunu düþündü kadýn. Bas gitarist solosuna baþlamýþtý,o sakin ama güçlükle sahne gerisine doðru yürüyordu. Þarkýnýn son bölümünü söylemek üzere yeniden öne doðru aðýr adýmlarla yanaþtý. Babasýna benzeyen adam sahnenin önünde resim çekmeye çalýþýyor bir yandan da ona aþaðýdan bir þeyler söylemeye çalýþýyor gibiydi. Naturel, adamýn þarkýsýna eþlik etmek istediðini düþünerek öne doðru eðildi ve devam etti.

Adam fýsýltýyla:
“Kýrmýzý ayakkabýlarýnýn alkýþlanmasýný mý bekliyorsun! Sadece onlarý görüyorum.”

Naturel adýmlarýný müziðe uydurarak bir kaç adým geri attý. Kabinlerin arkasýna kadar gerileyip ayakkabýlarýný çýkardý. Boyu en az on santim kýsalmýþ, sevimli kýz çocuðu olarak sahneye dönmüþtü. Þarkýsýnýn son bölümünü yeniden tekrarlamak için arkadaþlarýna iþaret etti. Naturel’in sesi sýnýrlarýndan kurtulmuþtu, yüzlerce yýldýr bir daðýn dibinde bekleyen alevden kayalar gibi yeryüzüne çýkmaya hazýrdý. Bitirdiðinde tüm salon alkýþlarýyla kutladý ve kutsadý onu.

Konser bittiðinde alkýþlar susmuyor tüm seyirci ayakta onu yeniden sahneye gelmesi için zorluyordu. Üstüne basmaktan sýkýldýðý siyah ispanyol paça pantolonunu hýzla çýkarýp, spor þortunu giyerek çýplak ayaklarýyla döndü sahneye. Seyirci onu görünce alkýþlar þiddetini artýrdý. Naturel çýplak sesiyle þarkýsýna girdiði anda her þey sustu. Tüm salonda sadece onun sesi vardý. Bu plansýz bir seçimdi, müzisyenler ne yapacaklarýný bilemeden bir süre beklediler. Baþýyla gitarist arkadaþýna iþaret ettiðinde adam ona uyumlu bir þekilde eþlik etmeye baþladý. Bu þarkýyý yýllarca içinde tutmuþ kimseyle paylaþacak cesareti kendinde bulamamýþtý. Sanki en büyük sýrrý kendiydi ve sýrrýný sadece notalara dökebilmiþti.

Dinleyici þarkýyý kucakladý, aldý, kendi diline doladý.
Naturel baþýný öne eðerek selamýný verdi, tekrar dikleþtiðinde, büsbütün
Naturel'di.