Çevremdeki çocuklu ailelere bakıyorum… Sosyal medyada paylaştıkları tek şey hep çocukları… Hep ama… Nasıl zamanında daha değerli gördükleri başka değerleri paylaşıyorlarsa… İşte kadınlar için selfieleri, boydan poz vererek fizikleri ya da gittikleri yerleri… Erkekler için ise tarzları, mevkileri ya da arabaları… Şimdi o değer; sadece çocukları oluyor. Kendilerinden vazgeçiyorlar… Her şeyleri hatta belki tüm dünyaları evlatları oluyor.

Bunu eleştirmek için söylemiyorum. Aksine saygı da duyuyorum… İnsanlar; kendi hayatlarından öyle bir fedakarlık yapıyorlar ki, konu artık ben ya da biz değiliz; konu evladımız diyebiliyor. Şahsen ben bunu onaylamıyorum.

Öyle ya… Konu benim… Konu sevdiğim kadın… Konu biziz… Benim herşeyim… Şahsen ben bizim mutlu olmamızı istiyorum. Bizim kafamıza göre eğlenmesini, gülmesini, risk almasını, yükselmesini, dibe batmasını, gün sonunda fani yaşamı beraberce göğüsleyip bu sınavı helaliyle geçmemizi istiyorum.

Bencilce mi? Belki evet… Belki de hayır… Ben şahsen bana verilenlerin daha iyisini evladıma veremeyeceksem o zaman iyi bir baba olamayacağımın farkında olan bir adamım… Bu pekala biraz maddi, biraz eğitim ve biraz karakterim yüzünden…

Hani… Ben evladımın kış saatine geçmeyen, bunu kabullenen ve 73 yaşındaki bir asalağın bir şeyleri değiştireceğine inanan bir toplumda; metrobüslerde sürünüp, üç kuruş bir maaşa ya da atanmış zatlara biat etmesini istemiyorum… Özellikle erkek doğup bana çekip, sağa sola isyan edip, ”Oğlum tamam ben de yazdım vakti zamanında senin gibi ama lütfen sil o yazdıklarını” demek de istemiyorum. Kız doğduğunda da sümük ama güvenli biriyle de olmasını istemiyorum.

Kendi olabileceği, sorgulayabileceği, güzel bir hayata sahip olmasını istiyorum… Hakkım da baktığın zaman bu… Fakat ben bunu sağlamaya hazır değilim ki… Memleket desen zaten nanay…

Haliyle o zaman niye kendimden bir parçaya can verip de bu kadar risk üstleneyim? Benden gelen, benden daha iyi ve rahat olamayacaksa var olmasının amacı ne? Sağa sola ”biz de çocuk yaptık” diyebilmek mi?

Ama işte kime diyeceksin ki? Eleman laf atıyor… Kardeşim yok mu sizde çocuk ya diyor… Han’ımdan izin alıp bilimsel şartları da zorlayıp yapacağım kendisine bir tane… Bakar durur artık… Hani… Annelik, babalık toplum bekliyor diye biz yaptık demek değil ki… Nasıl daha iyi şartları sağlayabilirizdir. Daha iyi şartları sağlayanlar, sağlamayı planlayanlar; ne mutlu, ne güzel ebeveynler onlar… Ama ne acı daha kötü şartları sağlayacaklara… Ne oldu? Vardı sende çocuk… Hala işsiz mi diye sorayım mı ben de vakti zamanı geldiğinde? Yapıyorsunuz ama sonrası? Yazık… Hep israf.