Saat üçe geliyor. Aslında şöyle demek isterdim: “Rüyalarımda gördüğüm o yeri görmeye gidiyorum.”

Yolun sonuna kadar gittim ve yol beni yaralayabileceği kadar yaraladı. Herşeyi gördüğümü söylemek isterdim ama aklımda sadece hiçlik kaldı. Birde kağıt kesikleri gibi derin kesikler. Uyuyorsam uyandırma, uyanıksam sezdirme; Bırak biraz daha dalgın kalayım öyle… Farkındayım! Bedenim burada…

Kuşkusuz ölüm var. Kuşkusuz Tanrı var. Benim kuşkulandığım hayat var mı? Hiç oldu mu? O şarkıyı hatırlıyor musun: “ Bir ilkbahar sabahı güneşle uyandın mı hiç?”

Duvarlara aklımla yazıyorum ben kelimeleri. Yalnızlığımın duvarlarına kazıyorum her hecesini. Yalnızlık oyunları biterse sorularda biter mi? Bitmesinden korkuyor muyum? Artık bitsede gitsek diyor muyum. Bilmem. Yalnızlık oyununun en sevdiğim yanı sorulara cevap vermek zorunda hissetmeyişim. Burada bir ben varım, bir Tanrı, birde saatler.

Sessizliği sesleyebiliyorduysam bu keder niye? Varlığı yüceltebiliyorsam hissettiğim bu boşluk ne?

Yakın uzak bütün anılar acı veriyor şimdi. Olmak istediğim yerde olmalıyım. Sorun ise hiçbiryerde olamayışım. Ne geçmişte, ne şimdide…

Bir hikayen yoksa bir hikaye uydurmalısın. Çocuklar hep yapar! Aman dikkat et. Herkesten önce sen inanmalısın. Yoksa kimseyi inandıramazsın. Sence herkesi inandırabileceğin bir hikaye uydurabilir misin? Sanmam. Hiçbirşey gerçek kadar inandırıcı değildir.

Geceler sabahlara varır, yollar şehirlere ve hayatlar ölümlere. Derin uykundan bir gün uyandığında hatırlamaya değer neyin varsa işte onlara sarıl. Belki çocukluğuna…