Özgürlük herhangi bir kaba, düþünceler de ayný kalýba sýðmaz. Hür olduðumuz sürece varýz. Kanunlar ve kurallar çerçevesinde sýnýrlarýný kendi belirler insan. Yazdýklarýmýn arkasýndayým ama "bedensel özgürlük" denince orada biraz tutucuyum. Geri kafalý deðilim sadece toplum içinde gereðinden fazla açýk seçikliði yadýrgýyorum. Kimseye karýþmak gibi bir niyetim yok zaten haddim de deðil. Hür iradesi var insanlarýn. Bu konuda kendi fikrimi söyleme özgürlüðümü kullanmak istiyorum affýnýza sýðýnarak.

Gençlik yýllarýmý düþünüyorum da babamýn "Þunu giy, bunu giyme" dediðini asla hatýrlamýyorum. Ablamlar rol modeldi benim için. Kolsuz giymezlerdi. Yarým kolluydu bluzlarý. Eteklerimiz diz boyuydu. O zamanlar da mini etek giyenler vardý ama bizim etek boyu ölçüsünde en kýsa seviyemiz diz kapaðýnýn ortasý ya da tam üstüydü. Kýyafetlerde yýrtmaç bayaðý modaydý. Giyerdik ama hep dikkat ederdik oturmamýza kalkmamýza.

Yazýn ince kumaþ etek, elbise giyiyorsak ve astarsýzsa, altýna mutlaka jüpon giyerdik; ýþýkta içimizi göstermesin, diye.

Pijama ve geceliði uyumak için odalarýmýza çekilince üstümüze geçirirdik. Babamýn yanýnda uzanmaz, bacak bacak üstüne dahi atmaz, yanýnda süslenmezdik. Aynaya bakmak, saç taramak çok doðal hareketler fakat bir mahcubiyet , bir utanma duygusu vardý bizim kuþakta kýzlý, erkekli hepimiz böyleydik.

Bir de babam küfür etmezdi. Hiç iþitmedim babamdan argo sözler. Otobüse beraber binmiþsek yer boþalmýþsa kendi ayakta durur beni oturturdu. Kendi de oturmuþsa mutlaka bir bayana yer verirdi.

Bizim kuþak her çamaþýrý alenen asmazdý balkona. Dedim ya farklý bir nesildik. Ýpe asmaya utandýðýmýz çamaþýrlar þimdi günlük sokak giyimi olarak adým attýðýmýz her yerde karþýmýzda.

Rahmetli babacýðýma tekrar teþekkür etmek istiyorum bizleri herhangi bir baský uygulamadan güzel yetiþtirdiði için.

Bunlarý yazdýktan sonra günümüzü anlatmaya gerek yok aslýnda, diye düþünüyorum. Artýk çok deðiþik benim anlamlandýramadýðým bir özgürlük akýmý hakim. Bu yaz Ankara sahil þehri gibiydi. Sanki üstüne, altýna bir þey giyinemeden can havliyle sokaða çýkmýþ gibiydi çoðunluk. Bizim nesil bu kadarýna gerçekten alýþkýn deðil.

Yazýmýn baþýnda da dediðim gibi kimseyi kýnamak deðil niyetim. Herkes kendi hayatýný yaþýyor kendine göre doðru ve yanlýþlarýyla. Benimki sadece eskiye duyduðum yoðun özlem. Bazý þeyler tamamen içten geliyor zorla kimse kimseyi açamaz ya da kapayamaz. Sadece birazcýk iç ölçüsü olsa keþke...